ΠΡΟΣΩΠΑ Αποχαιρετισμός στο Λούβρο

Έπειτα από μια ζωή δίπλα σε αριστουργήματα όπως η Τζοκόντα και η Αφροδίτη

της Μήλου, ο Πιερ Ρόζενμπεργκ αποχωρεί αυτές τις μέρες από το μουσείο «του»,

το Λούβρο.

Πρόεδρος – διευθυντής του περίφημου μουσείου του Παρισιού από τον Οκτώβριο του

1994, ο Πιερ Ρόζενμπεργκ πέρασε ολόκληρη την επαγγελματική ζωή του στο Λούβρο.

Προσελήφθη στο τμήμα Ζωγραφικής αυτού του φημισμένου ναού της Τέχνης το 1962,

αφού είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή του Λούβρου, και έκανε σ’ αυτό την καριέρα

του. Με πενήντα εκατομμύρια επισκέπτες τα δέκα τελευταία χρόνια και έξι

εκατομμύρια μόνο το 2000, το Λούβρο είναι ένα από τα πιο «ζωντανά» μουσεία του

κόσμου και ο Ρόζενμπεργκ συνέβαλε σημαντικά στην αναγέννησή του: «Ποτέ άλλοτε

το Λούβρο δεν ήταν τόσο αγαπητό στον κόσμο», περηφανεύεται.

Από τους σπουδαιότερους ειδικούς στη γαλλική και την ιταλική ζωγραφική του

17ου και του 18ου αιώνα, ο Ρόζενμπεργκ έχει γράψει βιβλία που έχουν

μεταφραστεί σε όλο τον κόσμο και είναι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, καθώς και

πολλών άλλων Ακαδημιών ανά τον κόσμο. «Είμαι επιστήμονας, θα αφοσιωθώ στις

σπουδές μου», απαντά όταν τον ρωτούν τι θα κάνει τώρα που, με τη

συνταξιοδότησή του, κατεβαίνει από τον «θρόνο» του στο Λούβρο. Τον ανησυχεί το

γεγονός ότι «η εκπαίδευση των νέων δεν είναι σήμερα αυτή που είχαμε εμείς, η

αρχαιότητα ξεχνιέται, η «καινή διαθήκη» συνθλίβει την «παλιά»» και πιστεύει

ότι τα μουσεία πρέπει «να εκπαιδεύσουν τον κόσμο σχετικά με τις ρίζες του».

Γιατί, για τον Ρόζενμπεργκ, τα μουσεία είναι οι πυλώνες της λαϊκής κουλτούρας.

Εδώ και μια εικοσαριά χρόνια έχουν πάψει να θεωρούνται σκονισμένα σύμβολα του

ακαδημαϊσμού, χάρη και στη συμβολή αρχιτεκτόνων, όπως ο Πέι που κατασκεύασε

την Πυραμίδα στην αυλή του Λούβρου ή ο Ρένζο Πιάνο με το Πολιτιστικό Κέντρο

Πομπιντού. «Κατάλαβαν τη σημασία του μουσείου ως χώρου έκφρασης της

αρχιτεκτονικής», εξηγεί ο Ρόζενμπεργκ. «Κι έπειτα οι καλλιτέχνες, που κάποτε

ήθελαν να καταστρέψουν τα μουσεία, παραδέχθηκαν πως η τέχνη βρίσκει εκεί ρίζες

και συνέχεια. Είναι τέλος ο μαζικός τουρισμός. Ιδού οι λόγοι γι’ αυτή την

τεράστια επιτυχία, που περιορίζεται ωστόσο σε χώρους όπως το Λούβρο. Πονώ όταν

βλέπω άδεια μουσεία, όπως την Γκεμέλντεγκαλερί του Βερολίνου, όπου σε ένα

χρόνο περνούν λιγότεροι επισκέπτες απ’ ό,τι σε μία μόνον ημέρα στο Λούβρο».

Ωστόσο, μολονότι εκατομμύρια άνθρωποι περνούν μπροστά από τη Μόνα Λίζα ή την

Αφροδίτη της Μήλου, άλλες αίθουσες του Λούβρου είναι έρημες, παραδέχεται ο

Ρόζενμπεργκ. «Αν όμως από τις «μάζες» που έρχονται να δουν την Τζοκόντα

επιστρέψει ένα μικρό ένα τοις εκατό», τονίζει, «τότε, φίλε μου, έχουμε νικήσει

στο όνομα όλων των μουσείων του κόσμου».