Ίσως είναι οι επικείμενες εσωκομματικές εκλογές. Ίσως είναι η «αγωνία» για τις

μελλοντικές εξελίξεις. Όπως πάντως και να ‘χει το πράγμα, οι συζητήσεις στο

ΠΑΣΟΚ για τα εσωκομματικά θέματα βρίσκουν ευήκοα ώτα. Η συζήτηση δεν

αναπτύσσεται για τα μεγάλα θέματα πολιτικής που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα,

αλλά για ένα παιχνίδι ρόλων και διαδικαστικών εσωκομματικών αλλαγών που

φαίνεται να διεξάγεται σε κενό πολιτικής. Ένα παιχνίδι, δίκην κολοκυθιάς, για

το τι θα πράξει ο Α, τι σκέφτεται ο Β, αν ανέρχεται στις δημοσκοπήσεις ο Γ και

πότε θα έρθει η ώρα του Δ.

Και λοιπόν;

Εσχάτως, μάλιστα, αντί να συζητάμε για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσει η

κυβέρνηση, στο προσκήνιο βρέθηκε ο τρόπος εκλογής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και

του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής!!!

Γιατί άραγε πρέπει να αλλάξει ο τρόπος εκλογής του προέδρου; Ο ισχύων

δημιούργησε κάποιο πρόβλημα; Στέρησε από τον πρόεδρο του Κινήματος το κύρος

και τη δυνατότητα να διαδραματίσει τον αποφασιστικό ρόλο του;

Οι σκέψεις όμως για εκλογή του γραμματέα από το συνέδριο, εισάγουν τη διαρχία

από την πίσω πόρτα.

Υπάρχει άραγε κενό που πρέπει να καλυφθεί από διαρχία, εμφανή ή ιδιότυπη;

Η πολιτική ζωή της χώρας έχει ανάγκη από ισχυρές ηγεσίες που μπορούν να

λαμβάνουν πολιτικές πρωτοβουλίες και να κρίνονται γι’ αυτές. Περισσότερη

συλλογικότητα ναι, πιο ουσιαστική λειτουργία ναι, η ηγεσία του κόμματος όμως

δεν μπορεί να είναι δικέφαλη, δηλαδή με φτερά ψαλιδισμένα.

Όλες αυτές οι σκέψεις και οι προτεινόμενες μεταβολές, φαίνεται να έχουν πάντα

ως στόχο και κίνητρο την εσωκομματική δημοκρατία. Η εσωκομματική δημοκρατία

όμως δεν θα κριθεί από το σώμα που θα εκλέγει τον πρόεδρο του Κινήματος, αλλά

από το πού, από ποιους και από πόσους λαμβάνονται οι αποφάσεις για την

πολιτική που εφαρμόζεται.

Είναι το ΠΑΣΟΚ έτοιμο να ανοίξει και να αποκεντρώσει τον τρόπο που λαμβάνονται

οι αποφάσεις; Αν ναι, τότε η συζήτηση έχει σημασία. Αν όχι, αποκτά μάλλον

διαδικαστικό χαρακτήρα και σε τίποτα δεν συνεισφέρει στην επιστροφή στην

πολιτική δράση του «κύκλου των χαμένων στελεχών».

Ενώ το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του θα κριθούν από τις λύσεις που θα δώσουν στα

προβλήματα των πολιτών, η συζήτηση τείνει να μετατεθεί και πάλι στην αναζήτηση

κινήσεων εντυπωσιασμού, μέσω της συνεχούς επανάληψης των σεναρίων για

κυβερνητικό ανασχηματισμό, που μπορεί σύμφωνα με κάποιους να είναι και

«δομικός».

Στη μέση του δρόμου, λοιπόν, και με την κυβέρνηση να κρίνεται από το έργο της,

κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να σκέφτονται πως η ενδεδειγμένη κίνηση είναι ο

ανασχηματισμός και μάλιστα ο «δομικός». (Αλλαγές στα υπουργεία, συγχωνεύσεις

κ.λπ.).

Η πρακτική αυτή, γνωστή άλλωστε από το παρελθόν, μόνο στην απαξία της

πολιτικής συνέβαλε και ποτέ στην απόδοση της κυβέρνησης και τη λύση των

προβλημάτων των πολιτών.

Δεν υπάρχουν άλλωστε λύσεις «μαγικές» και άσοι στο μανίκι. Η αντιμετώπιση της

πολιτικής ως παρτίδας πόκερ είναι μάλλον ξεπερασμένη. Οι κινήσεις για το

θεαθήναι έχουν μικρή διάρκεια ζωής, για να προβάλλονται ως πολιτικές

πρωτοβουλίες. Οι λύσεις βρίσκονται, πάντα, στην ουσία της πολιτικής που

εφαρμόζεται.

Ο Γιάννης Νικολάου είναι Γενικός Γραμματέας Ενημέρωσης του υπουργείου

Τύπου και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.