«Να μειωθεί η θητεία στο 12μηνο»

Μείωση της στρατιωτικής θητείας μέχρι τους 12 μήνες επιθυμούν 8 στους 10

Έλληνες, ενώ το 89% των πολιτών συμφωνεί με την πολιτική που προωθεί το

υπουργείο Εθνικής Άμυνας για σταδιακή δημιουργία επαγγελματικού στρατού, έτσι

ώστε να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι Ένοπλες Δυνάμεις.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Γραφείο Βόρειας Ελλάδας

Μολονότι η συντριπτική πλειονότητα εκτιμά ότι η ύπαρξη ισχυρών Ενόπλων

Δυνάμεων ισχυροποιεί τη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, οι περισσότεροι από

τους μισούς παραδέχονται ότι δεν θα πήγαιναν στον Στρατό, εάν αυτός ήταν

εθελοντικός. Τις απόψεις των Ελλήνων σε ό,τι αφορά τον τρόπο στελέχωσης του

ελληνικού Στρατού, αλλά και τη στάση των Διεθνών Οργανισμών, σκιαγραφεί έρευνα

των φοιτητών του Τομέα Στατιστικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Βασίλη

Αλεξάνδρου, Θόδωρου Γράνη και Δημήτρη Τοσκίδη, που εκπονήθηκε υπό την εποπτεία

του καθηγητή Γιάννη Παπαδημητρίου.

Σταδιακά

Το 58% των Ελλήνων θεωρεί ότι η θητεία θα πρέπει να είναι μέχρι 12 μήνες, το

20% έως 8 μήνες, το 13% έως 18 μήνες και μόλις το 9% πάνω από 18 μήνες. Την

εκτίμηση της πλειονότητας των Ελλήνων συμμερίζεται και το υπουργείο Εθνικής

Άμυνας, το οποίο προγραμματίζει ­ όπως δήλωσε στα «ΝΕΑ» ο κ. Άκης

Τσοχατζόπουλος ­ σταδιακή μείωση της θητείας στους 12 μήνες μέχρι το 2003. Από

την ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που

θέλουν η θητεία να μην ξεπερνά τους οκτώ μήνες είναι ηλικίας από 18 έως 30

ετών. Αντίστοιχα αυτοί που επιθυμούν στρατιωτική θητεία μεγαλύτερη των 18

μηνών είναι ηλικίας 31 έως 50 ετών.

Ως πιο αποδοτικό σχήμα για τη στελέχωση του ελληνικού Στρατού ένα ποσοστό

αρκετά υψηλό, της τάξεως του 20%, θεωρεί ότι είναι το επαγγελματικό, 11% το

εθελοντικό, ενώ το 69% εκφράζει την εκτίμηση ότι το ιδανικό είναι ο συνδυασμός

και των δύο.

Γυναίκες

Πάντως, το 56% παραδέχεται ότι δεν θα πήγαινε στον Στρατό εάν ήταν

εθελοντικός. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ερώτηση αυτή υπάρχει σημαντική

διαφοροποίηση στις απαντήσεις των δύο φύλων, καθώς το 51% των ανδρών δήλωσε

ότι θα πήγαινε, ενώ στην περίπτωση των γυναικών μόνο το 35% απάντησε θετικά.

Ανάλογη διαφοροποίηση παρουσιάστηκε και στην ερώτηση για ενδεχόμενη θητεία και

των γυναικών στον Στρατό, στην οποία το 53% του συνόλου των ερωτηθέντων

απάντησε θετικά. Έξι στους δέκα άνδρες δήλωσαν ότι θα ήθελαν να πηγαίνουν και

οι γυναίκες στον Στρατό, ενώ οι εκπρόσωποι του «ασθενούς φύλου» απάντησαν

αρνητικά σε ποσοστό 56%. Όσο για το τι θεωρεί ο καθένας τη θητεία, το 51% τη

χαρακτήρισε υποχρέωση, το 27% ένα σχολείο, το 14% εμπόδιο και μόλις το 8%

αγγαρεία.

Σχολιάζοντας τα στοιχεία που αφορούν τη θητεία, ο κ. Τσοχατζόπουλος δήλωσε ότι

είναι έτοιμο το σχέδιο για το επαγγελματικό τμήμα ­ θα προσλαμβάνονται 5.000

οπλίτες τον χρόνο και σε τρία χρόνια η θητεία θα φθάσει τους 12 μήνες στον

Στρατό Ξηράς. «Απαραίτητες προϋποθέσεις για να προσληφθούν οι νέοι είναι,

λέει, να έχουν απολυτήριο στοιχειώδους εκπαίδευσης και ηλικία μέχρι 28 ετών».

Η ηγεσία

Σε ό,τι αφορά την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, το 54% εμφανίστηκε δύσπιστο ως

προς το αν αυτή ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στις αρμοδιότητές της. Πάντως,

το 91% εξέφρασε την εκτίμηση ότι η ύπαρξη ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων ισχυροποιεί

πολύ ή αρκετά τη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Γι’ αυτό, το 52% τάχθηκε υπέρ

της αύξησης του ποσού στρατιωτικών δαπανών, αν και μόνο οι μισοί από αυτούς θα

δέχονταν κάτι τέτοιο, εφόσον συνεπαγόταν μείωση του δικού τους μισθού. Ωστόσο,

στην ερώτηση «κατά πόσο θα θέλατε η Ελλάδα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα για την

αμυντική διασφάλιση της χώρας», το 55% απάντησε καθόλου, το 25% λίγο και 20%

πολύ.

Από τα αποτελέσματα της έρευνας διεφάνη ότι οι Έλληνες δεν έχουν καλή άποψη

για τους τρεις βασικούς διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει η χώρα

μας, γεγονός το οποίο αποδίδεται κυρίως στους πρόσφατους βομβαρδισμούς στη

Γιουγκοσλαβία.

Η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με

καχυποψία, αφού το 17% τη χαρακτήρισε θετική, το 60% μέτρια και ένα σχετικά

μεγάλο ποσοστό, της τάξεως του 23%, αρνητική. Ο ΟΗΕ φαίνεται πως δεν πείθει

ότι μπορεί να αποτελέσει έναν οργανισμό ο οποίος θα μπορέσει να υπερασπιστεί

αποτελεσματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα.