«Έρχομαι δω με ρωμαλέα μια μουσική

Με τις τρουμπέτες μου και με τα τύμπανά μου.

Και δεν παίζω για νικητές / μονάχα

Παίζω για ηττημένους και για σκοτωμένους.»

Γουώλτ Γουίτμαν

Όλοι το ξέραμε. Όλα τα ξέραμε. Έστω και αν δεν καταλαβαίναμε τις «τεχνικές

λεπτομέρειες» μέσα στις οποίες μας έμπλεκαν οι αμέτρητοι αναλυτές ή

«αναλυτές». Έστω κι αν δυσκολευόμασταν να αναγνωρίσουμε την πλήρη αλήθεια των

στοιχείων, έτσι καθώς θάβονταν κάτω από τόνους πληροφοριών ­ συχνά

αντικρουόμενων και όχι πάντα τεκμηριωμένων.

Όλα τα ξέραμε και μάλιστα από καιρό. Ξέραμε ­ και πριν από τη Γιουγκοσλαβία ­

ότι άμαχος πληθυσμός είχε πολλές φορές βομβαρδιστεί με χημικά όπλα ή ότι είχε

χρησιμοποιηθεί εμπλουτισμένο ουράνιο. Και ότι χρόνια μετά τον πόλεμο στον

Κόλπο, στο Ιράκ εξακολουθούν να έχουν λευχαιμίες, καρκίνους, τερατογενέσεις.

Αλλά ήταν πάντα όλα τόσο μακριά από μας, που νομίζαμε ότι δεν μας αφορούν…

Τώρα, ξαφνικά, το θέμα μας αφορά. Γιατί ήρθε στην πόρτα μας. Γιατί μπορεί να

έχει απειλήσει τα δικά μας παιδιά. Όταν δεκάδες άλλα παιδιά, όχι τα δικά μας,

έχουν ήδη χτυπηθεί από τις συνέπειες αυτού του πολέμου, καταδικασμένα να

πεθάνουν ­ και μάλιστα χωρίς γιατρούς και φάρμακα, αφού κι αυτά λείπουν στα

γκρεμισμένα νοσοκομεία τους. Αλλά εμείς μόνο τώρα ανησυχούμε και μόνο για μας.

Όπως κάναμε πριν για τόσα άλλα θέματα. Που τα αφήσαμε να θεριέψουν, θεωρώντας

ότι αφορούν τους άλλους, ώσπου να μας πνίξουν τελικά και μας.

Αχ, η Λογοτεχνία και η Ιστορία θα έπρεπε να είναι τα πρωτεύοντα μαθήματα στο

σχολείο. Τότε, ίσως δεν θα ξαφνιαζόμασταν τώρα. Και ίσως τότε σώζαμε και τα

δικά μας παιδιά μαζί με τα άλλα.

Τελευταία Νέα