Αναζήτηση
Μέχρι το Σάββατο, 11/11/2000, όταν άκουγα τη φράση «τα παιδιά ενός κατώτερου
Θεού», αναρωτιόμουν τι ακριβώς εννοούσαν αυτοί που την έλεγαν, και κάποιες
φορές και εγώ ο ίδιος όταν ήθελα να κάνω «εντύπωση»…
Από το Σάββατο όμως το απόγευμα, φεύγοντας από το Νοσοκομείο Παίδων της
Βαγδάτης, ξέρω πια πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνει αυτή η φράση. Ξέρω και
ανατριχιάζω φέρνοντας στη μνήμη μου τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό
μου.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.
Την Τρίτη το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνό μου και από την άλλη γραμμή μία
ευγενική φωνή συνεργάτιδας της κ. Μαργαρίτας Παπανδρέου, μέλους μίας μη
κυβερνητικής οργάνωσης για την ειρήνη, με καλούσε να συμμετάσχω σε ένα ταξίδι
αλληλεγγύης για τα παιδιά του Ιράκ, που πεθαίνουν εξαιτίας του πιο απάνθρωπου
εμπάργκο από την «πολιτισμένη» Δύση, του εμπάργκο ακόμη και στα φάρμακα.
Μίας ποινής που, ενώ καθόλου δεν έβλαψε τον Σαντάμ Χουσεΐν, έγινε αιτία μέχρι
στιγμής να έχουν πεθάνει 600.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, δηλαδή παιδιά
που ούτε καν είχαν γεννηθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κάθε 8 λεπτά
πεθαίνει και ένα παιδί…
Δέχθηκα την πρόσκληση με χαρά, και μαζί με εκπροσώπους από διάφορους
πολιτικούς χώρους, μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων, όπως το ελληνικό τμήμα των
Γιατρών Χωρίς Σύνορα, προσωπικότητες από Αμερική, Καναδά, Αγγλία και Γαλλία,
έπειτα από 12ωρη καθυστέρηση (ίσως ήταν η ΜΟΝΗ φορά που δεν ευθύνεται η
Ολυμπιακή), ξεκινήσαμε το Σάββατο το πρωί για την πρώτη πτήση κρατικής
αεροπορικής εταιρείας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπειτα από 10 χρόνια
για το αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Μας υποδέχθηκε ένας θαυμάσιος καιρός,
ευγενικοί και λίγο αμήχανοι εκπρόσωποι της χώρας και ένα απέραντο, άδειο από
οποιοδήποτε στοιχείο ζωής αεροδρόμιο.
Φθάνοντας στο ξενοδοχείο «Seraton» μού ήρθαν στον νου οι σκηνές του πολέμου,
αφού το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν ο χώρος διαμονής των δημοσιογράφων των
διεθνών ΜΜΕ που μετέδιδαν εκείνα τα γεγονότα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας
όλοι μαζί επισκεφθήκαμε το Νοσοκομείο Παίδων της Βαγδάτης. Με έκδηλα τα
σημάδια της φθοράς, είτε από τον χρόνο, είτε από τις «έξυπνες βόμβες»,
προσπαθεί να ανταποκριθεί, χάρη στην αυτοθυσία του προσωπικού του, στις
αυξημένες ανάγκες περίθαλψης του παιδικού πληθυσμού.
Έκδηλη η προσπάθεια οργάνωσης, αλλά ακόμη πιο έκδηλη η έλλειψη φαρμάκων και
υγειονομικού υλικού. Θάλαμοι γεμάτοι από διάφορα περιστατικά, αλλά κυρίως,
γαστρεντερίτιδες και λευχαιμίες αποτέλεσμα των βομβών ουρανίου.
Η αύξηση της επιδημιολογικής καμπύλης των λευχαιμιών μετά τον πόλεμο είναι
ανατριχιαστική, όπως μου είπαν οι γιατροί αλλά και τα στοιχεία της ΠΟΥ. Κάτι
που πολύ φοβάμαι ότι θα το δούμε και στη γειτονική Γιουγκοσλαβία ύστερα από
λίγα χρόνια, αλλά και στις γύρω από αυτήν περιοχές…
Όταν πέφτουν οι βόμβες ουρανίου, απλώς εκείνη τη στιγμή τραβιούνται οι
φωτογραφίες του τρόμου, η εμφάνιση όμως αυτών των φωτογραφιών γίνεται έπειτα
από 5 χρόνια, απεικονίζοντας την τραγική αλήθεια…
Δεν θέλω να συνεχίσω την περιγραφή των όσων είδαμε, γιατί δεν επιθυμώ να
προκαλέσω τον οίκτο των αναγνωστών, αλλά την οργή τους για αυτή την απίστευτη
παιδοκτονία.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η κυρία που παριστάνει την Πρόεδρο του Διεθνούς
Δικαστηρίου της Χάγης θα βρει λίγο χρόνο από το κυνήγι του Κάρατζιτς ή του
Μιλόσεβιτς να ασχοληθεί και με τους ηθικούς αυτουργούς αυτού του εγκλήματος.
Και όμως, με αυτόν τον τρόπο κάποιοι πιστεύουν ότι τιμωρούν το καθεστώς του
Ιράκ. Φοβάμαι ότι επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Φεύγοντας από τη Βαγδάτη τη Δευτέρα το μεσημέρι για Αθήνα με το αεροσκάφος
«Ποσειδών» της Ολυμπιακής, ήμουν γεμάτος από ανάμεικτα συναισθήματα.
* Χαράς, γιατί ύστερα από δέκα χρόνια που παριστάνω τον πολιτικό, ένιωσα
δικαίωση κυρίως σαν άνθρωπος και γιατρός.
* Θλίψης για όσα είδα και γεμάτος ερωτήματα για το πώς είναι δυνατόν τόσο
μεγάλα θέματα όπως «η Δημοκρατία, η Ειρήνη, η Φτώχεια και ο Θάνατος Παιδιών»
να τα χειρίζονται τόσο μικροί ηγέτες, από τους οποίους είναι γεμάτη η
πολιτισμένη Δύση…
Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι βουλευτής της Ν.Δ.
