Αναζήτηση
Η Δύση…
… πάντα λάτρευε τους Άραβες ηγέτες που μπορούσε να κρατάει υπό τον έλεγχό
της: τον «γενναιόδωρο και συνετό» βασιλιά Αμπντάλα της Ιορδανίας, προπάππο του
νυν, τον Χουσεΐν, που κατέστειλε ανελέητα την παλαιστινιακή εξέγερση του
Μαύρου Σεπτέμβρη, τον Νάσερ πριν εθνικοποιήσει τη διώρυγα του Σουέζ, τον
Καντάφι, πριν πετάξει έξω τους ξένους, τον Σαντάμ, όταν τον υποδεχόταν ο Σιράκ
στο Ορλί για να τον πάει να αγοράσει γαλλικά όπλα, πριν ακόμη γίνει το «τέρας
της Βαγδάτης». «Σε κάναμε να χάσεις τον πόλεμο», είχε πει ο Κίσινγκερ στον
Σαντάτ το 1973, «αλλά τώρα θα σε κάνουμε να κερδίσεις την ειρήνη». Αγαπήσαμε
τον Σαντάτ, ώσπου σκοτώθηκε από έναν από τους ισλαμιστές που υποτίθεται ότι
έπρεπε να «ελέγχει», αγαπήσαμε και τον Μουμπάρακ που «ήλεγξε» την ισλαμική
εξέγερση με βασανιστήρια και κρεμάλες, ακόμη και όταν οι εχθροί του έσφαζαν
Δυτικούς τουρίστες στο Λούξορ.
Η Δύση…
|
|
… πάντα ήθελε να ελέγχει τους Άραβες ηγέτες τα αποτελέσματα αυτού του
ελέγχου φάνηκαν ξεκάθαρα στην πρόσφατη παναραβική διάσκεψη. Ο Αραφάτ
επικρίθηκε από τον Κλίντον επειδή δεν υποχώρησε δηλαδή δεν συνθηκολόγησε
στο Καμπ Ντέιβιντ, επικρίνεται και από τον Μπαράκ επειδή δεν ελέγχει τον λαό
του. Μπορεί ο Αραφάτ να ελέγξει τους Παλαιστινίους; Μπορεί να ελέγξει τη βία;
Ενθάρρυνε σε αυτήν τον λαό του; Ο Ρόμπερτ Φισκ του «Ιντιπέντεντ», που καλύπτει
τα μεσανατολικά θέματα, δεν κρύβει την οργή του για τον τρόπο που τα δυτικά
μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν αυτά τα ερωτήματα. Ο «έλεγχος» έχει γίνει η
λέξη-κλειδί, όπως ήταν κάποτε η λέξη «τρομοκρατία» χρησιμοποιείται για τους
Παλαιστινίους αλλά ποτέ για τους Ισραηλινούς.
Ο Αραφάτ…
… είναι τώρα υπεύθυνος για όλα. Ο «αρχιτρομοκράτης», που μέσα σε 24 ώρες
έγινε «μεγάλος πολιτικός» από το CNN το 1993, ο «πρόεδρος» που έσφιξε το χέρι
του Γιτζάκ Ράμπιν στον Λευκό Οίκο, πάλι μέσα σε 24 ώρες έγινε ο άνθρωπος που
απέτυχε στον ρόλο του «φίλου της Δύσης». Γιατί έπρεπε να αρκεστεί στα
σκουπίδια της Γάζας, στα «μπαντουστάν» της Δυτικής Όχθης και στο «εικονικό»
αεροδρόμιό του, και παράλληλα να συγκρατήσει την αντιαμερικανική και
αντισιωνιστική οργή του λαού του.
Ο Αραφάτ…
… και οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν κανένα λόγο να συμμορφωθούν προς τους
ταπεινωτικούς όρους μιας «ειρήνης» που δεν θα τους δώσει βιώσιμο κράτος, δεν
θα διώξει τους Εβραίους εποίκους από τα κατεχόμενα και δεν θα εγκαταστήσει την
πρωτεύουσά τους στην αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ακούγοντας κανείς τα
ισραηλινά παράπονα για τα πρόσφατα βίαια επεισόδια να αναπαράγονται στα δυτικά
μέσα ενημέρωσης, σχημάτιζε την εντύπωση πως οι Ισραηλινοί είναι εκείνοι που
ζουν σε καθεστώς κατοχής. Θα έπρεπε ή θα μπορούσε λοιπόν ο Αραφάτ να
«ελέγξει» τον λαό του; Ναι, αν του είχε προσφερθεί μια ειλικρινής ειρήνη, ένα
κράτος πραγματικό και όχι υποτελές στους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς.
Όμως, υπάρχει και ένα αντίστοιχο ερώτημα. Δεν θα έπρεπε ο Μπαράκ να ελέγξει
τους στρατιώτες του, που μέχρι σήμερα έχουν σκοτώσει παραπάνω από 150
Παλαιστινίους, ανάμεσά τους και εννιάχρονα παιδιά; Αυτό το ερώτημα δεν το
έθεσε κανείς.
