Αναζήτηση
Το ναυάγιο στην Πάρο έδωσε την αφορμή στην κυβέρνηση να δηλώσει ότι θα
επανεξετάσει την ανύπαρκτη ακτοπλοϊκή πολιτική της.
Αν η συμπεριφορά, σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, είναι σωστός οδηγός,
σε μερικές εβδομάδες θα έχουν όλα ξεχασθεί. Άλλωστε, όλοι προεξοφλούν ότι οι
ευθύνες θα κουκουλωθούν. Πρόσεξα ότι στην ιστοσελίδα του in.gr, σε 3.096 που απάντησαν στο ερώτημα αν θα
αποδοθούν ευθύνες για την τραγωδία του «Εξπρές Σαμίνα», μόνο 192 (6,2% του
συνόλου) πιστεύουν ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο.
Η μη τήρηση των κανονισμών και των νόμων είναι εθνική συνήθεια. Επειδή ακριβώς
είναι συνήθεια όλων, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία σε κάθε εξαγγελία εφαρμογής των
κανονισμών και των νόμων.
Το ερώτημα είναι πώς αλλάζουν τέτοιες εθνικές συνήθειες. Δεν γνωρίζω την
απάντηση αλλά γνωρίζω τι θα δοκίμαζα αν είχα την ευθύνη.
Θα επέλεγα έναν τομέα όπου η μη τήρηση των νόμων είναι, αφενός, προφανής (η
διαπίστωση ότι δεν τηρείται ο νόμος είναι εύκολη και ορατή σε όλους) και,
αφετέρου, είναι εξαιρετικά διαδεδομένη, και στη συνέχεια θα ριψοκινδύνευα την
αξιοπιστία της κυβέρνησης με τη διαβεβαίωση ότι σε προκαθορισμένο χρονικό
διάστημα θα μηδένιζα το φαινόμενο.
Η παράνομη στάθμευση καλύπτει την πιο πάνω προδιαγραφή. Η παρανομία είναι πολύ
εύκολο να διαπιστωθεί από οποιονδήποτε και διαπράττεται από όλους. Η
ανικανότητα του κράτους να ελέγξει την κατάσταση είναι φανερή.
Είναι επίσης γνωστό ότι το «σβήσιμο» των κλήσεων είναι μια διαδεδομένη
ευκαιρία «συναλλαγής». Τα λίγα «κορόιδα» που καλούνται να πληρώσουν πρόστιμα
λαμβάνουν τη σχετική ειδοποίηση με τεράστια καθυστέρηση (περίπου τρία χρόνια
στην Αθήνα), ώστε το πρόστιμο να μην έχει καμία σωφρονιστική αξία. Η
οικονομική ζημιά που προκαλεί σε όλους τους κατοίκους η παράνομη στάθμευση
καθυστερώντας τις μετακινήσεις είναι ανυπολόγιστη.
Δεδομένου ότι το πρόστιμο για την αντικανονική στάθμευση είναι 10.000 δρχ., η
πρόσληψη νέου προσωπικού για τον έλεγχο της αντικανονικής στάθμευσης είναι
απολύτως δικαιολογημένη (τα πρόστιμα υπερκαλύπτουν την πρόσθετη δαπάνη).
Να λοιπόν τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία
της και τον σεβασμό στους νόμους: Να δεσμευτεί ότι σε 6 μήνες θα περιορίσει
στο ελάχιστο (θα μηδενίσει σχεδόν) την παράνομη στάθμευση σε προκαθορισμένες
περιοχές της Αττικής.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αρχίσει με το κέντρο της Αθήνας, 6 μήνες μετά
να επεκταθεί στα όρια του δήμου και μετά, σταδιακά σε εξάμηνα, να καλύψει όλη
την Αττική (οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 απέχουν 7 εξάμηνα).
Να δεσμευτεί επίσης ότι θα εισαγάγει συστήματα που θα εξασφαλίζουν ότι το
διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ της βεβαίωσης της παράβασης και αποστολής της
σχετικής ειδοποίησης πληρωμής δεν θα υπερβαίνει, σε καμία περίπτωση, το
δεκαήμερο.
Τέλος, πρέπει να αφαιρέσει όλες τις απαγορευτικές πινακίδες στάθμευσης η
εφαρμογή των οποίων δεν ελέγχεται, ή να τις αντικαταστήσει με νέες πινακίδες η
εφαρμογή των οποίων θα έχει προαιρετικό χαρακτήρα (διότι το δάσος των
πινακίδων που δεν εφαρμόζεται συμβάλλει στον εξευτελισμό των διατάξεων).
Αυτό θα ήταν το στοίχημα. Μια κίνηση που δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό,
δημιουργεί θέσεις απασχόλησης, βάζει τάξη στο κυκλοφοριακό χάος της Αττικής,
προετοιμάζει την Αθήνα για τους Ολυμπιακούς του 2004, δημιουργεί τα κίνητρα
για την κατασκευή χώρων στάθμευσης, διευκολύνει και επιταχύνει τις
μετακινήσεις, αυξάνει την ταχύτητα των μέσων μαζικής μεταφοράς, περιορίζει το
κόστος των μετακινήσεων, βελτιώνει την ποιότητα της ζωής.
Και πού θα αφήσω το αυτοκίνητό μου, θα με ρωτήσετε. Πάντως όχι εκεί όπου
απαγορεύεται, θα σας απαντήσω.
Αν αυτή η απλή τοποθέτηση γίνει πιστευτή, σε 18 μήνες θα υπάρχουν χιλιάδες
νέες θέσεις στάθμευσης που σήμερα δεν δημιουργούνται διότι κανείς δεν επενδύει
σε χώρους στάθμευσης όσο η στάθμευση γίνεται ανεξέλεγκτα σε κοινόχρηστους
χώρους.
Το κόστος από τη σημερινή κατάσταση, για όλους μας, είναι κάπου 240 ώρες
χαμένες στο κυκλοφοριακό χάος κάθε χρόνο. Πόσο κοστολογούμε τον χαμένο χρόνο
και πόσο παραπάνω χρόνο είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε; Μπορούμε να
φανταστούμε και να ανεχτούμε την Αθήνα σε απόλυτη ακινησία; Διότι εκεί θα
φτάσουμε γρήγορα (ίσως και φέτος τον χειμώνα), αν δεν κινηθούμε αποφασιστικά
τώρα.
Η κυκλοφοριακή παράλυση δεν δημιουργεί εκατόμβες, όπως αυτή της Πάρου, αλλά
πόσοι καρδιοπαθείς δεν φτάνουν εγκαίρως στο νοσοκομείο επειδή το νοσοκομειακό
αυτοκίνητο έμπλεξε στην κυκλοφορία; Πόσα παιδιά, πόσοι ηλικιωμένοι και πόσοι
συνάνθρωποί μας με κινητικές αδυναμίες δεν στερούνται στοιχειωδών απολαύσεων
επειδή η άναρχη στάθμευση γίνεται ανεκτή; Χωρίς μια εκατόμβη θα κινηθεί η
κυβέρνηση;
Περισσότερο από 100 φορές σε δημόσιες ομιλίες και άρθρα ζήτησα να επιτραπεί ο
ανταγωνισμός στην ακτοπλοΐα για να εκσυγχρονιστούν τα πλοία και οι
προσφερόμενες υπηρεσίες, χωρίς να μπορέσω να ξεπεράσω την αδράνεια της
κυβέρνησης. Τώρα, μετά την Πάρο, ίσως κάτι γίνει για την ακτοπλοΐα. Για τη
στάθμευση τι πρέπει να γίνει για να κινηθεί η κυβέρνηση;
Η αντικανονική στάθμευση είναι μια εξαιρετικά ορατή και εύκολα αντιληπτή
δραστηριότητα. Γι’ αυτό, πέρα από τα προφανή ωφελήματα για την κυκλοφορία, η
άτεγκτη και καθολική εφαρμογή μιας πολιτικής μηδενικής ανοχής τής
αντικανονικής στάθμευσης θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα για την όλη
συμπεριφορά μας απέναντι στους νόμους.
Για να πιστέψω τον κ. Σημίτη, πρέπει να δω συγκεκριμένες πράξεις με ορατό
αποτέλεσμα και διάρκεια. Για την ώρα, είμαι μεταξύ εκείνων που, στο ερώτημα
του in. gr που προανέφερα, ψηφίζουν ότι «όλα αυτά τα λέει η κυβέρνηση για το θεαθήναι».
