Μαραντόνα Εγώ είμαι ο Ντιέγκο

Ο κόσμος υποστηρίζει πως τα λέω έξω από τα δόντια και έχει δίκιο. Λένε πως

διαπληκτίστηκα με τον Πάπα και έχουν δίκιο. Το γεγονός ότι κατάγομαι από τη

Βίγια Φιορίτο σημαίνει πως δεν μπορώ να έχω και άποψη; Είμαι η φωνή των

ανθρώπων που δεν έχουν φωνή. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν πως τους εκπροσωπώ γιατί

έχω μικρόφωνα μπροστά μου, ενώ αυτοί δεν έχουν

Ναι, είχα διαπληκτιστεί με τον Πάπα. Διαπληκτίστηκα μαζί του όταν είχα πάει

στο Βατικανό και είδα τα χρυσά ταβάνια. Και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει πως η

Εκκλησία νοιάζεται για τα φτωχά παιδιά… Λοιπόν; Πούλησε τα χρυσά ταβάνια,

φίλε. Κάνε κάτι!

Ήταν μία… απογοήτευση. Πάντα μιλάω γι’ αυτό. Έδωσε στη μητέρα μου ένα βιβλίο

με προσευχές. Έδωσε ένα ίδιο και στην Κλαούντια. Αφού έδωσε, δεν ξέρω κι εγώ

Θεέ μου σε πόσους, βιβλία προσευχών, μετά ήρθε σε μένα και μου είπε στα

ιταλικά: «Αυτό είναι ειδικά για σένα». Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω

ήταν να τον ευχαριστήσω. Μετά βγήκαμε έξω για να δούμε τους χώρους και ζήτησα

από τη μητέρα μου να δω τι της είχε δώσει. Ήταν ακριβώς… το ίδιο με το δικό

μου!

«Συγγνώμη, Παναγιώτατε, ποια είναι η διαφορά του δικού μου από της μητέρας

μου;». Δεν απάντησε… Μόνο με κοίταξε, με κτύπησε στην πλάτη, χαμογέλασε και

συνέχισε να περπατά.

Είμαι σε θέση να μισήσω ανθρώπους. Ανθρώπους που εξαπατούν τους άλλους, όπως

κάνουν μερικοί πολιτικοί ή «μεγαλοκαρχαρίες». Ή αυτούς που είναι ικανοί να

σκοτώσουν ανθρώπους, όπως έκανε κάποια στιγμή ο στρατός στην Αργεντινή.

Υπάρχουν και αυτοί που καταστρέφουν τις ζωές των παιδιών με διάφορους τρόπους,

με το να τα καταπιέζουν, να τα έχουν να πεινούν, να τους πουλούν ναρκωτικά…

Πώς γνωρίστηκα με την Κλαούντια

Είχα εγκατασταθεί στο νέο μου σπίτι στο Κάγιε Άργκεριχ μαζί με όλη την

οικογένειά μου. Είχαμε μια αυλή πίσω και η οικογένεια Βιλαφάνε είχε επίσης μία

με θέα τον δρόμο. Εκεί έμεναν ο Ντον Κόκο, ο ταξιτζής οπαδός της Αρτζεντίνος,

η οικονόμος του σπιτιού, η Ντόνα Πόκι και η… Κλαούντια.

Πήρα το θάρρος να της μιλήσω ύστερα από οκτώ μήνες. Ήταν 28 Ιουνίου του 1977

για την ακρίβεια. Βγήκα έξω για χορό στο συνηθισμένο μέρος, στο Social y

Deportivo Parque. Μετά τις δύο το πρωί, όταν όλα άρχισαν να ηρεμούν, βρήκα την

ευκαιρία που έψαχνα. Παρκάρισα το κόκκινο FIAT 125 στην πόρτα και μπήκα μέσα

με γρήγορα βήματα. Ήταν εκεί με τους συμμαθητές της από την πέμπτη τάξη. Οι

ματιές μας είχαν διασταυρωθεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Έτσι, όταν τη

χαιρέτησα με ένα νεύμα, ανταπέδωσε. Την κατάλληλη στιγμή αρχίσαμε να χορεύουμε

(δεν είχαμε πει ούτε γεια), ενώ είχαν κολλήσει στο τραγούδι Yo te propongo του

Ρομπέρτο Κάρλος… Θαυμάσια! Με γλίτωσε από τα λόγια. Ποτέ δεν ήμουν καλός στα

λόγια. Από τότε είμαστε συνεχώς μαζί. Και δεν μπορούμε να ζήσουμε ο ένας

μακριά από τον άλλον… Δεν λέω πως δεν είχαμε ποτέ προβλήματα. Αλλά μιλάω

γενικά για τη σχέση μας. Μια φορά γύρισα αργά, στις έξι το πρωί. Δεν είχα

κοιμηθεί καθόλου, έκανα ένα ντους και πήγα στην προπόνηση. Ο πατέρας μου είδε

την ώρα που ήρθα αλλά δεν είπε τίποτα. Όταν επέστρεψα το μεσημέρι, ο πατέρας

μου έβαλε τις φωνές στην Κλαούντια: «Δεν μπορεί να ξενυχτάς με τον γιο μου.

Πρέπει να τον προσέχεις περισσότερο. Πρέπει να πηγαίνει και στις προπονήσεις».

Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί γιατί δεν ήμουν με την Κλαούντια

εκείνο το βράδυ.

Δεν συγχωρώ τον Μενότι

Πιστεύω πως μπορούσα να παίξω στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978… Ήμουν στην

καλύτερή μου φόρμα. Δεν έχω νιώσει δυνατότερος από τότε.

Ποτέ δεν συγχώρεσα τον Μενότι για τον αποκλεισμό μου και ούτε πρόκειται. Ήταν

19 Μαΐου και έβρεχε στο Χοσέ Πας στην περιοχή Νατάλιο Σαλβατόρι, όπου είχε

συγκεντρωθεί η ομάδα. Ο Μενότι μάς κάλεσε στο κέντρο του γηπέδου και τους 25

παίκτες που ήμασταν εκεί και προπονούμασταν. Το ένιωθα πως ερχόταν. Η ομάδα

είχε πέντε «δεκάρια»: τον Βίγια, τον Αλόνσο, τον Βαλένσια, τον Μποκίνι και

μένα. Πιστεύω πως ο αγαπημένος του ήταν ο Βαλένσια γιατί ήταν «δικό» του

παιδί. Εκείνος τον είχε ανακαλύψει. Μετά ο Βίγια. Ο Αλόνσο είχε μπει στην

ομάδα ύστερα από πίεση του Τύπου και ο Θεός ξέρει από πού αλλού. Ο Μπόκα

Μποκίνι είχε μπει στην ομάδα πριν από οποιονδήποτε άλλον. Και έμενα εγώ.

Λοιπόν, είχε φτάσει η ώρα μου. Την προηγούμενη ημέρα ο Φράνσις είχε έρθει να

με δει και με βρήκε να κλαίω στο δωμάτιό μου… Του είπα πως βλέπω ότι θα

αποκλειστώ. Όταν όλοι άκουσαν πως θα μείνουν έξω από την ομάδα ο Μπράβο, ο

Μποτανίζ κι εγώ, μερικοί συμπαίκτες ήρθαν να μου συμπαρασταθούν. Ο Λούκε, ο

Γκαγιέγκο… Και… κανείς άλλος.

Η κλωτσιά του Γκοϊκοετσέα

Είχα πάει στο νοσοκομείο να επισκεφθώ ένα μικρό παιδί που ήταν σε άσχημη

κατάσταση, καθώς το είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Τα πόδια του είχαν συνθλιβεί του

καημένου παιδιού. Όταν με είδε φωτίστηκε το πρόσωπό του. Του είπα γεια, του

έδωσα ένα φιλί και μετά ετοιμάστηκα να φύγω γιατί είχα παιχνίδι το βράδυ. Όταν

έφτασα στην πόρτα, σχεδόν μού φώναξε από το κρεβάτι του:«Ντιέγκο! Να προσέχεις

τον εαυτό σου, σε παρακαλώ, γιατί σε έχουν βάλει στο μάτι».

Στο παιχνίδι που ο Βάσκος Άντονι Γκοϊκοετσέα μού έσπασε το πόδι, η Μπαρτσελόνα

κέρδισε την Ατλέτικο Μπιλμπάο 3-0.

Λίγο πριν με τραυματίσει, ο Γκοϊκοετσέα είχε έρθει σε σύγκρουση με τον

Σούστερ. Ο Γερμανός συμπαίκτης μου τραυμάτισε τον Γκοϊκοετσέα, ο οποίος

ανταπέδωσε το χτύπημα. Το στάδιο ξεσηκώθηκε φωνάζοντας «Σούστερ! Σούστερ!»

ζητώντας ρεβάνς. Ο Βάσκος είχε κοκκινίσει. Ήταν λες και έλεγε «Θα τον

σκοτώσω». Έτσι του είπα:

«Ηρέμησε, Γκόικο. Μπορεί να πάρεις κίτρινη κάρτα…».

Το εννοούσα, ειλικρινά, γιατί έμοιαζε πολύ νευρικός. Και έτρεξα προς την

περιοχή μας να πάρω την μπάλα και να την πάω στο κέντρο. Έτρεχα γιατί νόμιζα

πως ο Γκόικο θα με ξεπερνούσε. Έτρεξα πολύ γρήγορα και τον προσπέρασα και όταν

πήγα να πάρω την μπάλα ήρθε από πίσω μου. Ένιωσα το πόδι μου να εγκλωβίζεται

και μετά έσπασε…

Τα ταξίδια με την Μπόκα

Κάναμε τόσα πολλά ταξίδια… και για να μη με λέει κάποιος υπερβολικό θα σας

μεταφέρω μία έκθεση του δρα Εντουάρντο Μαδέρο, ο οποίος ήταν γιατρός της Μπόκα

εκείνη την περίοδο και περιγράφει πώς είναι να ζεις χωρίς να προλαβαίνεις να

ανοίξεις τις βαλίτσες σου:

«Το έκανα αυτό για πολλά χρόνια. Ίσως υπάρχουν πολλές ομάδες που παίζουν

τέσσερα παιχνίδια την εβδομάδα. Αυτό που έκανε όμως η Μπόκα αποτελεί παγκόσμιο

ρεκόρ, χωρίς αμφιβολία. Ξεκινήσαμε την περασμένη Κυριακή στο Τόκιο. Δώσαμε

έναν αγώνα και μετά πετάξαμε για το Λος Άντζελες. Στο Λος Άντζελες αλλάξαμε

αεροπλάνο για το Μεξικό. Είχαμε ένα παιχνίδι εναντίον της Αμέρικα την Τρίτη το

βράδυ. Δειπνήσαμε, αλλά κανείς δεν πρόλαβε να κοιμηθεί γιατί στις έξι το πρωί

της Τετάρτης πετάγαμε για τη Γουατεμάλα. Παίξαμε με την Κομιουνικασιόνες την

ίδια ημέρα. Ακριβώς, την ίδια ημέρα! Την Πέμπτη ξεκινήσαμε το ταξίδι της

επιστροφής μέσω Μαϊάμι. Πήραμε την ανταπόκριση για Ρίο Ντε Ζανέιρο και φτάσαμε

στο Μπουένος Αϊρες την Παρασκευή το απόγευμα. Και το Σάββατο πήραμε άλλο

αεροπλάνο για να πάμε στη Μαρ ντελ Πλάτα για το πρώτο παιχνίδι της περιόδου.

Είναι εκπληκτικό για μένα. Πάρτε ένα χάρτη και ρίξτε μια ματιά: είναι ένα

είδος παγκόσμιου ρεκόρ».

Αν είχα γιο θα τον ονόμαζα Άιρτον

Φυσικά η ζωή μου δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν ήταν. Πάντα αγαπούσα τις

διασημότητες. Έτσι, ζήτησα μία ημέρα από τον Ρίκι Μάρτιν αν μπορούσε να έρθει

να φάμε και να τραγουδήσει με τις κόρες μου.

Μου άρεσε πολύ να παρακολουθώ τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον

Καρλ Λιούις και όλους τους Τζόνσονς, τον Μάτζικ, τον Μπεν, τον Μάικλ.

Αυτό που θυμάμαι από τον Μάικλ Τζόρνταν ήταν το πώς ευχαριστιόταν το παιχνίδι,

το πώς πανηγύριζε κάθε καλάθι που σημείωνε.

… Μια φορά που έβλεπα τηλεόραση, αυτός ο τύπος ο Σακίλ πήγε σε ένα γήπεδο

και κάποιος του πέταξε μία μπάλα. Ο Σακίλ άρχισε να παίζει μαζί της, ξέρετε με

εκείνα τα τεράστια πόδια που μοιάζουν με κανό και προσπαθούσε να κάνει

φιγούρες με την μπάλα. Γύρισε κάποια στιγμή στην κάμερα και φώναξε:«Ντιέγκο

Μαραντόνα». Λίγο έλειψε να πάθω έμφραγμα.

Στους αγώνες ταχύτητας ο οδηγός που πάντα μου άρεσε ήταν ο Άιρτον Σένα. Αν

είχα αγόρι θα το βάφτιζα Άιρτον προς τιμή του Βραζιλιάνου. Το ορκίζομαι στα

κόκαλα του.

Ο καλύτερος πυγμάχος που έχω δει ποτέ ήταν ο Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ. Αγαπώ την

πυγμαχία. Η μόνη φορά που βρέθηκα στο Λας Βέγκας ήταν για να δω τον Σούγκαρ

Ρέι να κερδίζει τον Τόμι Χερνς. Ήταν ένας καταπληκτικός αγώνας. Θα μου μείνει

αξέχαστη σε όλη μου τη ζωή. Όμως, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κάρλος

Μονζόν. Αν δεν υπήρχα εγώ, αν δεν μου έδιναν σε μένα τον τίτλο του αθλητή του

αιώνα, τότε έπρεπε αυτός ο τίτλος να απονεμηθεί σε αυτόν. Στον Κάρλος Μονζόν.

Ο Κάστρο ξεχωρίζει

Ήμουν αρκετά τυχερός και συνάντησα αρκετούς διάσημους, προσωπικότητες από όλο

τον κόσμο. Αυτός, όμως, που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και δεν πιστεύω

πως μπορείς κανείς άλλος να τον ανταγωνιστεί, είναι ο Φιντέλ Κάστρο. Ξεχωρίζει

απ’ όλους τους άλλους. Βρέθηκα στην Κούβα τρεις φορές, και ακόμη έχω την

αγωνία για το πότε θα τον δω.

Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μας συνάντηση. Ήταν Τρίτη, 28 Ιουλίου 1987,

πλησίαζαν μεσάνυχτα.

«Πες μου, δεν πονάς όταν σουτάρεις ή όταν κάνεις κεφαλιές με την μπάλα;», με

ρώτησε.

«Όχι».

«Τότε γιατί με πονάει εμένα τόσο όταν προσπαθώ να παίξω;».

Συζητήσαμε για το ποδόσφαιρο και μου είπε κάτι που μου προκάλεσε έκπληξη. Μου

είπε πως συνήθιζε να παίζει ως δεξιό εξτρέμ! Έτσι, ξαφνιασμένος του

είπα:«Τιιιι; Δεξιό εξτρέμ; Εσύ; Θα ήταν καλύτερα αν έπαιζες αριστερό εξτρέμ».

Είχα την αίσθηση πως μιλούσα με μία εγκυκλοπαίδεια. Βλέποντας τον ήταν σαν να

ακουμπούσα τον παράδεισο με τα χέρια μου. Είναι εκπληκτικός. Ξέρει τα πάντα

και δεν σου αφήνει καμία αμφιβολία για ό,τι πέτυχε με δέκα στρατιώτες και τρία

όπλα… Λέω πάντα το ίδιο όταν τον συναντώ. Μπορεί να διαφωνείτε μαζί του σε

μερικά θέματα, αλλά για όνομα του Θεού αφήστε τον στην ησυχία του. Θα ήθελα να

δω να άρεται το εμπάργκο εναντίον της Κούβας για να δούμε τι θα γίνει τελικά

με αυτήν τη χώρα.

Πάντως, ό,τι έκανε για μένα μέσα στο 2000 δεν έχει αντίτιμο. Το ότι ζω το

οφείλω σε δύο γενειοφόρους… τον Θεό και τον Φιντέλ.

Ο Αλβέρτος με έβαλε να πληρώσω!

Ο Αλβέρτος του Μονακό ήταν μία απογοήτευση. Ο μπάσταρδος με έκανε να πληρώσω

τον λογαριασμό για ένα γεύμα στο οποίο μας… προσκάλεσε εκείνος στο Μόντε

Κάρλο… Έφυγε νωρίς γιατί είπε πως έπρεπε να ξυπνήσει πρωί. Όταν εγώ και ο

Γκιγιέρμο ζητήσαμε τον λογαριασμό αυτός ήταν πεντακόσια αναθεματισμένα

δολάρια. Πήγα στο Μονακό να δω τη Στεφανί ή την Καρολίνα και βγήκα τελικά με

τον ανόητο τον Αλβέρτο, ο οποίος με έβαλε να πληρώσω μία περιουσία.

Ο δρ Κάρλος Μένεμ με βοήθησε πολύ και χωρίς να έχει απαιτήσεις για κάτι,

απολύτως τίποτα… Όταν το Περονικό Κόμμα έχασε τις εκλογές το ’99, πήγα να

τον επισκεφτώ γιατί ένιωσα πως είχα ταυτιστεί μαζί του στις δύσκολες στιγμές.

Η προσωπικότητα την οποία θα ήθελα να έχω γνωρίσει είναι ο Τσε Γκεβάρα, ο

αγαπητός Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, όπως είναι το πλήρες όνομα του. Έχω

κάνει ένα τατουάζ με το πρόσωπο του Τσε στο μπράτσο μου, ένα καλλιτεχνικό

αριστούργημα, αλλά μπορείτε να πείτε πως το πραγματικό τατουάζ του το έχω στην

καρδιά μου.

Εν τέλει, ευχαριστώ το ποδόσφαιρο για όλα όσα μου έδωσε. Και τον Θεό γιατί και

Αυτός είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη. Την ευκαιρία που έδωσε στην οικογένειά

μου, σε μένα να μοιραστώ τη ζωή μου με εκπληκτικούς συμπαίκτες και να

συναντήσω ανθρώπους που ούτε τους είχα ονειρευτεί… Πώς θα μπορούσα να τα

είχα ονειρευτεί όλα αυτά όταν καθόμουν στη μικρή κρεβατοκάμαρα στη Φιορίτο.

Αυτό που με έκανε πάντα υπερήφανο απ’ οτιδήποτε άλλο ήταν να αγωνίζομαι με την

Αργεντινή. Πάντα. Δεν με ένοιαζε πόσα εκατομμύρια δολάρια με πλήρωναν στις

ομάδες που έπαιζα. Τίποτα, απολύτως τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί. Γιατί η

αξία να παίζεις για την Αργεντινή δεν μετριέται με τα χρήματα. Μετριέται με

δόξα. Και πραγματικά εκτιμώ τα παιδιά που έχουν αυτές τις ιδέες στο μυαλό

τους: δεν μπορούμε να πουλάμε την αίγλη που εκπέμπουν οι ποδοσφαιριστές της

Αργεντινής που φορούν τη φανέλα με τις γαλάζιες και λευκές γραμμές…

Κούραση; Κούραση δεν υπάρχει! Εκπροσωπείς τη χώρα σου και είναι το μεγαλύτερο

συναίσθημα που μπορεί να νιώσεις. Αυτά λέγαμε συνεχώς μεταξύ μας σε εκείνες

τις συναντήσεις. Γι’ αυτό αν κάποιος μας έλεγε ότι έπαθε θλάση, του λέγαμε να

έρθει στην ομάδα κι ας μην παίξει.

Οι παράγοντες εκμεταλλεύονται τους παίκτες

Με ανθρώπους όπως τον Γκροντόνα, τον Μπλάτερ, τον Χαβελάνζ τον Μάρκι

χρησιμοποίησα το λεξιλόγιο του ποδοσφαιριστή και όχι του πολιτικού, αλλά άξιζε

το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει… Τώρα νιώθω σαν να μπορώ

να σταθώ στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ και να φωνάξω και να έχω όλους τους

ποδοσφαιριστές του κόσμου γύρω μου. Ο Καντονά μού είχε πει, όπως και ο Γουέα

και ο Στόιτσκοφ: «Είμαστε μέλη της Παγκόσμιας Ένωσης Ποδοσφαιριστών και εσύ

είσαι ο πρόεδρος». Αυτό είναι ένα από τα επιτεύγματά μου, για το οποίο είμαι

υπερήφανος.

Ο Ριβάλντο παίζει τις Κυριακές με την «Μπάρτσα», πετάει για την Ταϊλάνδη όπου

σημειώνει γκολ με τη Βραζιλία, επιστρέφει για να παίξει εναντίον της Ρεάλ

Μαδρίτης και στη συνέχεια παίζει στο Κόπα Αμέρικα. Μπράβο στον Ριβάλντο. Έτσι

ακριβώς κάνουμε και εμείς οι Αργεντινοί. Έτσι έκανα και εγώ!

Πολλοί ποδοσφαιριστές, όμως, δεν αισθάνονται το ίδιο. Κάτι λείπει. Και δεν

κατηγορώ τους εκπροσώπους των ποδοσφαιριστών. Ας σταματήσουμε να τους

κατηγορούμε επιτέλους. Αυτούς που πρέπει να κατηγορήσουμε είναι τους εαυτούς

μας, τους παίκτες…

«Δεν χρειάζεσαι έναν 20χρονο Μαραντόνα να παίρνει αποφάσεις… Αυτό που

χρειάζεται είναι να μην τα παρατάς. Μη συμβιβάζεστε. Παλέψτε όλοι μαζί».

Αυτό που δεν μπόρεσαν να μου κάνουν ποτέ είναι να μου καθορίσουν τη ζωή. Ίσως

έχω κάνει καλά πράγματα, ίσως και κακά. Αλλά τουλάχιστον έκανα αυτά που ήθελα

εγώ. Δεν ήμουν μία από τις κούκλες στο σόου του Μενότι ή του Μπιλάρδο ή του

Χαβελάνζ ή του Μπλάτερ ή του Μένεμ. Και τα λεφτά που πήρα τα άξιζα. Κέρδισα

αρκετά. Πάρα πολλά; Θα υπάρχει κάποιος λόγος που πήρα τόσα πολλά. Οι

ποδοσφαιριστές απέκτησαν μεγαλύτερη δύναμη χάρη σε μένα. Γι’ αυτό όλοι οι

παίκτες πρέπει να είναι ενωμένοι.

Τα Παγκόσμια Κύπελλα αποφέρουν πολλά έσοδα, αλλά σε μας τους πραγματικούς

πρωταγωνιστές μάς δίνουν μόνο 1%. Μοιάζει με εργοστάσιο που βελτιώνει τις

αποδόσεις του συνεχώς, χωρίς οι εργάτες να παίρνουν κάποιο αντάλλαγμα.

Θα ήθελα ό,τι λέω να τα εφαρμόσω κάποια στιγμή. Θα ήθελα να ασχοληθώ με μικρά

παιδιά και να τους πω:« Έρχεσαι από το Ροζάριο, έτσι; Δεν με ενδιαφέρει πώς

έφτασες εδώ. Αν πήρες τρένο, λεωφορείο… αρκεί να μπεις στον αγωνιστικό χώρο.

Να παίξεις για την πατρίδα σου, για τους δικούς σου ανθρώπους».

Αυτή την περίοδο πολλά παιχνίδια κερδίζονται στα γραφεία. Και αυτό είναι

εναντίον των συμφερόντων των ποδοσφαιριστών.

Διαφθορά και στημένα Μουντιάλ

Πλήρωσα μεγάλο τίμημα για να μπορέσω να σταθώ μπροστά τους, επιμένοντας πως

δεν μπορεί να γίνουν παιχνίδια το μεσημέρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού.

Αναφέρθηκα, επίσης, για τη διαφθορά, όπως το 1990 όταν είχαν προγραμματίσει

τελικό ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιταλία. Ακόμη πληρώνω αυτό το τίμημα.

Μας ζάλισαν το 1990 στο Μουντιάλ της Ιταλίας για το φερ πλέι. Και στο πρώτο

παιχνίδι με το Καμερούν οι αντίπαλοι μας «έκοψαν» τα πόδια. Και μετά στον

τελικό ήταν τα συμφέροντα του Κοντεσάλ. Οι μπίζνες και ο ρέφερι… Ένα πέναλτι

που ποτέ δεν ήταν, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το φερ πλέι.

Το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν «μισοέτοιμο» και «στημένο». Δύσκολα μπορώ

να θυμηθώ κάποιον από τη γαλλική ομάδα και όχι γιατί δεν ενδιαφέρθηκα. Όλοι

γνώριζαν πως ο τελικός θα ήταν Γαλλία – Βραζιλία.

Και στην Αργεντινή, όσα έκαναν οι διαιτητές αποδείκνυαν πως άλλοι τους

υποχρέωναν. Αποβλήθηκα από τον Χαβιέ Καστρίγι όταν έπαιζα με την Μπόκα

εναντίον της Βελέζ, το ’95. Ήταν απλά ένας διαιτητής και το μόνο που του είπα

είναι «δείξε λίγο σεβασμό στους ανθρώπους». Και αυτός με απέβαλε. Δεν σου

επέτρεπε να του πεις λέξη. Όλοι αυτοί κρύβονται πίσω από το γεγονός ότι δεν

αμείβονται όπως θα έπρεπε. Και λοιπόν; Γίνε επαγγελματίας. Μην αφήνεις τον

εαυτό σου να επηρεάζεται, ούτε καν από τους διάσημους παίκτες. Μην προδίδεται

τους φιλάθλους. Γιατί είναι οι φίλαθλοι που πηγαίνουν να δουν τους Μαραντόνες,

τους Φραντσέσκολις και τους Γκαγιάρδο που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και αν

αυτοί τους αποβάλουν, τότε οι διαιτητές προδίδουν τους φιλάθλους. Και μετά

γίνονται διάσημοι και πηγαίνουν να δουλέψουν στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και

ποιους πρέπει να ευχαριστήσουν για όλα αυτά; Τους ποδοσφαιριστές φυσικά…

Ωθήθηκα να παίξω στο εξωτερικό

Λυπάμαι για ένα πράγμα. Λυπάμαι που δεν έπαιξα περισσότερο στην εθνική

Αργεντινής. Λυπάμαι που η χώρα μου δεν με κράτησε περισσότερο κοντά της, να

παίξω περισσότερα παιχνίδια με την εθνική και όχι να ακούω τα παιχνίδια από το

τηλέφωνο. Δεν πρέπει να κατηγορηθώ εγώ γι’ αυτό, καθώς ωθήθηκα να παίξω στο

εξωτερικό για να πάρω πολλά χρήματα.

Από την Ιταλία μπορούσα να δω καλύτερα το φαινόμενο που συνέβαινε στην

Αργεντινή: οι μέντορες στις μικρές κατηγορίες ήταν όλοι μεγάλα ονόματα του

παρελθόντος. Παίκτες όπως ο Πεντερνέρα, ο Γκρίγιο, ο Γκρίφα, ο Πάντο, ο Σάκι.

Και σπουδαίοι δάσκαλοι κατά την ταπεινή μου γνώμη αναδεικνύουν σπουδαία

ταλέντα. Κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει στην Ιταλία. Οι πρώην πρωταθλητές γίνονται

βουλευτές, παράγοντες, παρουσιαστές σε τηλεοπτικά σόου και στο ραδιόφωνο ή

σύμβουλοι του προέδρου.

Ο φόβος μου σήμερα είναι πως χάνουμε τη μαγεία. Και αυτό εξηγεί την επιθυμία

μου να δουλέψω με μικρά παιδιά.

Είμαι περήφανος που πάντα ήμουν ειλικρινής με τις πεποιθήσεις μου. Καλές ή

κακές. Κοντεύω τα σαράντα τώρα και μπορώ να δω τον κόσμο στο πρόσωπο. Δεν

έκανα κακό σε κανέναν και εκτός από την οικογένειά μου δεν χρωστάω σε κανέναν

τίποτα. Δίνω μάχη για τη ζωή μου κάθε ημέρα. Έχω κοντά μου τους φίλους μου,

τους δικούς μου ανθρώπους. Τη γυναίκα μου και τις δύο κόρες μου που είναι τόσο

αξιαγάπητες όσο είχα ονειρευτεί. Και πάνω απ’ όλα έχω τον σεβασμό της χώρας

που αγαπώ… Ναι, πάνω απ’ όλα έχω τον σεβασμό των Αργεντινών και πραγματικά

το εκτιμώ αυτό.

Ξέρω πως δεν εξαρτάται από μένα για να αλλάξω τον κόσμο. Αλλά δεν πρόκειται να

αφήσω οποιονδήποτε να έρθει στον δικό μου κόσμο και να τον καθορίσει. Δεν

πρόκειται να αφήσει κανέναν να μου πει πώς θα ζήσω. Κανείς δεν μπορεί να

υποστηρίξει πως τα λάθη μου με τα ναρκωτικά ή τις αποτυχημένες επιχειρηματικές

δραστηριότητες μου με άλλαξαν. Σε καμία περίπτωση. Είμαι ο ίδιος όπως πάντα.

Είμαι εγώ, ο Μαραντόνα. Είμαι ο Ελ Ντιέγκο.

Θετικό το ντραγκ τεστ

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το απόγευμα, 25 Ιουνίου του 1994. Ένιωθα σαν

μεθυσμένος μετά το παιχνίδι. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος. Μετά ήρθε εκείνη η

νοσοκόμα προς το μέρος μου σε μια άκρη του αγωνιστικού χώρου και δεν μπορούσα

να υποπτευθώ τον λόγο. Γιατί, άλλωστε, να υποπτευθώ κάτι; Ήμουν καθαρός.

Τρεις ημέρες αργότερα απολάμβανα το ρεπό που μας είχε δώσει ο προπονητής

μας. Ήμασταν χαρούμενοι σαν μικρά παιδιά. Εγώ και η Κλαούντια, μαζί με τον

Γκοϊκοετσέα και τη γυναίκα του την Άνα Λάουρα καθόμασταν και συζητούσαμε για

τις παλιές καλές ημέρες. Μετά εμφανίστηκε ο Μάρκος με πρόσωπο που πρόδιδε πως

κάτι σοβαρό είχε συμβεί. «Ποιος πέθανε», σκέφτηκα.

«Ντιέγκο, θέλω να σου κάτι για ένα λεπτό. Το ντραγκ τεστ στο οποίο

υποβλήθηκες στο παιχνίδι με τη Νιγηρία είναι θετικό. Αλλά μην ανησυχείς, οι

παράγοντες θα προσπαθήσουν να….». Σχεδόν δεν μπορούσα να ακούσω την

τελευταία λέξη, γιατί προσπάθησα να βρω αμέσως την Κλαούντια… Δύσκολα

μπορούσα να τη δω. Τα μάτια μου ήταν ήδη γεμάτα δάκρυα. Η φωνή μου έτρεμε όταν

της είπα: «Είμαστε έξω από το Παγκόσμιο Κύπελλο».

Κανείς δεν μιλούσε απ’ όσους ήταν κοντά μου. Η Κλαούντια, ο Μάρκος, ο καλός

μου φίλος ο Καρμάντο, ο καημένος. Κανείς δεν είπε κουβέντα. Έτσι, γύρισα και

τους είπα μία φράση που ακόμη θυμάμαι: «Σήμερα μού έκοψαν τα πόδια».

c) 2000, Diego Armando Maradona from «Yo Soy El Diego»