Κάθε εποχή λίγο πολύ είναι μεταβατική. Απόλυτη στασιμότητα, ακινησία και

αδράνεια ποτέ δεν υπήρξε.

Η διαπάλη του παλαιού και του νέου είναι μια διαδικασία αέναη που επισφραγίζει

σε κάθε περίοδο το ρυθμό και τη μορφή των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων.

Υποστηρίζεται ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής.

Οι μεταβολές στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό τομέα

είναι ραγδαίες.

Είναι γεγονός ότι σήμερα στη χώρα μας σε επίπεδο συνδικαλιστικό επικρατεί

έντονος προβληματισμός σχετικά με την αποτελεσματικότητα των παραδοσιακών

τρόπων διεκδίκησης.

Η σοβαρή πτώση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων στα συνδικαλιστικά τους όργανα

αποτελεί χειροπιαστή πραγματικότητα την οποία κανείς δεν αμφισβητεί.

Η εικόνα που παρουσιάζει το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα κάνει τους

εργαζομένους δύσπιστους απέναντί του με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από τα

συνδικάτα.

Η συμμετοχή εξαντλείται, στην καλύτερη περίπτωση, στην τυπική εγγραφή και στις

διαδικασίες εκλογής οργάνων.

Είναι περίπου βέβαιο ότι θα βρεθούμε μπροστά στην εμφάνιση φαινομένων μαζικής

αποχής και από αυτές τις τυπικές διαδικασίες.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι και διεθνώς αυτός ο προβληματισμός είναι κάτι

παραπάνω από φανερός.

Σ’ ένα δεύτερο θέμα που επίσης δείχνουν να συμφωνούν τα συνδικαλιστικά στελέχη

σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, είναι η ρευστότητα του περιβάλλοντος μέσα

στο οποίο λειτουργούν οι επιχειρήσεις τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο

τομέα.

Τα πάντα δείχνουν να αλλάζουν και το μόνο σταθερό φαίνεται ότι είναι η συνεχής

αλλαγή του τοπίου.

Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα, όπως επίσης χρόνιες αντιλήψεις

και συμπεριφορές.

Είναι επίσης κατανοητό ότι η νοοτροπία δεν αλλάζει με εντολές. Αλλάζει, όμως,

με την εκπαίδευση, την κριτική παρατήρηση, τη σύγκριση και ίσως ­ και δυστυχώς

­ με την επίγνωση του κινδύνου.

Το πώς και τι είδους αντίμετρα πρέπει να υιοθετήσει το συνδικαλιστικό κίνημα

για να ξαναγίνει αξιόπιστο στους εργαζομένους και την κοινωνία, δεν είναι απλή

υπόθεση. Πρέπει κατ’ αρχήν να προχωρήσουμε σε έναν ριζικό μετασχηματισμό των

παλαιών σκέψεών μας, για το πού και πώς θα οδηγηθούμε όλοι μας στις νέες

αυτόβουλες υποχρεώσεις που πρέπει να αποδεχθούμε και να αναλάβουμε για

αυτοβελτίωση και αυτοέλεγχο.

Ο σχεδιασμός αντίδρασης θα πρέπει κατ’ αρχήν να αντέχει στον χρόνο.

Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να μην είναι μόνο διεκδικητικό, αλλά να

έχει πρόταση σε ζητήματα όπως επιχειρησιακού σχεδιασμού, βελτίωσης της

ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, βελτίωσης των συνθηκών εργασίας. Η

αναγκαιότητα της αλλαγής πλεύσης του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία.

Ό,τι θα κάνουμε, ό,τι θα προτείνουμε δεν πρέπει να έχει αυτοσκοπό, αλλά να

έχει κυρίαρχο το συναίσθημα της αποστολής, της προσφοράς και του χρέους που

έχουμε απέναντι στους εργαζομένους και την κοινωνία.

Ο Βασίλης Χρονόπουλος είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων του

υπουργείου Μεταφορών – Επικοινωνιών.