Πώς μπορεί η Βρετανία να κρατήσει τους χούλιγκαν μέσα και τους πρόσφυγες έξω;

Ποια πρωτοτυπία μπορεί να μηχανευτεί η σύγχρονη κυβέρνηση για να εγκαταστήσει

ένα σιδηρούν παραπέτασμα; Οι άνθρωποι θα μετακινηθούν. Είτε για να εργαστούν

είτε για να παίξουν, για να πλουτίσουν ή για να επιβιώσουν, θα ταξιδεύσουν. Τα

σύνορα μπορεί να κρατούν τους στρατούς στους κόλπους τους. Οι φράχτες και τα

όρια μπορεί να παρεμποδίζουν την είσοδο ζώων και αγαθών. Κανένας φραγμός δεν

είναι αδιαπέραστος για τους ανθρώπους. Με όποια ιδιότητα, οπαδοί του

ποδοσφαίρου ή αιτούντες ασύλου θα βαδίσουν εκεί που τους υπαγορεύει η θέλησή

τους. Όσο πιο δύσκολο το κάνουμε αυτό τόσο πιο έντονη θα προβάλει η θέληση για

παραβίαση του νόμου.

Η ευρωπαϊκή βιομηχανία ποδοσφαίρου υποσχέθηκε κέρδη χωρίς τσιγκουνιές στους

τοπικούς καταστηματάρχες, αν διέθεταν άφθονη μπίρα για να δημιουργήσουν

υστερία στα ταμπλόιντ και να αποσπάσουν αρκετά τηλεοπτικά δικαιώματα που θα

απέφεραν ακόμη περισσότερα χρήματα. Αν οι χούλιγκαν γίνονταν επικίνδυνοι, γι’

αυτό θα μπορούσαν να κατηγορηθούν η αστυνομία και οι κυβερνήσεις. Ενθάρρυνε

την αστυνομία να βάλει εναντίον οποιουδήποτε διετάρασσε αυτή τη μηχανή

χρημάτων. Ο Βρετανός υπουργός Εσωτερικών Τζακ Στρο λέγεται ότι συνετάχθη με

τον περιορισμό κάθε ελευθερίας ώστε να διασωθεί η εικόνα του ποδοσφαίρου, μια

εικόνα που τώρα αναγνωρίζει με εθνική περηφάνια…

Υπήρξε ποτέ μια βιομηχανία τόσο αλαζονική; Το ποδόσφαιρο απαιτεί εκατομμύρια

να ξοδεύονται για αστυνόμευση και ρύθμιση των δραστηριοτήτων. Η ελευθερία

μπορεί να περιοριστεί στη διάρκεια των μεγαλοπρεπών εκδηλώσεων. Ζητεί

παραδειγματική και άδικη τιμωρία γι’ αυτούς που μπαίνουν στο παιχνίδι της

υστερίας και ύστερα κηλιδώνουν τη φήμη του, με τη μέθη και την αταξία (σπάνια

κάτι πιο σοβαρό). Η ανακοίνωση της ΟΥΕΦΑ την περασμένη εβδομάδα ότι «όποια

περαιτέρω επεισόδια» με τους Άγγλους οπαδούς θα προκαλέσουν τον αποκλεισμό της

Αγγλίας από τη διοργάνωση ήταν μια καταφανής πρόσκληση στη βία άλλων οπαδών.

Δέχθηκε η ΟΥΕΦΑ μήνυση για υποκίνηση; Όχι, της απηύθυναν συγχαρητήρια.

Η περίπτωση των άλλων προβληματικών ταξιδιωτών της Ευρώπης αυτήν την εβδομάδα,

είναι περισσότερο απελπιστική. Περίπου 200.000 μετανάστες ζητούν ετησίως άσυλο

στη Δυτική Ευρώπη. Ξεπερνούν κάθε εμπόδιο για να μεταβούν εκεί, υποβοηθούμενοι

από την κατάρρευση του νόμου και της τάξης στην πρώην Σοβιετική Ένωση και από

τη ­ χορηγούμενη από την Ευρώπη αναρχία στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η τελευταία

αποτελεί κύρια πηγή προέλευσης ατόμων που ζητούν άσυλο στη Βρετανία. Και αυτό,

παρά τα δισεκατομμύρια που ξόδεψε η Βρετανία δήθεν για να καταστήσει την πρώην

Γιουγκοσλαβία «ασφαλή για τη δημοκρατία».

Η διαδρομή

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την απόγνωση μπροστά στη φτώχεια και τη δίωξη

Οι πρόσφυγες φθάνουν από γης, αέρος και θαλάσσης. Κάνουν την ίδια διαδρομή,

μέσω της οποίας η Ευρώπη λαμβάνει τα σκληρά ναρκωτικά της, άλλη μια εισροή που

υποκρίνεται ότι μπορεί να απαγορεύσει. Ό,τι κι αν λέει ο κ. Στρο δεν μπορεί να

έχει αποτέλεσμα. Δεν μπορεί πλέον να σταματήσει την είσοδο των Κινέζων, των

Κοσοβάρων, των Κολομβιανών ή των προσφύγων από την Ερυθραία, όπως και της

ηρωίνης και της κοκαΐνης στις φυλακές, για τα οποία φέρει άμεσα την ευθύνη.

Όπου υπάρχει ζήτηση, θα υπάρξει και προσφορά. Αυτοί που θέλουν να καταργήσουν

την προσφορά, πρέπει πρώτα να χτυπήσουν τη ζήτηση.

Οι άνθρωποι μετακινούνται. Οι αιτούντες άσυλο και οι λαθρομετανάστες είναι για

την ευρωπαϊκή οικονομία ό,τι οι ισπανόφωνοι για την αμερικανική. Έχουν ζήτηση.

Μόνο οι κυβερνήσεις που είναι ευάλωτες σε «ξενοφοβικά» εκλογικά σώματα

προσποιούνται το αντίθετο. Τίποτα δεν δικαιολογεί τον θάνατο των 58 Κινέζων

προσφύγων το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ήταν όμως η επιφανειακή σκληρότητα της

βρετανικής μεταναστευτικής πολιτικής που σφράγισε ερμητικά εκείνο το φορτηγό.

Τίποτα δεν θα σταματήσει τους απεγνωσμένους ανθρώπους από την προσπάθεια να

αναζητούν διέξοδο από τη φτώχεια και τη δίωξη. Τίποτα δεν θα μετριάσει το

αίτημα για σταθερούς και ευημερούντες προορισμούς στην Ευρώπη. Κάθε βδομάδα η

γειτονιά μου φιλοξενεί χιλιάδες ξένους, τους οποίους θα μπορούσαμε να

αποκαλέσουμε μετανάστες. Κάποιοι απλώς κάνουν περιπάτους στο πάρκο, άλλοι

βρίσκουν δουλειά σε εστιατόρια και καταστήματα, ζουν σε σοφίτες ή υπόγεια,

κάποιοι διαταράσσουν την ηρεμία, ενώ άλλοι διαπράττουν εγκλήματα. Όλοι μαζί

αλλάζουν τον χαρακτήρα της περιοχής. Θα μπορούσαμε να καλέσουμε την αστυνομία

για να χτυπήσει τους επαίτες, να βάλει με αντλίες νερού εναντίον των

μεθυσμένων, να συλλάβει όσους εργάζονται παράνομα από το εξωτερικό.

Ο χούλιγκαν και ο πρόσφυγας είναι τα πιόνια στο παιχνίδι του σύγχρονου

καπιταλισμού. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες με ευγένεια.