Αναζήτηση
Υπάρχουν κάποιοι που, λογικοφανώς, υποστηρίζουν: «Ομάδα που κερδίζει δεν
την αλλάζεις, το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ». Σκέφτομαι ότι όσοι
υποστηρίζουν κάτι τέτοιο μπερδεύουν το ποδόσφαιρο με την πολιτική.
Ακριβέστερα, μπερδεύουν το διακύβευμα με το μέσο. Ενδεχομένως δεν γνωρίζουν
ούτε από ποδόσφαιρο. Απόδειξη ο φετινός Ολυμπιακός, που άλλαξε τρεις
προπονητές… για να παραμείνει πρώτος!
Υπάρχουν, επίσης, κάποιοι άλλοι που, λογικοφανώς και αυτοί, υποστηρίζουν:
«Οι εποχές άλλαξαν, η κοινωνία άλλαξε, καιρός να αλλάξει και
το ΠΑΣΟΚ». Το ουσιαστικό ερώτημα είναι το εξής: Τι είδους, τι βάθους και
ποιας ποιότητας είναι οι αλλαγές που εν τω μεταξύ συντελέστηκαν στην κοινωνία
(αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, μετά τη μακρόχρονη παραμονή του στην εξουσία) και
επομένως τι βάθους, τι έκτασης και ποιας μορφής πρέπει να είναι οι αλλαγές στο
κόμμα;
Ακριβέστερα: Μήπως οι αλλαγές στην κοινωνία είναι τόσο ριζικές και
κοσμοϊστορικές, ώστε παραπέμπουν σε κάτι περισσότερο από ένα κομματικό
λίφτινγκ, σε κάτι βαθύτερο από αυτό που ιστορικά είναι σε θέση να αναδείξουν
τα ίδια μόνιμα στελέχη;
Μήπως η «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ μετά τόσα χρόνια «καθιστικής ζωής» στην Εξουσία
είναι τέτοια που χρειάζεται να οδηγήσει σε πραγματική Επανίδρυση, όπως και ο
Κώστας Λαλιώτης έχει ζητήσει;
Άλλωστε όποιος πιστεύει ότι το νέο θα έρθει από τις κομματικές συναγωγές, δεν
γνωρίζει ούτε τα κόμματα ούτε ότι τα άνθη (του καλού και του κακού) φυτρώνουν
στην ύπαιθρο!
Γι’ αυτό, αν δεν μπορούμε να ακούσουμε τη ροή των νέων ποταμών, ας κάνουμε
κάτι απλό και χρήσιμο. Ας γίνουμε ριζοσπάστες!
Προσωπικά πιστεύω πως το τελευταίο «πρωτάθλημα» δεν το πήρε η «Ομάδα» με την
απόδοσή της, αλλά ο νέος Προπονητής. Επίσης, όπως έδειξαν τεκμηριωμένες
έρευνες, οι πολίτες δεν επιβράβευσαν τις κομματικές μας επιδόσεις και το
«παιχνίδι» μας, αλλά το σταθερό όραμα του προπονητή να μας πάει με το ζόρι στο
ευρωπαϊκό «Τσάμπιονς Λιγκ».
Η υπερψήφισή μας δεν ήταν εν λευκώ επικύρωση πεπραγμένων, αλλά εξουσιοδότηση
για ριζική αλλαγή, ακόμη και υπέρβαση της ομάδας, δίνοντάς μας πίστωση χρόνου,
ελλείψει μάλιστα καλύτερης Ομάδας.
Το δε παράδοξο κατά τη γνώμη μας είναι ότι οι πολίτες της χώρας στην
συντριπτική τους πλειοψηφία (και αυτοί που μας ψήφισαν και αυτοί που δεν μας
ψήφισαν) ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ με τις στρατηγικές μας στοχεύσεις!
Αλλά τότε, θα ‘λεγαν οι εραστές της συνέχειας, γιατί να αλλάξουμε;
Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο!
Εξηγούμαι: Θεωρώ ότι η όποια αποδοκιμασία του ΠΑΣΟΚ δεν προήλθε από τη
διαφωνία των πολιτών στους στρατηγικούς μας στόχους ή στη βασική κυβερνητική
πολιτική και στις επιδόσεις της, αλλά από την εν γένει «Κοινωνιολογία της
εξουσίας μας». Από αυτό που ο Φουκώ ονόμαζε «μικροφυσική της εξουσίας».
Καθαρά λόγια: Η καθημερινή μας πρακτική και δράση σε πάρα πολλά σημεία
προκαλούσε και προκαλεί ΑΠΕΧΘΕΙΑ.
Εδώ και περίπου δύο χρόνια προσωπικά είχα μιλήσει ανοιχτά για το νέο
«κατεστημένο» του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα τόνιζα: «Από τον Πρόεδρο της
μικρότερης κοινότητας της χώρας ως τον ηγέτη της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής
παράταξης και από το απλό μέλος που εργάζεται στον Δήμο… Αγίου Φανουρίου ως
τον πιο σημαντικό Πρόεδρο κρατικού Οργανισμού, οι άνθρωποι του κόμματος
διαχειρίζονται (και απολαμβάνουν…) εξουσία». Ως γνωστόν, αν δεν
διαθέτεις ισχυρά αντισώματα, η εξουσία, τουλάχιστον, φθείρει!!
Πρέπει, επομένως, να απαλλαγούμε από τα περιττά λίπη που συσσώρευσε η
καθιστική ζωή τόσων ετών εξουσίας.
Αυτή την πραγματικότητα προσπάθησε άλλωστε να εκμεταλλευτεί προεκλογικά προς
ίδιον όφελος η Ν.Δ.
Εξέλαβε αυτή την ανάλυση ως χρυσή ευκαιρία. Έτσι μετέτρεψε το «κατεστημένο» σε
«καθεστώς» και ανήγαγε τη ρετσινιά σε κύριο προεκλογικό της σλόγκαν!
Ξέχασαν ότι άλλο «κοινωνικό» και άλλο πολιτικό επίπεδο. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν, δεν
είναι ούτε θα γίνει ποτέ καθεστώς, για τον απλούστατο λόγο ότι η εξουσία του
υπόκειται στην τακτική και δημοκρατική αναβάπτιση, στη λαϊκή ψήφο! Αλλού είναι
το πρόβλημα.
Σε αυτό που ονομάσαμε «κοινωνιολογία» ή «μικροκοινωνιολογία» της εξουσίας.
Ακριβέστερα, στην υποκατάσταση, σε πολλές περιπτώσεις, της κοινωνίας των
πολιτών από την «κοινωνία των κολλητών». Όταν, λοιπόν, μιλάμε για αλλαγή του
ΠΑΣΟΚ, μιλάμε και σ’ αυτό το επίπεδο. Η ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας θέλει
πλέον εξειδίκευση, ο εκσυγχρονισμός εμβάθυνση, η πολιτική μας
ριζοσπαστικοποίηση.
Όμως, πλευρές της καθημερινής μας πρακτικής χρειάζονται… εξολόθρευση!
Η εποχή άλλαξε. Βρισκόμαστε μπροστά σε:
* ριζική αλλαγή των γεωπολιτικών δεδομένων
* ριζική αλλαγή του παραγωγικού προτύπου
* ριζική αλλαγή των κοινωνικών και οικονομικών υποκειμένων
* ριζική αλλαγή της σχέσης εθνικού – διεθνικού.
Επομένως χρειάζεται ριζική αλλαγή του περιεχομένου και της μορφής της
πολιτικής μας. Δεν αρκούν πια οι «καμινάδες στην αντίπαλη άμυνα», η πλειοδοσία
σε οραματικό λόγο και η μετάθεση από τα πραγματικά προβλήματα στο θολό τοπίο
της ιδεολογίας. «Παιχνίδι» που γνωρίζαμε πολύ καλά τα πρώτα χρόνια της
μεταπολίτευσης και που, είναι αλήθεια, μας έδωσε κάμποσα πρωταθλήματα…
Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά. Να προχωρήσουμε με τολμηρά βήματα στην ανατροπή
του πολιτικού σκηνικού, στην ανανέωση των προσώπων αλλά και στη διαμόρφωση
ενός νέου, μεταρρυθμιστικού και διευρυμένου Συνασπισμού Εξουσίας.
Ταυτοχρόνως όμως πρέπει να αποκρατικοποιήσουμε το ίδιο μας το κόμμα. Δεν είναι
δυνατόν, από εδώ και πέρα, σε κάθε αλλαγή Υπουργού να συντελείται μια «μικρή
μεταπολίτευση» στο Υπουργείο του.
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν Αριστεροί, αλλά και Δεξιοί, ναι Δεξιοί,
επιστήμονες που να μπορούν να συνεργαστούν μαζί μας…
Αλαζονεία και κομματισμός, να δύο μεγάλα μέτωπα της νέας περιόδου.
Συνοψίζοντας: Η «Ομάδα» πρέπει ν’ αλλάξει τρόπο ανάπτυξης. Τι κι αν κερδίζει
τα τοπικά πρωταθλήματα, το ουσιαστικό ζήτημα είναι πόσο μακριά θα πάει στο
«Τσάμπιονς Λιγκ».
Και τελικά, για όσους το έχουν ξεχάσει: Το διακύβευμα, το στοίχημα είναι η
Χώρα, το ΠΑΣΟΚ είναι απλώς το μέσον.
Ο Γιώργος Πανταγιάς είναι σύμβουλος του Πρωθυπουργού επί θεμάτων Τύπου.
