ΠΡΟ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ διάβασα στα «ΝΕΑ» (22 Ιαν.) ένα σοφό, πράγματι, κείμενο του τέως

Πρωθυπουργού κ. Ράλλη. Άρχιζε έτσι: «Κατά την τελευταία εικοσαετία διάχυτη και

καθημερινώς εντονώτερη εκδηλώνεται η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία του Λαού

έναντι των πολιτικών γιατί κοινή είναι η διαπίστωση ότι δεν ανταποκρίνονται

στη σπουδαία αποστολή τους…».

Αν στην παραπάνω διαπίστωση προσθέσουμε, μόνο, και τα προσφάτως δηλωθέντα από

τον πρόεδρο της Βουλής κ. Κακλαμάνη περί «… συμπεριφορών βουλευτών που

οδηγούν ορισμένους να λένε πως η Βουλή είναι ένα δημόσιο πτυελοδοχείο» («ΤΑ

ΝΕΑ» 18-2-1998) παίρνουμε μια ιδέα της αξιοπιστίας των ταγών μας.

Θα μπορούσα να προσθέσω, χωρίς ίσως να υπερβάλω, ότι αρκετοί πολιτικοί όχι

μόνο δεν ανταποκρίνονται στην αποστολή τους αλλά συχνά προκαλούν, χωρίς

αναστολές, φθορά και βλάβη ανυπολόγιστη στο δημόσιο συμφέρον και τους θεσμούς.

Δεν έχουν όριο. Έχουν βάλει χέρι ακόμη και στον Στρατό. Εγκατέστησαν,

δεκαετίες τώρα, στο Στράτευμα έναν τεράστιο κομματικό-πελατειακό μηχανισμό

αδιαφορώντας για τη φθορά που προκαλούν στο φρόνημα, τους θεσμούς και τις

αξίες που πρέπει να υπάρχουν σ’ ένα αξιόμαχο αμυντικό πλέγμα.

Εστίασα το ενδιαφέρον σ’ αυτόν τον χώρο γιατί καθημερινά για απειλή, άμυνα,

εξοπλισμούς κ.λπ. συζητούμε.

Θα περιορισθώ μόνο σ’ έναν τομέα δολιοφθοράς, στην αλόγιστη ισοπέδωση της

επετηρίδας και τον εξευτελισμό των επωμίδων που έχει ως συνέπεια την

καταρράκωση του ηθικού των στελεχών, τον βιασμό της αξιοκρατίας και τη

φαλκίδευση της αξιοπιστίας του συστήματος.

Δεν θα σχολιάσω την εποχή της δικτατορίας, γιατί είναι λάθος να παίρνουμε ως

μέτρο σύγκρισης μια εποχή αυταρχισμού. Η γενίκευση «έτσι γινόταν πάντα» μόνο

ως δικαιολογία των αμαρτημάτων προσφέρεται. Μετά τη μεταπολίτευση του ’74 οι

κυβερνήσεις ακολούθησαν έναν φρενήρη ανταγωνισμό χαριστικών νόμων, με τους

οποίους έδιναν, χύδην, βαθμούς σε «νηστεύσαντες και μη», σε αντιστασιακούς και

«αντιστασιακούς», για ικανοποίηση της κομματικής πελατείας.

Με τα Ν.Δ. 97/74, 322/76, 1447/84 έγιναν στρατηγοί, ναύαρχοι κ.λπ. εκατοντάδες

αξιωματικοί, ανάμεσα στους οποίους ελάχιστοι κινήθηκαν κατά της δικτατορίας.

Μερικοί δεν είχαν χαμπάρι ότι έγινε, ήσαν στο εξωτερικό! Γιατί, πράγματι, αν

είχαμε τόσους αντιστασιακούς, οι δικτάτορες έπρεπε να είχαν τραπεί εις φυγήν

από τον πρώτο μήνα…

Δεν σταμάτησαν εκεί. Όταν οι αντιστασιακοί τέλειωσαν, αχόρταγοι και ακόρεστοι

για την ικανοποίηση της πελατείας και κομματικοποίησης του Στρατού, επινόησαν

τη μέθοδο διόρθωσης σημειώσεων ή των «δικαιώσεων» μέσω διαφόρων μηχανισμών.

Δημιουργήθηκαν οι διαβόητες κλαδικές (ποιος ξεχνάει την περιβόητη κλαδική

Γρυλάκη της Ν.Δ.) που σκοπό είχαν τις προαγωγές, κατά μάζες, «ημετέρων» στον

ανώτατο βαθμό.

Εκατοντάδες αμφιβόλου ποιότητος στελέχη αλλά με κομματικές περγαμηνές

ελάμβαναν βαθμούς χωρίς κόπο και προσπάθεια. Όλο και κάποια «τροπολογία»

εφευρισκόταν για διανομή στρατηγικών τίτλων.

Ο εξευτελισμός και ξεπεσμός των επωμίδων είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι

πάντες ασελγούσαν επί της επετηρίδας και ταυτόχρονα βίαζαν την αξιοκρατία και

το φρόνημα και τη μαχητικότητα του Στρατεύματος. Το «μηχάνημα» παραγωγής

επωμίδων έφθασε να γεννά στρατηγούς κατά μάζες, ιδιαίτερα στην περίοδο

1990-96. Στους νεαρούς αξιωματικούς πέρασε η θεωρία και το μήνυμα: «Μην κάνεις

τίποτα.

Εξασφάλισε μια πολιτική σχέση. Έχεις περισσότερες πιθανότητες να φθάσεις στην

κορυφή παρά με επαγγελματική προσπάθεια». Δεν υπάρχει δραστικότερο υγρό

διάβρωσης, αποσύνθεσης και ωχαδερφισμού για τους αξιωματικούς που θα τους

ζητήσουν αύριο να πολεμήσουν, ίσως.

Διοικητικές αποκαταστάσεις βάφτιζαν, υποκριτικά, τις αυθαιρεσίες. Διοικητικά

αίσχη είναι η μετάφραση. Έτσι κατάφεραν να φθάσουν τον αριθμό των

συνταξιοδοτουμένων στρατηγών ­ και εννοώ μόνο του Στρατού Ξηράς ­ στον

ιλιγγιώδη αριθμό των 8.200 (!!).

Ό, τι όμως έγινε ώς τώρα ωχριά μπροστά στο τελευταίο, που αποτελεί την

αποκορύφωση της αισχύνης. Με το από 18-12-1997 Π.Δ. και σε εφαρμογή του Νόμου

2439/95 προήχθησαν, έτσι χωρίς κρίση (πρωτοφανής διάταξη φαυλότητας και

ευνοιοκρατίας), στον βαθμό επίτιμων αντιστρατήγων 15 αξιωματικοί που είχαν

οικειοθελώς αποχωρήσει προ 15ετίας!

Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι προσέφεραν στην πατρίδα ώστε ν’

ανταμείβονται με το κορυφαίο αξίωμα και την υψηλότερη σύνταξη; Πόσα χρόνια

υπηρέτησαν, τι έπραξαν;

Η απάντηση είναι γνωστή: Μα είναι οι μόνοι; Εδώ μιλάμε για εκατοντάδες. Το

άλλοθι που επικαλούνται όλοι για να αυθαιρετούν.

Η Ν.Δ. σφυρίζει αδιάφορα, γιατί περιμένει τη σειρά της να κάνει τα ίδια.

Υπάρχει σιωπηρή συμφωνία…

Και οι Γιαλοψός, Βλαχάκος, Καραθανάσης των Ιμίων πήραν έστω έναν – δυο βαθμούς

για τη θυσία τους; Δεν γνωρίζω. Αυτοί ήσαν μαχητές…

Μήπως είναι ώρα να αποφασίσουν ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Άμυνας να

σταματήσει αυτή η κατάσταση; Νομίζω το μπορούν!

Ο Κωνσταντίνος Φράγκος είναι υποστράτηγος ε.α., DEA Σορβόνης στην

Πολιτική Άμυνας.