Το να μπαίνουν σε έναν αγώνα δρόμου τα αστικά και συντηρητικά κόμματα για την κατάκτηση της εξουσίας είναι κάτι σχεδόν νομοτελειακό. Φαίνεται να έχουν πείσει δυστυχώς, όσο και αν έχουν αποτύχει, πως η διατήρηση της εξουσίας είναι η προϋπόθεση για να μεταβληθεί η αποτυχία σε επιτυχία. Και με το παραμυθάκι αυτό πορευόμαστε όλοι μας, αφού όσο και αν το συνειδητοποιούμε και το καταγγέλλουμε, στην ουσία δεν συντελείται καμιά ουσιαστική αλλαγή, γιατί στην πραγματικότητα πολύ λίγοι την επιθυμούν.

Αν προσέξετε πόσο ίδιοι παραμένουν σε συμπεριφορές άνθρωποι που ευαγγελίζονται την αλλαγή σε κοινωνικές νοοτροπίες και σε θεσμούς, θα αντιληφθείτε ότι η αλλαγή λειτούργησε πάντα ως κονκάρδα που την καρφιτσώνεις στο πέτο και περνάς καμαρωτός ανάμεσα στους άλλους. Επόμενο λοιπόν είναι τα αστικά και συντηρητικά κόμματα να διαμορφώνουν τον λόγο τους με την προϋπόθεση αυτής της αλλαγής που δεν είναι επιθυμητή στην πράξη, δηλαδή να λένε ψέματα. Ψέματα που τα επεξεργάζονται μεν τα ίδια τα κόμματα, αλλά τα ψέματα αυτά είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι που τα έχουν ισχυροποιήσει σε πολιτικό οπλοστάσιο.

Αν η σχέση ανάμεσα στα κόμματα και τους ψηφοφόρους δεν ήταν αυτή ακριβώς, δεν θα ζούσαμε ένα γεγονός τόσο κραυγαλέο, που απορεί κανείς γιατί δεν σχολιάζεται: την αλαζονικότητα που διακρίνουμε στα πρόσωπα και στις κινήσεις των αρχηγών των κομμάτων προεκλογικά, να την αντικαθιστούν μετεκλογικά μια μειλιχιότητα και μια προβληματισμένη έκφραση που τους κάνει πολύ πιο ανθρώπινους. Τι άλλο όμως δείχνει η αλλαγή αυτή, αν όχι τον τρόμο των κομμάτων, που δεν είναι παρά η αντανάκλαση του τρόμου των ψηφοφόρων τους.

Αλλά κυριότατα τι το ουσιαστικό να προκύψει σε σχέση με κόμματα και ψηφοφόρους που τα ποσοστά τους, μεγαλώνουν ή μικραίνουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτά που σκέφτονται, αισθάνονται και πιστεύουν. Ομως η χρεοκοπία των κατεστημένων κομμάτων όσο και αν είναι επικίνδυνη, είναι δεδομένη. Αλλά είναι ηθικά απείρως πιο μεμπτή η ασυγκράτητη υποψηφιότητα της Αριστεράς να θέλει να χρεοκοπήσει. Γιατί όταν η Αριστερά υπόσχεται πράγματα που ξέρει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να γίνουν, είναι ακριβώς γιατί την ενδιαφέρει να αποκτήσει την υπόσταση ενός κόμματος εξουσίας. Αν όμως η Αριστερά μπορεί να βελτιώνει τα πράγματα είναι ακριβώς γιατί δεν έχει βλέψεις να γίνει εξουσία.

Η Αριστερά ως χιμαιροκυνηγός μεταβάλλει τα πράγματα, επί της ουσίας, πολύ περισσότερο σε σχέση με κόμματα που είναι καταδικασμένα να εναλλάσσονται στην εξουσία, με συνέπεια τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αλλά και τη ρουτίνα και την πλήξη – και δεν εκθειάζουμε σαφέστατα τον δικομματισμό. Τα ακριβά πράγματα δεν είναι για όλους και μια Αριστερά που διεκδικεί να υπολογίζεται, καταργεί την ανάσα και την προοπτική. Δεν σημαίνει μια τέτοια θέση της Αριστεράς παράδοση ενός τόπου στις δυνάμεις της Δεξιάς και ενός δήθεν προοδευτικού Κέντρου. Μια Αριστερά στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εθνικής Αμύνης και Παιδείας, δεν σημαίνει άλωση και αλλαγή των υπουργείων, σημαίνει σταδιακή κατάργηση της Αριστεράς.

Ο διάσημος βρετανός ιστορικός Θίοντορ Ζέλντιν είχε πει σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», τον Ιούλιο του 2002: «Το μέλλον είναι με το μέρος μικρών ομάδων που αντιστέκονται στις μεγάλες και ισχυρές. Που τις υπονομεύουν αντί να τις καταστρέφουν, τις αποδυναμώνουν σταδιακά, κάνοντας τη ζωή των μεγάλων δύσκολη και επικίνδυνη». Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν της Αριστεράς.

Τελευταία Νέα