Πού είν’ ο Παππάς, ο Νίκος, ο ευρωβουλευτής μας; Κάπου κρυβόταν για να αποφύγει το Αυτόφωρο για τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφου στο Στρασβούργο. Διότι ο νταής, ο παλικαράς, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που πρωταγωνιστεί σε επεισόδιο μετά φραστικής ή σωματικής κλωτσοπατινάδας, αποδείχθηκε, τελικά, παλικάρι της φακής.
Το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο Παππάς. Αλλοι του ανοίξανε την πόρτα και του είπανε «παρακαλώ, περάστε στο παρκέ της πολιτικής». Με πρώτο και καλύτερο τον «με νέα εμπορική ετικέτα» πρώην πρωθυπουργό μας, που, έμπλεος χαράς και περηφάνιας, είχε αναγγείλει, ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα, το ενδιαφέρον τού μπασκετμπολίστα για τον Δήμο της Αθήνας έτσι ώστε «να τελειώσει ο μεγάλος περίπατος της ταλαιπωρίας και της οικογενειοκρατίας». Ο Τσίπρας έφυγε, ο Παππάς δεν ήρθε στο Δημαρχείο της Αθήνας, πήγε όμως στο Ευρωκοινοβούλιο με 127.274 ψήφους του ελληνικού λαού. Εδώ είμαστε.
Βλέπω τους έλληνες ευρωβουλευτές και αναρωτιέμαι πού χάθηκε το μέτρο. Πότε παγιώθηκε η άποψη ότι η Ευρωβουλή είναι κάτι σαν χόμπι, δεν χρειάζεται εμπειρία, γνώση, ενδιαφέρον. Και κάπως έτσι συνωστίζονται για μια θέση στις Βρυξέλλες ημιαποτυχημένοι ηθοποιοί, αποτυχημένοι ημιηθοποιοί, πανελίστες, μοντέλα, αθλητές, γυμναστές, τηλεπερσόνες, κουβενταδόροι, πολυλογάδες. Και πολλοί από αυτούς την κατακτούν λόγω αναγνωρισιμότητας. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Από την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας η θέση του ευρωβουλευτή πήρε μία άλλη διάσταση. Κάπως διακοσμητική να την πω; Κάτι σαν καβάντζα; Είσαι ποδοσφαιριστής και τελειώνει ο κύκλος σου στα γήπεδα; Ελα στην Ευρωβουλή. Είσαι ηθοποιός και η καριέρα σου έχει κολλήσει; Οι Βρυξέλλες σε περιμένουν. Εχεις αποτύχει στην ελληνική πολιτική σκηνή; Ή, ακόμη καλύτερα, κάποιοι θέλουν να σε ξεφορτωθούν αλλά να σου χρυσώσουν το χάπι; Το Κοινοβούλιο είναι για εσένα.
Και κάπως έτσι αρχίσαμε να στέλνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο αυτούς που «σαν απόκληροι γυρίζαν» σε τηλεόραση και Διαδίκτυο. Βέβαια, δεν έχουμε στείλει ακόμη κάποιον σαν τον tiktoker Φειδία, όπως η Κύπρος, αλλά ας μην απογοητευόμαστε. Μπορούμε και χειρότερα από αυτό.
Επί της επικαιρότητας τώρα. Ο πρόεδρος Φάμελλος διέγραψε τον νταή μπασκετμπολίστα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ε και; Πόση σημασία έχει να διορθώσεις ένα επαναλαμβανόμενο λάθος (να υπενθυμίσω ότι ο Παππάς ήταν που μοίραζε «πεϊνιρλί» και έβριζε μανάδες;), όταν μάλιστα θα μπορούσες να το είχες αποφύγει; Οταν εξέχοντα μέλη του κόμματος εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν; Οταν ψηφοφόροι σου σκίζουν, στο Διαδίκτυο, τα ιμάτιά τους ότι καλά τού έκανε του δημοσιογράφου, ότι θα είχε κι αυτός λερωμένη τη φωλιά του; Δεν έχει σημασία το να υπεραμύνονται κάποιοι του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» αφού, στην καλύτερη περίπτωση, ανέχθηκαν αυτούς που το γέμισαν τρύπες; Ελάτε τώρα, μεγάλα παιδιά είμαστε.
«Αμαρτίες» παίδων
Παιδιά είπα και θυμήθηκα. Τον τελευταίο καιρό, οι γιοι δύο πολιτικών πρώτης γραμμής, του Ανδρέα Λοβέρδου και του Μιχάλη Κατρίνη, συνελήφθησαν για παράνομη οδηγική συμπεριφορά. Στον οχετό του Διαδικτύου και οι δύο στοχοποιήθηκαν με κακεντρεχή σχόλια, τύπου «δεν μπορούν να βάλουν τάξη στο σπίτι τους και θέλουν να βάλουν σε τάξη τη χώρα». Ελάτε τώρα, δεν ζούμε στο Δέλτα του Κενταύρου, δεν βλέπουμε τη Γη από μακριά.
Παρά την καραμέλα που μας βολεύει να πιπιλάμε, η συμπεριφορά των παιδιών δεν εκπορεύεται αποκλειστικά από τους γονείς. Οχι μόνο σήμερα, αλλά ουδέποτε. Δεν αντανακλά το ήθος των γονιών τους ούτε καν το δικό τους, ειδικά όταν αφορά μαγκιές στην οδήγηση, και μάλιστα σε εφηβικές ή μετεφηβικές ηλικίες. Βεβαίως και πρόκειται για παράπτωμα, αλλά όχι από αυτά που στιγματίζουν ζωές (ναι, θα μπορούσε να γίνει ατύχημα, αλλά δεν έγινε, τι να κάνουμε τώρα;). Ο κάθε Λοβέρδος ή Κατρίνης, οι γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με τις εκτροπές των παιδιών τους, υποφέρουν, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, πολύ περισσότερο από τις ενοχές τους παρά από την κατακραυγή.
