Το 52,2% θέλει εκλογές πριν από το 2027 δείχνει το βαρόμετρο της GPO (Παραπολιτικά). Υποθετικά αν τους ρωτήσει κάποιος, γιατί το πώς ρωτάς κάποιον είναι καθοριστικό στις μετρήσεις, θα απαντήσουν πως η κυβέρνηση έχει κόπωση, πως δεν δουλεύει το μονοκομματικό σύστημα, πως υπάρχει δυσαρέσκεια για πεδία όπως η ακρίβεια, η στέγη ή το αγροτικό. Θα υπάρχει όμως σίγουρα κι ένα μικρότερο κομμάτι που παρότι φιλοκυβερνητικό θα πιστεύει πως μία κάλπη θα ήταν προωθητική στην επικαιροποίηση της εντολής για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πάλι. Θα συμπλήρωνε πως τώρα είναι η καλή συγκυρία για εκλογές πριν η φθορά γίνει μεγαλύτερη. Η χώρα μεταπολιτευτικά εξάλλου χωρίζεται σε αυτούς που θεωρούν την κάλπη παράγοντα σταθερότητας και εξομάλυνσης των κοινωνικών κραδασμών και σε αυτούς που τη βλέπουν ως φορέα ανακατανομής του συσχετισμού δύναμης και μία καλή ευκαιρία τιμωρίας.
Οι επόμενες εθνικές κάλπες βέβαια, δεν είναι ακόμη σαφές τι χαρακτήρα θα πάρουν. Θα τις δει ο κόσμος ως μια αφορμή για να στείλει ένα σκληρό μήνυμα στους κυβερνώντες ή αντίθετα θα στηλιτεύσει τους αντιπολιτευόμενους δίνοντας τρίτη ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και εδώ το ερώτημα δεν είναι απλώς αν θα επικρατήσει ένα θετικό αφήγημα της κυβέρνησης ή το γνωστό δίλημμα που συνήθως θέτει – σταθερότητα ή χάος; Το θέμα είναι αν η πλειονότητα αυτών που ψηφίζουν πιστέψει πως υπάρχει ανταγωνιστικός πόλος. Και επίσης τι ιδεολογικοπολιτικό μείγμα θα έχει αυτός. Οι επόμενες εθνικές κάλπες θα καταδείξουν για παράδειγμα κάτι το οποίο συζητείται ευρέως και έχει να κάνει με το αν έχει μετακινηθεί ο άξονας του πολιτικού τόξου προς τα δεξιά.
Κυρίως από το 2019 και έπειτα. Αν όντως η Κεντροαριστερά και η Αριστερά έχουν χάσει τα πρωτεία του συσχετισμού της Μεταπολίτευσης είτε η ΝΔ θα επικρατήσει εκ νέου έστω και στις δεύτερες εκλογές είτε η δυσαρέσκεια που θα εκδηλωθεί πιο ηχηρά θα είναι από τα δεξιά της. Εδώ πολλοί δημοσκόποι σημειώνουν εκτός από την κοινωνική φθορά και ζητήματα ταυτοτικά που βάζουν οι κλασικοί ψηφοφόροι της Κεντροδεξιάς και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, όπως είναι για παράδειγμα τα εθνικά ή θέματα ταυτότητας αλλά και μία εγγενής αντίρρηση πάνω στο γεγονός πως η ΝΔ του Μητσοτάκη έχει προσεταιριστεί ένα κεντρώο κοινό που εκφράζεται και στο Μέγαρο Μαξίμου.
Η επιτυχία του Μητσοτάκη θα είναι να ισορροπήσει ανάμεσα στην παραδοσιακή κομματική δεξαμενή και στα κεντρώα του ανοίγματα. Κάτι το οποίο φάνηκε πως θέλει και από το τέλος της κεντρικής του ομιλίας στη συζήτηση κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού που πέταξε τα βέλη του κατά των Σαμαρά και Καραμανλή. Αν αυτό συμβεί δεν θα μιλάμε για μεταβολή της ταυτότητας της ΝΔ. Αλλά για ένα οριστικό νέο σχήμα της παραδοσιακής παράταξης.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Κόμματα
Το ρεύμα των Τεμπών είναι το πιο πρόσφατο ρεύμα που υπερέβη τα κόμματα. Συνεχίζεται λόγω και των αδικαίωτων αιτημάτων των συγγενών που συγκίνησαν πλειοψηφικά το μέσο λαϊκό σπίτι. Ενόψει της δίκης, έχει σημασία να παρατηρήσουμε όχι απλώς την ανθεκτικότητά του αλλά και την τροπή του. Στον βαθμό που συγκεφαλαιώνει ευρύτερα θέματα δυσαρέσκειας θα φτιάχνει χώρο και για πολιτικές εκφράσεις. Η Μαρία Καρυστιανού ως κεντρικό πρόσωπο αυτής της τάσης μπορεί να πρωταγωνιστήσει και στις δύο φάσεις του. Στη φάση της διαμαρτυρίας και στη φάση της πολιτικής του μορφής. Αλλοι της έστρωσαν το έδαφος.
#Hashtag: Ατζέντες
Την ενοχή των 42 κατηγορουμένων στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, εισηγήθηκε η εισαγγελέας στη δίκη. Και δεν είναι απλώς και μόνον η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είναι και η παραλίγο δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών σε αιγύπτιους ψαράδες αλλά και σε μέλη του ΚΚΕ. Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν μακρινά θεωρούν κάποιοι. Πως η όλη υπόθεση οροθετείται στη δίκη. Πως δεν θα ξαναδούμε τέτοιους τύπους στα έδρανα της Βουλής. Πως προνόησε το κράτος δικαίου. Οτι αυτά όλα τα είχαμε σε συνθήκη κοινωνικού θυμού που ο κόσμος «στραβοπάτησε» και ψήφιζε αυτούς του τύπους. Και η στήλη αναρωτιέται: Μήπως μέρος της ατζέντας της ΧΑ έχει δυστυχώς σήμερα κανονικοποιηθεί; Μη βιαστείτε να απαντήσετε.
