Το μεγαλεπήβολο σχέδιο νόμου του υπουργείου Εθνικής Αμυνας έχει τον τίτλο «Χάρτης Μετάβασης των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νέα Εποχή». Κάπου στο τέλος, όμως, στο άρθρο 298, κρύβεται ένα άρθρο που μας ταξιδεύει σε μια πολύ παλιά εποχή.

Συγκεκριμένα, με το άρθρο αυτό προστίθεται ρύθμιση στον Κώδικα Ιθαγένειας, με την οποία «θα μπορεί να κηρυχθεί έκπτωτος της ελληνικής ιθαγένειας όποιος τελεί το αδίκημα του άρθρου 146 του Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019, Α’ 95), περί παραβίασης μυστικών της πολιτείας, ή του άρθρου 144 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα (Ν. 2287/1995, Α’ 20), περί μετάδοσης στρατιωτικών μυστικών, εφόσον έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για τα αδικήματα αυτά».

Κοινώς, θα αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια, η ιδιότητα του έλληνα πολίτη, εφόσον κριθεί δικαστικά πως κάποιος αποκάλυψε «μυστικά της πολιτείας». Οπως, ας πούμε, ένας δημοσιογράφος που αποκαλύπτει παρακολουθήσεις και υποκλοπές της ΕΥΠ; Ή κάποιος που αποκαλύπτει π.χ. ότι πλημμύρισε σε βαθμό καταστροφής μια Πτέρυγα Μάχης σε μια θεομηνία; Ποιος ξέρει. Οποιαδήποτε περίπτωση, άλλωστε, από τις πολύ σοβαρές, καλύπτεται από τις ήδη υπάρχουσες προβλέψεις.

Ως σήμερα, ο Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας προέβλεπε έκπτωση σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Διότι δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ποινή η αφαίρεση ιθαγένειας, ούτε καν να παρεξηγείται ως τέτοια. Είναι ένα άκρως εξαιρετικό μέτρο που δεν μπορεί να αφορά την τιμωρία ενός εγκλήματος, την πολιτική άποψη ή τη θεώρηση ότι κάποιος είναι «επικίνδυνος», έτσι, γενικά κι αόριστα. Οσο για πολιτογραφηθέντες αλλοδαπούς, ισχύει, προφανώς, η δυνατότητα ανάκλησης εφόσον αποδειχθεί ότι η πολιτογράφηση έγινε με απάτη και δόλο, οπότε θεωρείται ότι η ανάκληση δεν είναι ποινή, αλλά αποκατάσταση της νομιμότητας (νομολογία του ΣτΕ). Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται στάθμιση. Εδω βλέπουμε μια νέα ρύθμιση που δεν προβλέπει, χωρίς στάθμιση, χωρίς αναλογικότητα, ούτε καν ρητή εξαίρεση Ελλήνων εκ γενετής.

Ξέρετε πού και πότε είχαμε τέτοιες ρυθμίσεις; Στον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας του 1955, του μετεμφυλιακού κράτους. Ακόμη και αν δεχόμασταν ότι η πρόθεση του νομοθέτη είναι η πιο αγνή (που δεν έχουμε κανένα λόγο να το δεχτούμε), η δυνητική επαναφορά της ιθαγένειας ως εργαλείου δικαστικών διώξεων την καθιστά εν δυνάμει εργαλείο για πολιτική χρήση. Και είναι αδιανόητο ότι σήμερα, με 50 χρόνια δημοκρατία, χρειάζεται να τα λέμε αυτά.

ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ
Τελευταία Νέα