Οι Εσθονοί είναι πολύ ωραίοι τύποι – έχω και προσωπική εμπειρία, βρέθηκα στην υπέροχη χώρα τους πέρυσι και γνώρισα ανθρώπους σεμνούς, προσγειωμένους, υπερήφανους για την ανεξαρτησία τους και αποφασισμένους να την υπερασπιστούν με κάθε κόστος. Γι’ αυτό άλλωστε έχει κάνει τόσους εχθρούς, και στη χώρα μας, η Κάγια Κάλας: την κατηγορούν οι «ρεαλιστές» για αντιρωσική υστερία (αυτή είναι η έκφραση των ημερών και ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί επαξίως τον τίτλο του νονού της), ενώ η γυναίκα το μόνο που κάνει είναι να προειδοποιεί σε όλους τους τόνους ότι ο Πούτιν δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία, όσο ο καλός Θεούλης τον κρατάει ζωντανό θα προσπαθεί συνεχώς να καταλάβει όλο και περισσότερα εδάφη.
Εσθονός λοιπόν, και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Κρίστεν Μίχαλ, είναι εκείνος που προσπαθεί να σώσει την τιμή της Ευρώπης και να αποτρέψει τις ολέθριες συνέπειες ενός αδιεξόδου στο θέμα της αξιοποίησης των παγωμένων ρωσικών κεφαλαίων για την ενίσχυση της Ουκρανίας. «Δεν έχω τίποτα να κάνω τις επόμενες ημέρες και είμαι διατεθειμένος να καθίσω στις Βρυξέλλες μέχρι τα Χριστούγεννα, αν χρειαστεί, προκειμένου να εγκρίνουμε το σχέδιο», είπε στους Financial Times. O Mίχαλ απαντούσε στην ερώτηση αν η σύνοδος που ξεκινάει σήμερα εμπίπτει στην κατηγορία των «τριών αλλαξιών», μια έκφραση που πρωτοακούστηκε το 2000 στη Νίκαια, όταν μια σύνοδος κορυφής με αντικείμενο τη διεύρυνση προς ανατολάς που ήταν προγραμματισμένη να κρατήσει μιάμιση μέρα κράτησε πέντε. Οι ηγέτες ξέμειναν πρώτα από καθαρά ρούχα κι ύστερα από φαγητό – αλλά επέζησαν.
Θα έλεγε κανείς ότι η λέξη που εξηγεί την απραξία της ΕΕ είναι ακριβώς αυτή η «διεύρυνση», αφού σε μια τέτοια διαδικασία εντάχθηκαν το 2004 στην ευρωπαϊκή οικογένεια οι σημερινοί ταραξίες (Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία). Μόνο που εκείνη τη χρονιά είχαν μπει μαζί τους στην ΕΕ και οι χώρες της Βαλτικής, καθώς και η Κύπρος. Και στο κάτω – κάτω, την ουσιαστικότερη αντίσταση στη χρησιμοποίηση των ρωσικών κεφαλαίων δεν την προβάλλει σήμερα η Ομάδα Βίσεγκραντ, αλλά ιδρυτικά μέλη της ΕΕ, και συγκεκριμένα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Γαλλία.
Τα «γουρουνάκια», όπως αποκάλεσε χθες με τη γνωστή του τρυφερότητα ο Πούτιν τους Ευρωπαίους, έχουν βέβαια τη φήμη ότι φτάνουν πάντα σε συμφωνία την τελευταία στιγμή, όταν όλοι έχουν απελπιστεί πια μαζί τους. Μόνο που ποια ακριβώς στιγμή είναι η «τελευταία» δεν είναι κάπου γραμμένο. Οι συμφωνίες στο «παρά ένα» επιτυγχάνονταν επίσης όταν υπήρχε στοιχειώδης ενότητα και ένας αξιόπιστος ηγέτης στον Λευκό Οίκο, όχι όταν η επέλαση των λαϊκιστών έχει αποσυντονίσει τα παραδοσιακά κέντρα αποφάσεων και ο αμερικανός πρόεδρος ασκεί ασφυκτική πίεση για τη διεκπεραίωση των οικονομικών του υποθέσεων εις βάρος του διεθνούς δικαίου.
Ας έχουν τουλάχιστον αρκετές αλλαξιές μαζί τους αυτή τη φορά, η παρέα με τον Ορμπαν είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, ας μη γίνει δυσκολότερη.
