Ανεξαρτήτως του πόσο δίκιο και πόσο άδικο μπορεί να έχουν οι αγρότες, πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτή η σύγκρουση αγροτών και κράτους έχει προσλάβει διαστάσεις πολιτικού προβλήματος για την κυβέρνηση. Ο λόγος είναι ότι, όπως και προηγουμένως με τα Τέμπη και την ποικιλία θεωριών συνωμοσίας που γέννησαν ή, επίσης, με το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και τον απεργό πείνας, έτσι και τώρα πίσω από τα μπλόκα των αγροτών έχουν παραταχθεί συλλογικά οι αντίπαλοι της κυβέρνησης. Πρώτη και καλύτερη η διακριτική, πλην διακριτή πλέον, εσωκομματική αντιπολίτευση, που εκφράζεται μέσω του διδύμου Καραμανλή – Σαμαρά. Συνεπώς, το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν είναι απλώς και μόνο να κλείσει το θέμα, αλλά να το κλείσει αξιοπρεπώς για την ίδια.
Σωστή η διαπίστωση, νομίζω, αλλά πώς γίνεται πραγματικότητα; Ελα ντε! Οι αγρότες δεν επιδιώκουν τον διάλογο με την κυβέρνηση, αλλά τη συνθηκολόγησή της – τον διάλογο θα τον κάνουν μετά, αφού βγει ο Μητσοτάκης στην τηλεόραση και δεχθεί τα αιτήματά τους και, βεβαίως, θα είναι «συμβολικός», όπως τα μπλόκα και οι μαγκουριές. Η πόλωση, η εχθροπάθεια και η τοξικότητα ορίζουν πια το περιβάλλον της πολιτικής αναμέτρησης και η λογική εξαφανίζεται τελείως. Να πέσει ο Μητσοτάκης κι ας έρθει όποιος να ‘ναι, ως γνωστόν, άλλωστε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Και χωρίς κυβέρνηση Ελλάδα θα παραμένει και μάλιστα θα βρίσκεται πιο κοντά στις ρίζες της: αρματολίκια, κοτζαμπάσηδες κ.λπ.
Επειτα, είναι και η περίπλοκη φύση του προβλήματος, μπροστά στην οποία ένας ανίκανος κρατικός μηχανισμός παραλύει. Επί δεκαετίες, ουδείς τολμούσε να ακουμπήσει τον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της γεωργικής οικονομίας και την αναπόφευκτη διαφθορά που προκαλούσε. Αφού πλήρωναν οι Ευρωπαίοι, γιατί να μας νοιάξει; Μη θίγετε τα κακώς κείμενα, αν δεν σας θίξουν εκείνα! Πάνω σε αυτή την αρχή διέπρεψε ο σύγχρονος Ελληνισμός, ο Υπαρκτός. Αν τα βγάζαμε από την τσέπη μας και τους φόρους μας ίσως να το σκεφτόμασταν. Εφόσον όμως μας καλύπτει ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, αντιδρούμε όπως η φοράδα στο αλώνι. Μέχρι που αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο… Κατόπιν αυτού, άντε με τον υπάρχοντα μηχανισμό και τις χρόνιες παθογένειές του να εξορθολογίσεις το σύστημα μέσα σε τέσσερις μήνες! Γίνονται αυτά τα πράγματα;
Συμπεραίνω ότι η προειδοποίηση, την οποία προβάλλει με κάθε τρόπο τον τελευταίο καιρό ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι εύστοχη: η χώρα εξελίσσεται με τρόπο που την καθιστά μη κυβερνήσιμη. Προφανώς, ο κ. Βενιζέλος έχει τις δικές του σκοπιμότητες και οι φιλοδοξίες του είναι ακόμη ζωντανές. Η παρατήρησή του όμως δεν παύει να είναι καίρια.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ!
Αυτές τις δύσκολες ώρες για τη ραχοκοκαλιά του έθνους μας, όπως ακούω να χαρακτηρίζονται οι αγρότες από τους υποστηρικτές τους, η δική μου σκέψη πηγαίνει σε δύο κυρίες, οι οποίες δοκιμάζονται δεινά από τις τελευταίες εξελίξεις.
Πρώτα, η Όλγα Γεροβασίλη, στην οποία η πρώτη μέτρηση αποκλειστικά για το εγχείρημα Καραμήτρου πρέπει να της έχει έρθει νταμπλάς. Από το 9% έως το 13% καταγράφεται η πρόθεση ψήφου. Με άλλα λόγια, επέστρεψε στο σημείο ακριβώς που είχε αφήσει τα πράγματα. Σπουδαίο κατόρθωμα, αλήθεια! Το 56% τον απορρίπτει, καθώς δεν του βρίσκει κανένα πλεονέκτημα. Η δε προοπτική επιστροφής του με κόμμα θυμώνει το 29%, θλίβει το 11%, φοβίζει το 10% και αφήνει αδιάφορο το 21%. Δεδομένου λοιπόν ότι η κ. Γεροβασίλη πιστεύει ειλικρινά στην αξία του Αλέξη Καραμήτρου, τον οποίο πάντα δοξολογεί με τον χαρακτηριστικό κνίτικο λυρισμό της, πρέπει να είναι συντετριμμένη με την αχαριστία του ελληνικού λαού.
Επειτα, δεν γίνεται να μην ανησυχώ για τη Μιλένα Αποστολάκη, όταν θυμάμαι πόσο κατηγορηματικά και με πόση ένταση στη φωνή έλεγε ξανά και ξανά, σε συνέντευξή της τηλεοπτική, ότι δεν θέλει χημικά στα μπλόκα. Και επειδή μάλιστα το έλεγε μόνη της, αφού δεν είχε προηγηθεί σχετική ερώτηση (π.χ., θέλετε ή σας αρέσουν τα χημικά στα μπλόκα;), συνήγαγα εξ αυτού ότι η εμμονή της με τα χημικά στα μπλόκα πρέπει να έχει χαρακτήρα ψυχολογικού τραύματος. Είναι αδύνατο λοιπόν να μην την σκέφτομαι και, φυσικά, τη στηρίζω…
