Είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά όπου τέσσερις πρώην πρωθυπουργοί κι ένας πρώην πρόεδρος κόμματος (και πρώην αντιπρόεδρος κυβέρνησης) ασκούν από διαφορετικά μετερίζια κριτική στη σημερινή κυβέρνηση. Η δε κριτική συγκλίνει σε ορισμένα πεδία όπως είναι τα θεσμικά ζητήματα αλλά και τα εθνικά και αυτό εντυπωσιάζει, δεδομένου πως φορείς της είναι κορυφαίοι πολιτικοί οι οποίοι για χρόνια βρέθηκαν σε απόλυτη αντιπαράθεση μεταξύ τους εντός και εκτός Βουλής. Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας και Ευάγγελος Βενιζέλος όλο το τελευταίο διάστημα θέτουν επί τον τύπον των ήλων ζητήματα που αφορούν κυβερνητικές πολιτικές, τη θέση της χώρας στο νέο γεωπολιτικό σκηνικό και εσωτερικά διακυβεύματα όπως είναι οι κλιμακούμενες ανισότητες, η Δικαιοσύνη, οι υποκλοπές, τα Τέμπη και βέβαια το εν εξελίξει αγροτικό ζήτημα ή το πεδίο της ακρίβειας που ταλανίζει τον μέσο λαϊκό πολίτη.
Το εύκολο για την κυβερνητική απάντηση είναι πως είτε ορισμένοι εξ αυτών απλώς επιχειρούν να επανέλθουν στο πολιτικό σκηνικό – π.χ. ο Τσίπρας – και για αυτό ακριβώς χρησιμοποιούν τη δική τους κριτική, είτε από την άλλη σε ορισμένους δεν επιλέγει να απαντήσει – όπως ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Κώστας Καραμανλής – και παρότι εκείνοι βάζουν σοβαρότατους προβληματισμούς όπως είναι ο ετεροκαθορισμός της χώρας στην εξωτερική πολιτική ή το αδυνάτισμα των θεσμών και η ακύρωση κάθε εμπιστοσύνης του κόσμου προς το Κοινοβούλιο ή τη Δικαιοσύνη. Στα δε επαναλαμβανόμενα πυρά του Ευάγγελου Βενιζέλου για το γεγονός πως η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να λάβει μεγάλες αποφάσεις, οι απαντήσεις είναι από χλιαρές έως αμήχανες από τη μεριά του Μεγάρου Μαξίμου βάζοντας απλώς το ζήτημα της σταθερότητας. Κι ενώ το επίδικο σήμερα είναι δομικότερο και αγγίζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού.
H σημερινή κυβέρνηση και παρότι διανύει τον σχεδόν 7ο χρόνο της, παρότι σταθερά δημοσκοπικά προηγείται τον άλλων δυνάμεων, την ίδια ώρα σε καμία περίπτωση η κόπωση που εμφανίζει δεν μπορεί να αποτελεί και πρόφαση ή επιχείρημα για μία σειρά αρρυθμιών και δυσλειτουργιών που εμφανίζονται στο βαθύτερο κράτος, στη δημόσια διοίκηση, στην παραγωγή γόνιμων και θετικών νομοσχεδίων για τη χώρα. Την ίδια στιγμή δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να διαβάζει τη θέση της Ελλάδας ως απλώς συνδεδεμένη με μία υπεράσπιση ενός γενικώς και αορίστως διεθνούς δικαίου όταν και αυτό μεταβάλλεται και όλο το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να κυριαρχεί μια ρεαλιστική σχολή στα θέματα των εξωτερικών ζητημάτων με πυροκροτητή και επιταχυντή τον παράγοντα Τραμπ. Οπως και να ‘χει τα καμπανάκια που χτυπάνε οι πρώην πρωθυπουργοί και παράγοντες του πολιτικού συστήματος – πολλοί εξ αυτών πια στο πεδίο της μεταπολιτικής – είναι και ηχηρά. Και προφανώς έχουν βάση.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Παρεμβάσεις
Δεν έχει νόημα να μιλάμε για συλλογική Δύση. Αυτό θα προϋπέθετε ένα αρραγές μέτωπο πολιτισμικό, πολιτικό και εν μέρει γεωπολιτικό Ευρώπης και ΗΠΑ. Η μεταβολή λόγω του προέδρου Τραμπ και η πρόσφατη συνέντευξή του, κυνική και σε αρκετά σημεία της ειλικρινής, στο Politico, δεν αφήνει χώρο για να σέρνεται η Ευρώπη ή να έχει μια αρχιτεκτονική γραφειοκρατικής, δημοσιονομικής παρέας που μάλιστα θέλει και πολεμική οικονομία εις βάρος του κοινωνικού της κράτους. Το λουτρό αλήθειας του αμερικανού προέδρου βέβαια, έχει και ανοιχτές προθέσεις παρέμβασης στην ΕΕ, κάτι που επίσης εκείνη συνδιαμόρφωσε. Καλά ξεμπερδέματα.
#Hashtag: Εξουθένωση
Τις προάλλες έκανα το λάθος, Σάββατο μεσημέρι, να περιμένω το αστικό λεωφορείο 732 από μια στάση στα Σεπόλια (οδός Χρηστομάνου) για να πάω στην Ακαδημίας. Τουλάχιστον σαράντα λεπτά αναμονή και από τις εφαρμογές που δείχνουν σε πραγματικό χρόνο πού βρίσκονται τα οχήματα, τίποτε. Μιλάμε για ένα δρομολόγιο εντός κέντρου των Αθηνών. Και Σάββατο που για πολλούς είναι εργάσιμη ημέρα. Το μοιράστηκα με φίλους και για το Α2 της Συγγρού, που επίσης έχει μακρά αναμονή. Και οι περισσότεροι περιγράφουν συνθήκες εξουθένωσης στα μέσα μεταφοράς, κυρίως στα λεωφορεία. Ολα αυτά σε μια πόλη όπου οι λεωφορειόδρομοι είναι ανέκδοτο και τα αυτοκίνητα – λόγω μαζικού λίζινγκ – αμέτρητα.
