Η απόφαση του Πρωθυπουργού για ειδική σύνταξη που θα καταβάλλεται στις οικογένειες όσων χάθηκαν και σε τραυματίες και εγκαυματίες των τραγωδιών σε Μάτι και Μάνδρα είναι μια εξόχως θετική κίνηση που έστω και αργά στηρίζει ουσιαστικά και κυρίως αποστέλλει ένα σήμα θεσμικής πρόνοιας. Προφανώς υπάρχουν απώλειες που δεν αποκαθίστανται ούτε ψυχικά ούτε επί της ουσίας. Οι οικογένειες των θυμάτων στο Μάτι το γνωρίζουν καλά αυτό.
Οι πληγές δεν είναι εύκολο ούτε αυτονόητο πως επουλώνονται. Μια εκκρεμότητα όμως που θα διατηρούσε το κλίμα μιας πολιτείας που έμενε μετέωρη και αναποφάσιστη απέναντί τους θα ήταν μια επιπρόσθετη ζημία και ηθικά ένα βάρος για όλους. Το γεγονός δε πως πέραν της συντάξεως θα υπάρξει και διαγραφή οφειλών των συγγενών διά παντός ενισχύει μια εικόνα έμπρακτης αλληλεγγύης και συμβολής στο προσωπικό και συλλογικό δράμα τους.
Και οι δύο περιπτώσεις τραγωδιών, η καθεμία με τα δικά της εφιαλτικά χαρακτηριστικά, οφείλονται σε τραγικές επιχειρησιακές και πολιτικές ευθύνες. Οι οικογένειες θυμάτων και οι επιζήσαντες πέρασαν πολλαπλούς «Γολγοθάδες» με τις δίκες και με τις προσωπικές αναμετρήσεις του καθενός με το δράμα. Μια καθυστέρηση σε αποφάσεις για στήριξη θα έδινε χώρο όχι απλώς σε ένα είδος Υβρεως προς αυτούς – που είναι και θα ήταν το κύριο. Θα προσέθετε και πόντους στην αναξιοπιστία πολιτικής και πολιτείας. Η πολιτική βούληση που επεδείχθη τώρα αμβλύνει τις επιπτώσεις και αποκαθιστά επί μακρόν. Σε συγκερασμό με τη μνήμη και τη διά βίου εγρήγορση όλων.
