Το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα και η πολιτική του κλιμάκωση δεν είναι κάτι απλό ούτε εξελίσσεται σε ασφαλή και βέβαια νερά. Η στρατηγική να τους βάλει όλους απέναντι, αντιπάλους και πρώην συνοδοιπόρους του, είναι ευάλωτη και λεπτή ως προς τις ισορροπίες.

Οι εκλογικές και πολιτικές δεξαμενές στην Ελλάδα δεν είναι αστείρευτες ενώ παράλληλα ο ίδιος δεν είναι ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο. Για τη δε κρίση του κομματικού φαινομένου, που και εκείνος πιστοποιεί, δεν είναι άμοιρος ευθυνών και μια απλή διαπίστωση της απαξίας του σημερινού πολιτικού τοπίου με έμφαση στα κεντροαριστερά δεν αρκεί για μία πειστική ολική επαναφορά. Για την τελευταία απαιτούνται επίσης γενναία βήματα και συγκλίσεις πολιτικών διακυβευμάτων με τις ανάγκες των πολιτών. Ολα αυτά σε ένα ρεαλιστικό έδαφος και όχι σε μια απλοϊκή συνθήκη αυτοεπιβεβαίωσης και ελλιπούς αναστοχασμού. Στο θέατρο Παλλάς ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε ένα βήμα παρακάτω αλλά με αβέβαιο προς το παρόν το επόμενο και με δεκάδες ανεπίλυτες ή και δυσεπίλυτες από τη μεριά του εξισώσεις.

Η πολύ λεπτή γραμμή όπου πλέον κινείται, μια ιδιότυπη συνθήκη μεταξύ πολιτικής και νέου φορέα, δεν είναι βατή. Οι μνήμες στη χώρα είναι νωπές και οι όροι διακυβέρνησης των ημερών του δεν σβήνονται ούτε παραγράφονται. Ολα τα παραπάνω αποτελούν μια ικανή συνθήκη να μην ευοδωθούν τα νέα του σχέδια και να μετεωρίσουν για καιρό κάθε του εγχείρημα. Η πολιτική απαιτεί σχέδιο, αντοχή και ειλικρίνεια.

Τελευταία Νέα