Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα χρησιμοποιείται σαν «πανελίστας». Μπαίνει στη θέση του συγγραφέα του, σε κάθε συζήτηση, και υπόκειται σε σκληρή κριτική. Συνήθως δεν έχει διαβαστεί, αλλά έχουν διαβαστεί τα ρεπορτάζ περί αυτού. Το βιβλίο γίνεται ένα ομοίωμα του Τσίπρα, απέναντι στο οποίο ο καθένας οργανώνει το δικό του ατομικό δίκαιο. Τη δική του επίκριση, τη δική του αθωότητα, τη δική του πολιτική διορατικότητα, τη δική του υπεροχή κ.λπ.
Αλλος αποκρύπτει τις ευθύνες του για τη χρεοκοπία, άλλος τις ευθύνες του για την εσωκομματική αποδοτικότητα, άλλος που αποσιωπάται, νιώθει ανακουφισμένος κ.λπ. Το τέμπο δίνεται από τα πρόσωπα που αναφέρονται, κριτικά.
Αυτά «στενεύουν» το κείμενο μόνο στις γραμμές που τα αφορούν, αποκαλύπτοντας ακόμα μια φορά ότι το δομικό στοιχείο πολιτικής είναι ο ναρκισσισμός. Απαντούν όχι στον όποιο ισχυρισμό, στη γενική πολιτική αφήγηση, αλλά «επί προσωπικού» (για να θυμηθούμε και τις φοιτητικές, κομματικές ή κοινοβουλευτικές συνελεύσεις). Το πολυετές σύμπαν, από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα, που περιγράφεται στο βιβλίο, εξαντλείται στα θιγμένα «εγώ».
Οι αφηγηματικοί ισχυρισμοί του Τσίπρα που δίνει μια ερμηνεία (και όχι υπερερμηνεία) τόσο στα εσωκομματικά όσο και στα ευρύτερα πολιτικά, με έμφαση στον προ-κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και στο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης, διαπραγμάτευσης κ.λπ., είναι ενδιαφέροντα, ιδίως όταν εμπεριέχει και αναθεωρήσεις του πολιτικού του βλέμματος.
Οπως π.χ. απέναντι στον Γ. Παπανδρέου, απέναντι στον οποίο φαίνεται να υιοθετεί άλλο ύφος, από το αποκαθηλωτικό της περιόδου 2010-2012. Αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες εξιστορήσεις, όταν αποκαλύπτει πώς μια κομματική «γερουσία», «δημογεροντία», τον επέλεξε για πρόεδρο, όταν περιγράφει πώς κτίστηκε το κομματικό υπόστρωμα που αποτέλεσε και την τεχνοτροπία συγκρότησης της κυβέρνησης: άθροιση συνιστωσών και ομάδων και όχι ικανοτήτων.
Επίσης όταν εξιστορεί την περιπέτεια των σχέσεων με τον κ. Βαρουφάκη (από το δέος, στην εκδίωξη) ή όταν σε πολλές περιπτώσεις δείχνει πλευρές της ιδιοσυγκρασιακής λειτουργίας της πολιτικής. Πολιτική είναι οι χαρακτήρες. Πολιτική είναι οι ανταγωνισμοί, οι συνωμοσίες, αλλά ανάμεσα σε όλα αυτά και σημαντικές αποφάσεις.
Πριν από λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου «Game Over» όπου ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ μέσα στη φωτιά, καταθέτει τη δική του μαρτυρία. Ο Ευ. Βενιζέλος έχει επίσης κληροδοτήσει τη δική του αφήγηση. Το ίδιο, από την απέναντι πλευρά, ο κ. Βαρουφάκης. Και πολλές και πολλοί άλλοι. Η στοιχειώδης πολιτική παιδεία διασταυρώνει τις αφηγήσεις, προσδιορίζοντας τα οικονομικοπολιτικά επίδικα, αλλά και την ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Τι έφταιξε, ποιος καθυστέρησε, ποιος ανέβαλε, γιατί αυτό έναντι εκείνου; Στοιχειώδης φιλομάθεια θα προσέγγιζε έτσι τα κείμενα. Αυτά είναι η πρώτη ύλη της ιστορίας. Οχι το ισοδύναμό της, αλλά οι έστω με ωραιοποιήσεις, εκδοχές των συγγραφέων τους. Μπα. Οι αναγνώσεις αργούν, ενώ οι ατάκες επειγόντως παραγγέλνονται στο ημερήσιο τηλεοπτικό και σοσιαλμιντιακό μενού.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος και καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ
