Από τις πρώτες εβδομάδες που ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι χώροι του συνδικαλισμού και των αριστερών κομμάτων άρχισαν να διεκδικούν τη χαμένη «ευμάρεια». Ηταν ανάγκη, μετά τα μνημόνια, οι εργαζόμενοι να αρχίσουν να αναπληρώνουν τα χαμένα εισοδήματα που τους στέρησαν οι σκληρές λύσεις οι οποίες επιλέχτηκαν για να αποφύγει η χώρα την άτακτη χρεοκοπία και η μακρά παράταση αυτής της κατάστασης εξαιτίας των μη λογικών αντιδράσεων των διαφόρων λαϊκιστών, δεξιών κι αριστερών. Στο πλαίσιο αυτό, κυριάρχησε ένα μόνιμο αίτημα: να υπογραφούν εκ νέου συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να αρχίσουν να προστατεύονται οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους.
Το αίτημα ήταν δίκαιο, αλλά όπως συχνά συμβαίνει με τις διεκδικήσεις δεν ήταν ρεαλιστικό. Με δεδομένη την έλλειψη λεφτόδεντρων, μια παραδοχή που μας είχε όλους γεμίσει άφατη θλίψη, για να φτάσουμε στα πριν από τη χρεοκοπία επίπεδα έπρεπε να έχει υπάρξει ανάπτυξη. Να δρομολογηθούν μεταρρυθμίσεις. Και να αλλάξει το επενδυτικό κλίμα.
Τα χρόνια μετά το 2019, γεμάτα διεθνή γεγονότα που προφανώς είχαν επιπτώσεις και στη δική μας χώρα, θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική οικονομία θα παρέμενε στάσιμη, ώστε οι οικονομικές διεκδικήσεις της αντιπολίτευσης να βρίσκουν τον στόχο τους – ένας εκ των οποίων πάντα είναι πολιτικός: η φθορά της κυβέρνησης. Παρά τη δυσμενή διεθνή συγκυρία, όμως, η Ελλάδα ανατάχθηκε και προχώρησε – και η αντιπολίτευση έψαξε να βρει αλλού ζητήματα για να πλήξει την κυβερνητική πλειοψηφία.
Με αυτό το κλίμα φτάνουμε στο σήμερα και, σχεδόν επτά χρόνια μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Μητσοτάκη, γίνεται δυνατή η συνεννόηση των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων και η δρομολόγηση εκ νέου υπογραφής συλλογικών συμβάσεων. Και όλα αυτά, με υπουργό ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε της Αριστεράς αλλά της ΝΔ: τη Νίκη Κεραμέως. Η οποία συνομολογεί με τους εργασιακούς εταίρους, με τη ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, ό,τι προσδοκούσε ο αριστερός συνδικαλισμός: οδεύουμε προς εργασιακή ειρήνη, στο πλαίσιο της οποίας οι εργαζόμενοι διασφαλίζουν μισθούς και εργασιακά δικαιώματα.
Ακουσα τις δηλώσεις της υπουργού και, χθες το απόγευμα, κατέφυγα σε ειδικούς στα εργασιακά, για να καταγράψω ακριβώς τι αλλάζει με τη νέα συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Είναι ενδιαφέρον ότι η συμφωνία, όταν αρχίσει να εφαρμόζεται, θα αφήσει πίσω της τις αρρύθμιστες εργασιακές σχέσεις της εποχής των μνημονίων – και σηματοδοτεί το τέλος τους. Αναμένεται ακόμα να διευκολύνει τη σύναψη και την επέκταση Συλλογικών Συμβάσεων, ενώ διασφαλίζεται η αύξηση αμοιβών των εργαζομένων και άλλων παροχών. Γίνεται επίσης πιο γρήγορη η επίλυση πιθανών διαφορών εργαζομένων και της εργοδοσίας τους.
Μένει βέβαια να δούμε πόσο αποτελεσματικά και πόσο σύντομα θα καλυφθεί η μεγάλη μερίδα εργαζομένων που δεν καλύπτεται από συλλογική σύμβαση – υπολογίζεται σήμερα σε περίπου 75%, ποσοστό που δείχνει την ανασφάλεια του κόσμου της εργασίας. Από εκεί και πέρα, ό,τι συμφωνήθηκε χθες, θεωρητικά μπορεί να συμβάλει στην ανάκτηση κάποιων από τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν αποδυναμωθεί τα προηγούμενα χρόνια – και να λειτουργήσει αντισταθμιστικά απέναντι στην ανεργία, την αδήλωτη εργασία, τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Η ουσία απ’ αυτή την εξέλιξη είναι μία. Οτι η ελληνική οικονομία προχωρεί με δυναμισμό και, χθες, συναινετικά, τα μνημόνια μένουν στο παρελθόν. Είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Προκλητική αντικοινωνική συμπεριφορά
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συνδικαλισμός των μέσων συγκοινωνίας σταθερής τροχιάς της Αθήνας (μετρό, ηλεκτρικός και τραμ) υιοθετεί ριζοσπαστικές απεργιακές επιλογές, που τελικά καταλήγουν σε βάρος των πολιτών τους οποίους υποτίθεται ότι εξυπηρετούν. Αλλά η χθεσινή τους απόφαση, να κάνουν απροειδοποίητα εξάωρη στάση εργασίας από τις 12 το μεσημέρι ως τις 6 το βράδυ, με πρόφαση ένα τραγικό δυστύχημα στο αμαξοστάσιο του Πειραιά που είχε θύμα έναν εργαζόμενο, είναι κορυφαία εκδήλωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς, κατάχρησης του προνομίου τους να εργάζονται σε ένα κομβικό μέσο κοινής ωφέλειας και απόλυτης ανευθυνότητας.
Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης εργασίας το πλήρωσε όλη η πρωτεύουσα, που έζησε ένα φρικτό μποτιλιάρισμα, αλλά κυρίως το πλήρωσαν οι άλλοι εργαζόμενοι, οι μαθητές και οι φοιτητές, οι άρρωστοι, οι φτωχοί – αυτοί είναι συνήθως οι χρήστες των μέσων μεταφοράς.
Η προκλητική συμπεριφορά του συνδικαλισμού στο μετρό και στο τραμ είναι και αναποτελεσματική και προκλητική. Η ασφάλεια της εργασίας, αν διακυβεύεται, απαιτεί απαραβίαστα πρωτόκολλα και έγκαιρα διαβήματα προς εκείνους οι οποίοι οφείλουν να τα διασφαλίζουν. Και μια απεργία όπως η χθεσινή στην ουσία γίνεται από δημόσιους υπαλλήλους με νοοτροπία ότι ο μόνος σκοπός τους είναι η μισθοδοσία τους.
Μιλάμε για το άκρον άωτον της αναισθησίας.
