Η έκκληση του Μπιλ Γκέιτς προς τα Ηνωμένα Εθνη να στραφούν από τη δράση για το κλίμα που επικεντρώνεται στους στόχους της θερμοκρασίας προς τα εμβόλια, έχει παρερμηνεύσει την πρόκληση που αντιμετωπίζουμε. Οι επενδύσεις στην προστασία του κλίματος και η ανάπτυξη δεν αποτελούν ανταγωνιστικές προτεραιότητες. Αντιθέτως, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να προβλέπει ότι η κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει περίπου 250.000 επιπλέον θανάτους ετησίως μεταξύ 2030 και 2050, η δράση για το κλίμα είναι επίσης δράση για την υγεία.
Δέκα χρόνια μετά την COP21 στο Παρίσι, ο κόσμος δεν υστερεί σε στόχους ή σε δεδηλωμένες δεσμεύσεις. Αντίθετα, αυτό που λείπει είναι η ικανότητα να επιτευχθεί γρήγορη, δίκαιη και διαρκής πρόοδος. Από τη βιωσιμότητα του χρέους και την κλιματική αλλαγή έως την επιδίωξη της ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς, το κοινό στοιχείο που διατρέχει όλες τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας είναι η αδυναμία των δημόσιων θεσμών να μετατρέψουν τις δεσμεύσεις σε απτά αποτελέσματα.
Χρειαζόμαστε επειγόντως μια νέα χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική που θα μπορεί να παρέχει τον πολιτικό και δημοσιονομικό χώρο για τη στήριξη της εφαρμογής και την ανάπτυξη της κρατικής ικανότητας. Ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους για τον 21ο αιώνα, πρέπει να κινηθούν ταχύτερα για να λάβουν υπόψη τους περιορισμούς που σχετίζονται με τον άνθρακα και τα επίμονα αναπτυξιακά ελλείμματα.
Επιπλέον, οι χώρες πρέπει να δεσμευτούν ότι θα επενδύσουν στην ικανότητά τους να διαχειρίζονται και να εφαρμόζουν τις πολύ αναγκαίες βιομηχανικές και χρηματοοικονομικές στρατηγικές που μπορούν να θέσουν τις εθνικά καθορισμένες συνεισφορές στο επίκεντρο της οικονομικής ανάπτυξης – όπως με την ενσωμάτωση των κλιματικών στόχων σε πράσινες βιομηχανικές στρατηγικές και πράσινες χρηματοοικονομικές πολιτικές.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διασφαλίσουν ότι όλα τα εργαλεία – συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής προμηθειών, της ψηφιακής δημόσιας υποδομής και του σχεδιασμού των κρατικών επιχειρήσεων – είναι κατάλληλα για τον σκοπό τους.
Οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες χρειάζονται πρόσθετη στήριξη για να οικοδομήσουν αυτές τις ικανότητες και μια νέα χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική θα πρέπει να υποστηρίζει αυτόν τον στόχο. Οι επενδύσεις στην κρατική ικανότητα θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως μία από τις πιο αποτελεσματικές μορφές πολιτικής για το κλίμα.
Οι στόχοι της θερμοκρασίας από μόνοι τους δεν αποτελούν το καλύτερο μέτρο της ανθρώπινης ευημερίας. Η χρηματοδότηση για το κλίμα πρέπει να δαπανηθεί για τα σωστά πράγματα: την οικοδόμηση της κρατικής ικανότητας που απαιτείται για την εφαρμογή πράσινων βιομηχανικών στρατηγικών που ευθυγραμμίζουν την απαλλαγή από τον άνθρακα με την ανάπτυξη, την υγεία, τις θέσεις εργασίας και την ανθεκτικότητα.
