Το ότι οι Ελληνες λαμβάνουν –με εξαίρεση τους Βούλγαρους γείτονες– τους μικρότερους μισθούς στην Ένωση, ήτοι 18.000 ευρώ έναντι μέσου όρου 40.000, λιγότερα και από τα μισά, δεν είναι «είδηση» αφού είναι ήδη γνωστό ότι ίδια είναι η κατάσταση και ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα.
Δεν είναι όμως μόνο οι μισθοί χαμηλοί, είναι και η ποιότητα της ζωής μας: οι συγκοινωνίες, αστικές και υπεραστικές, είναι ακριβές και άθλιες. Τα απορρίμματα βρωμίζουν τα πάντα, στεριές και παραλίες, σε πάρα περιοχές οι κάτοικοι καταναλώνουν εμφιαλωμένο νερό γιατί τα δίκτυα ύδρευσης είναι άθλια.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να απαριθμώ ατέλειες γιατί έχουμε δυστυχώς συνηθίσει να ζούμε με αυτές, να τις δεχόμαστε ως φυσική κατάσταση. Με την ακρίβεια όμως είναι δύσκολο να συνηθίσει να ζει κανείς, φθάνουν πια ως την κουζίνα, το τραπέζι και το κρεβάτι τα προβλήματα.
Υπάρχουν πρωτίστως τα προβλήματα που δημιουργεί η ολιγοπωλιακή πολιτική των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως οι τηλεφωνικές, που επιβάλλουν αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στα συμβόλαια τους, κάτι που κάποτε είχε παραχωρηθεί στους μισθωτούς αλλά καταργήθηκε επειδή, προφανώς, οδηγούσε σε σπειροειδή ανέλιξη του πληθωρισμού. Τώρα παραχωρείται στα κατακαημένα ολιγοπώλια, των οποίων τα στελέχη και οι μέτοχοι υποφέρουν από την ακρίβεια. Που δημιουργούν τα ίδια.
Το ζήτημα είναι ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν εκείνες οι μορφές συλλογικής οικονομίας –πχ, συνεταιρισμοί καταναλωτών και παραγωγών– που θα επέτρεπαν στα μέλη τους να περιορίσουν την ισχύ των ολιγοπωλίων. Ό,τι υπήρχε από συνεταιρισμούς, στην τεράστια πλειοψηφία του έχει διαλυθεί μέσα από σκάνδαλα και χρεοκοπίες – ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι παρά τα θανατηφόρα πυρηνικά κατάλοιπα της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Συνεταιρισμών, της ΠΑΣΕΓΕΣ που εξερράγη βουτηγμένη στα σκάνδαλα.
Πρακτικά, τα μόνα ενδιάμεσα που υπάρχουν και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν προσφέροντας και οικονομικές υπηρεσίες είναι οι 500 δήμοι της χώρας – ακόμα κα ο νικητής δήμαρχος της πλουσιότερης πόλης του κόσμου ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει δημοτικά σουπερμάρκετ στα διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, ότι θα βελτιώσει τις συγκοινωνίες και τον κατώτερο μισθό.
Αλλά οι δικοί μας 500 δήμαρχοι δεν έχουν λύσει ούτε τα στοιχειώδη προβλήματα υποδομών που αναφέρθηκαν παραπάνω – απορρίμματα, ύδρευση, οδικό δίκτυο, τοπικό κοινωνικό έργο. Περιορίζονται είτε στη γνωστή πελατειακή πολιτική των διορισμών και ρουσφετιών που εξασφαλίζουν την επανεκλογή είτε σε μεγαλόσχημα δονκιχωτικά προγράμματα που, όταν δεν είναι εντελώς προσχηματικά, προετοιμάζουν ανώτερες πολιτικές σταδιοδρομίες.
Δύσκολο λοιπόν να κατανοήσουν οι δημότες τις διαδηλώσεις και απεργίες που οργανώνουν απαιτώντας το αιώνιο: αύξηση των πόρων του προϋπολογισμού. Αν είναι να τους διαχειρίζονται όπως αυτούς που έχουν ως τώρα, γιατί να αυξηθούν;
