Πριν από μερικές ημέρες προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω το τηλεχειριστήριο μίας πάρα πολύ smart tv, από αυτά που έχουν ελάχιστα κουμπιά – τα οποία δεν πρέπει να τα πατάς αλλά να τα τσουλάς – και όλες τις άλλες ρυθμίσεις τις κάνεις από το μενού. Να μην τα πολυλογώ, σε λίγα λεπτά, κατόρθωσα να αποσυντονίσω όλο το σύστημα και να χρειάζομαι ειδικό για να ξανακάνει τις ρυθμίσεις. Τότε ανέκραξα ότι θέλω μια τηλεόραση από τις παλιές, τις Telefunken, τις ξύλινες, τις σαν επιπλάκια, με τα ποδαράκια, με ενσωματωμένο μπαράκι, που είχαν και συρόμενο πορτάκι για να κλείνει όταν δεν λειτουργούσαν – η παλιά η νοικοκυρά δεν την ήθελε τη «μαύρη τρύπα» της οθόνης μέσα στη σαλοτραπεζαρία της. Και χωρίς τηλεχειριστήριο, να σηκώνω τον αφεδρώνα μου από τον καναπέ όταν θέλω να αλλάξω κανάλι. Το ξέρω, είναι δικό μου το πρόβλημα, ανήκω στη γενιά της ασπρόμαυρης τηλεόρασης και τη Νάκυ Αγάθου.
Τις προάλλες προσπαθούσα να βρω ταξί και έπρεπε να συνεννοηθώ στο τηλέφωνο με κάποιον «Διονύση» που μιλούσε σαν τον Αλέξη Κωστάλα όταν ανακοινώνει τα μπαλέτα του Γιούρι Γκριγκορόβιτς, αλλά στο πιο μεταλλικό. Διότι ο «Διονύσης» δεν ήταν άνθρωπος, αλλά «ψηφιακός βοηθός» (έτσι λέγονται όπως με πληροφόρησε η Διονύσια, επίσημη «σύμβουλός μου» επί τεχνολογικών θεμάτων). Και μου έλεγε πόσο λυπόταν που δεν μπορούσε να μου βρει ταξί, αλλά τον «έκοβα» εγώ, καρφί δεν του καιγόταν. Ομως είμαι Συριανή και είχα φροντίσει, με δόλιο τρόπο, να καβατζώσω τα κινητά των τηλεφωνητριών, κάλεσα μία που μου βρήκε ταξί στο πιτς φιτίλι και από ‘δω και πέρα, ο «Διονύσης» ούτε το «α» μου δεν θα ακούσει. Το ξέρω, έτσι γίνεται τώρα, είναι δικό μου το πρόβλημα, ανήκω στη γενιά που έλεγε στο τηλέφωνο «Δεν σε ακούω καλά, πάρε το μηδέν».
Η τεχνολογία κάνει πιο εύκολη τη ζωή και την καθημερινότητά μας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Από το τηλέφωνό μου πληρώνω υπηρεσίες που, άλλοτε, θα έπρεπε να σουρθώ σε διάφορα γραφεία και τράπεζες, να χάσω πολύτιμο χρόνο. Ψωνίζω ηλεκτρονικά, επικοινωνώ ηλεκτρονικά, κάνω όλες, σχεδόν, τις δουλειές μου με το πάτημα ενός κουμπιού. Φτάνει αυτό το κουμπί να το πατήσω σωστά. Διότι, αν όχι, μια, δυο, τρεις και κατέρρευσε όλος ο ψηφιακός μου κόσμος. Δηλαδή η καθημερινότητά μου. Και μετά θα πρέπει να συνεννοηθώ με τον κάθε «Διονύση» που «λυπάται ειλικρινά», αλλά μην πω κι εγώ πού με γράφει.
Θαύμα, θαύμα
Γίνονται όμως και «θαύματα». Και τις τελευταίες ημέρες μου συνέβησαν δύο. Το ένα στο τηλεφωνικό κέντρο της Protergia. Εχω τρεις λογαριασμούς στο όνομά μου, και οι τρεις στην ίδια διεύθυνση, και τα είχα κάνει μην πω. Αλλον πλήρωνα, άλλον νόμιζα ότι πλήρωνα, μπέρδευα τους αριθμούς παροχής με τα RF, γενικώς «αγάπη μου τα κάναμε σαλάτα». Το κορίτσι από το κέντρο με βοήθησε, με τεράστια υπομονή, να βάλω μια τάξη και, επιπλέον, προσφέρθηκε να μου εξηγήσει ποιο χρώμα τιμολογίου με συμφέρει και γιατί.
Δεύτερο θαύμα. Από τον Ιούλιο (νόμιζα ότι) είχα, κατά λάθος, μπλοκάρει την πρόσβασή μου στο phone banking, θεωρώντας ότι είχε γίνει κάποιο λάθος όταν προσπάθησα να κάνω επικαιροποίηση στοιχείων. Και μου έλεγαν ότι πρέπει να κλείσω ραντεβού σε κατάστημα, εμένα μου είχαν δεθεί τα χέρια, ζητούσα από φίλους να πληρώσουν ηλεκτρονικά λογαριασμούς μου και τους έστελνα τα λεφτά με κούριερ, γενικώς ξεφτιλίκια. Ωστόσο, για άλλο λόγο είχα τηλεφωνήσει στην Alpha Bank, όταν, παρεμπιπτόντως, ανέφερα στην Ιωάννα που με εξυπηρετούσε το πρόβλημά μου. Σαν να με πήρε από το χέρι και με οδήγησε βήμα βήμα να αποκαταστήσω την πρόσβαση στον λογαριασμό μου εξηγώντας μου μάλιστα την κάθε λειτουργία.
Αυτά τα δύο κορίτσια είναι η επιτομή του υπεύθυνου πολίτη. Και το ενδιαφέρον τους για έναν άνθρωπο που δεν ήξεραν, η διάθεσή τους να βοηθήσουν, να εξηγήσουν, να διευκολύνουν είναι προσόντα που λείπουν από πολλούς πολιτικούς μας.
