Σε όλο το διάστημα που βρέθηκα στην Αυστραλία δύο θέματα κυριαρχούσαν στην ειδησεογραφία των ημερών. Οι γεωπολιτικές επιπτώσεις των σχέσεων της χώρας με την Κίνα και τις ΗΠΑ (λόγω ασφαλώς και της συνόδου του ASEAN, των χωρών του Συμφώνου της Νοτιοανατολικής Ασίας, στην Κορέα) ήταν το ένα. Το άλλο αφορούσε την επιτυχή απαγκίστρωση της χώρας από τις συμφωνίες για το κλίμα, που της επέβαλαν τον εξωπραγματικό στόχο εξασφάλισης μηδενικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (Νετ Ζero) στο κοντινό μέλλον.
Στο πρώτο ζήτημα η Αυστραλία είχε την υποχρέωση να παίζει τον ρόλο του εξισορροπιστή. Από τη μία πλευρά σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τον πρόεδρο Τραμπ δημιουργεί, στο πλαίσιο του ΑUKUS, ένα πλέγμα αμυντικών σχέσεων – με κορυφή του δόρατος τα μαχητικά πυρηνικά υποβρύχια – με στόχο την αποτροπή και τον έλεγχο κάθε κινεζικής πρωτοβουλίας στην περιοχή. Από την άλλη προσπαθεί να οικοδομήσει, μέσω στενής προσωπικής φιλίας του πρωθυπουργού Αντονι Αλμπανέζε με τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ και τον πρωθυπουργό Λι Κιανγκ της Κίνας, ένα κλίμα αποφόρτισης των εντάσεων και καλής συνεργασίας με το Πεκίνο. Τα «ακροβατικά» αυτά, κατά πολλούς αυστραλούς σχολιαστές, δεν είναι σίγουρο αν θα αποδώσουν.
Κυρίως, αν ληφθούν υπόψη διάφορες πρόσφατες κινέζικες επικίνδυνες αεροπορικές μανούβρες και ελιγμοί που έθεσαν, κατά πολλούς, σε κίνδυνο τις ζωές αυστραλών στρατευμένων στη Νότια Θάλασσα της Κίνας. Στο πλαίσιο αυτό επάνω ο Αλμπανέζε πασχίζει να χτίσει συμμαχίες με γειτονικές χώρες – ήδη είναι ο πρώτος ηγέτης που συναντήθηκε με τη λεγόμενη «σιδηρά κυρία» της Ιαπωνίας, την πρωθυπουργό Σανέλ Τακαΐτσι.
Παράλληλα, στηρίζει τη συμφωνία του AUKUS με 368 δισ. δολ. Αυστραλίας, συμμετέχει σε περιφερειακές στρατιωτικές ασκήσεις και στον Κουάντ Διάλογο Ασφαλείας. Ελπίζει έτσι να εξισορροπήσει τις όποιες απειλές και να εξασφαλίσει συνθήκες διαλόγου. Μετά την τελευταία συμφωνία του Τραμπ με την Κίνα για τις σπάνιες γαίες, τα μεταλλεία στην Αυστραλία σνησυχούν για τις εξαγωγές τους. Το μέλλον βέβαια θα δείξει τις τύχες των επιδιώξεων του Αλμπανέζε.
Από την άλλη μεριά, η ομοφωνία σχετικά με τα μέτρα αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, όπως κι αλλού, φαίνεται να καταρρέει και στην Αυστραλία. Η εργατική κυβέρνηση εμμένει σε νομοθετικές επιλογές (net zero), υποχρεωτικές προς πάντες, που τινάζουν στα ύψη τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος και την ακρίβεια. Οπως και στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ, λόγω σιωπής των μέσων ενημέρωσης, ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Σε δημοσκόπηση στην Αυστραλία, μόνο το ένα τρίτο των εκλογέων, κι αυτοί κυρίως οπαδοί των Εργατικών και των Πρασίνων, στηρίζουν αυτή την πολιτική. Το Φιλελεύθερο Κόμμα ψάχνει για κάτι άλλο. Λύσεις με στήριγμα την τεχνολογία και όχι τις αυταρχικές απαγορεύσεις. Το 55% του κόσμου δηλώνει έτοιμος να στηρίξει πολιτικές αύξησης της χρήσης κάρβουνου (λιγνίτη, στην Ελλάδα) και αερίου, αν πρόκειται να μειωθούν οι λογαριασμοί του ρεύματος. Εδώ δεν έχει ποτέ καν τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα.
Οι φιλελεύθεροι ψάχνουν για πολιτικές που θα κάνουν την Αυστραλία ισχυρότερη και πιο ευημερούσα. Καταργώντας τις επιδοτήσεις σε εκατομμυριούχους. Οπως εδώ για ΑΠΕ! Δεν θα πληρώνουν οι φτωχοί για τους πλούσιους. Στην Αυστραλία ο στόχος είναι «να προστατευθεί η χώρα από την υπονόμευση της εθνικής της κυριαρχίας και την κλοπή του οικονομικού της μέλλοντος« (The Australian, 28-09-25). Εδώ;
