Δεν φτάνει που η κυβέρνηση είναι στα χειρότερά της είναι και η αντιπολίτευση για το γέλιο το χοντρό και το βαρύ το κλάμα. Ανθρωποι, απ’ ό,τι φαίνεται ενήλικες, να ανταλλάσσουν ύβρεις μεταμφιεσμένους σε χαρακτηρισμούς, όπως πρόχειρα αναφέρω «είσαι κακιά και υστερικιά» – «κι εσύ είσαι γκεμπελίσκος και γυμνοσάλιαγκας». Αυτό, όχι σ’ έναν καβγά παρέας εν ευθυμία και μέθη, ούτε καν στην αρένα του Διαδικτύου. Αλλά στα έδρανα της Βουλής. Συγγνώμη. Σχολείο πήγατε; Γονείς είχατε; Πού μεγαλώσατε; Πώς; Σπίτι σας έτσι μιλάτε; Λέτε ας πούμε στον άνδρα σας φέρε μου ένα ποτήρι σε παρακαλώ. Γυμνοσάλιαγκα. Ε γυμνοσάλιαγκα;
Τι να πω; Μπορεί. Ολα να τα περιμένεις. Που βέβαια όλα τα περιμένω, γιατί δεν είναι μόνο η φρασεολογία, είναι και οι αποφάσεις που παίρνουν οι αντιπολιτευόμενοι (η συμπολίτευση δεν παίρνει αποφάσεις παίρνει τα μέτρα της).
Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της απόφασης του κυρίου Φάμελλου ότι θα πάει αυτός με όλον τον ΣΥΡΙΖΑ του στο κόμμα (που δεν έγινε ακόμα) του κυρίου Τσίπρα.
Πρώτον τον κύριο Τσίπρα τον ρώτησε αν τον θέλει; Κι ύστερα είναι ώρα; Αφού ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνει ριμπράντιγκ. Και όχι απλό ριμπράντιγκ. Ενισχυμένο. Σούπερ ριμπράντινγκ του κερατά.
Ασε που επανδρώνει συγχρόνως και το προσωπικό του Ινστιτούτο (μωρ τι είν’ τούτο;) Δεν πρόλαβα να το μελετήσω αναλυτικά όλα τα μέλη του «Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη» και για ό,τι άλλο προαιρείσθε, αλλά αν κρίνω απ’ τον κ. Γαβρόγλου τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Αυτός δεν ήταν που ονειρευόταν ένα νέο ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που θα προστάτευε τα πανεπιστήμια από τους καταληψίες ή και οποιουσδήποτε άλλους παρείσακτους, και ουσιαστικά δηλαδή από τους ίδιους τους εαυτούς τους;
Επεσε το μάτι μου και σε δυο τρεις πρώην υπουργούς κι υφυπουργούς που δεν μπορεί θα ριμπραντέψουνε κι αυτοί να είναι ασορτί με τον αρχηγό τους – κι αν μπορούν ας κάνουνε κι αλλιώς.
Και για να επανέλθω στον κύριο Φάμελλο και στο απολειφάδι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αρκούντως εντυπωσιακό που ενώ τα ποσοστά του να πέφτουν και δεν σηκώνονται ούτε με βίντσι, τα κουρέλια που απέμειναν τα βλέπεις να βυσσοδομούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να ουρλιάζουν, να απειλούν και να βρυχώνται. Επί καθημερινής βάσεως απειλούν με κατάρες, αρές, και μοιράζουν θάνατο, καρκίνους και άλλες δυσπλασίες απασών των οργάνων. Αντί όλο αυτό το ξεπουπούλιασμα να τους γίνει μάθημα και να μουλώξουν σε μια γωνιά της Ιστορίας, αυτοί συμπεριφέρονται με την έπαρση και την αυταρχικότητα πλειοψηφίας.
Αλλά δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, βλέπεις και όλη την αντιπολίτευση να μιλάει με τη σιγουριά της αυριανής κυβέρνησης. Ο Ανδρουλάκης το δηλώνει ευθαρσώς πάμε για πρωτιά. Δεν μιλάω για τη Ζωή (όχι ποια Ζωή. Μια ζωή την έχουμε) την Πέμπτη το βροντοφώναξε στη Βουλή. «Τους νόμους που ψηφίσατε θα γίνουμε κυβέρνηση και θα τους καταργήσουμε». Γι’ αυτό λέω, δεν φτάνει που η κυβέρνηση είναι στα χειρότερά της, έχουμε και την αντιπολίτευση που είναι ανύπαρκτη.
Εβλεπα στην κηδεία του Διονύση, τα ονόματά τους καρφιτσωμένα και τις καρέκλες άδειες και σκεφτόμουν. Τι ειρωνεία, άνθρωποι που μια ζωή αγωνίστηκαν για την καρέκλα, ν’ αφήνουν αυτήν με τ’ όνομά τους στην πλάτη, να χάσκει στη μητρόπολη άδεια. Αδεια σαν τη ζωή τους.
