Η διυπουργική τροπολογία (για την οποία δεν επιχειρηματολόγησε στη Βουλή ο πολιτικός προϊστάμενος του επισπεύδοντος υπουργείου, ή ο κατ’ Αδωνη αρμόδιος για τη φροντίδα, συντήρηση και ανάδειξη του μνημείου, βέβαια) δεν είχε στόχο να διχάσει το κομματικό σύστημα αλλά να προστατεύσει τον Άγνωστο Στρατιώτη, είπαν κυβερνητικοί. Να εξασφαλίσει, όπως επαναλαμβάνουν σχεδόν μονότονα εδώ και δέκα μέρες, ότι όλοι θα σέβονται το κενοτάφιο για τους πεσόντες υπέρ του έθνους. Αυτό ήταν και το βασικό πρωθυπουργικό επιχείρημα που διατυπώθηκε στην Ολομέλεια χθες – διανθισμένο φυσικά με σχόλια επικριτικά για τους διαφωνούντες με την κυβερνητική πρωτοβουλία, σαν το «οι ιεροί τόποι ανήκουν σε όλους και όχι σε όσους φωνάζουν ή απειλούν περισσότερο». Για την ακρίβεια, με αυτό θέλησε η κυβέρνηση να ακουστεί θεσμική και σοβαρή στ’ αφτιά των κεντρώων και να συστηθεί ως θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων της πατρίδας στους δεξιούς. Κι όμως, τα κίνητρά της μόνο ενωτικά δεν μοιάζουν. Οταν υποδύεται πως αναδεικνύει την τοξική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οξύνει κι η ίδια την αντιπαράθεση μαζί της προκειμένου να την απαξιώσει στα μάτια των μετριοπαθών ψηφοφόρων (γνωστών και ως νοικοκυραίων στη νεοδημοκρατική ιδιόλεκτο).
Πηγάδι
Οταν η κυβερνητική έδρα επιχειρεί να εκθέσει όσους δικούς της προτιμούν να μην υπερασπίζονται την επίσημη γραμμή, χρησιμοποιώντας την «ιερότητα» του μνημείου, υπογραμμίζει τις διχογνωμίες που επικρατούν στους κόλπους της ΝΔ. Η πρώτη που υπονομεύει την εθνική ενότητα στην οποία τόσο θεατρικά ομνύει είναι εκείνη, λοιπόν. Γιατί δική της επιλογή ήταν να λύσει εσωκομματικές διαφορές και ταυτόχρονα να επιτεθεί στο μοναδικό κόμμα το οποίο αναγνωρίζει ως συστημικό με εργαλείο ένα μαρμάρινο σύμβολο των συλλογικών αγώνων για την ελευθερία. Για μία ακόμη φορά στο Μαξίμου μελετήθηκε προσεκτικά το εγχειρίδιο του καλού πολιτευτή. Η πόλωση προκλήθηκε με δήθεν ραφινάτες τεχνικές, ενώ οι εμπνευστές των τελευταίων αποσκοπούν σε δημοσκοπικά κέρδη. Ωστόσο, όσες φορές κι αν δηλώσει κανείς από τηλεοπτικού και κοινοβουλευτικού άμβωνος πόσο απεχθάνεται την τοξικότητα, εφόσον καταφεύγει σ΄ αυτή, δηλητηριάζει τελικά το πολιτικό κλίμα. Τα «ψευτοδιλήμματα», τα οποία καταγγέλλουν κυβερνητικά χείλη, δεν προκύπτουν από την ένσταση αντισυνταγματικότητας που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ επικαλούμενο τα χωροταξικά όρια της Πλατείας Συντάγματος. Η κυβέρνηση πήδηξε μόνη της μέσα στο βαθύ πηγάδι της ακραίας πολιτικής έντασης. Οπότε, ούτε το Κέντρο ούτε οι συντηρητικοί του εκλογικού σώματος είναι υποχρεωμένοι να τη βγάλουν από εκεί.
