Υποθέστε ότι η φαντασία μας δημιουργεί έναν σκύλο. Τον βάζουμε σε ένα χωράφι και αυτός αρχίσει να κυνηγάει την ουρά του. Ασταμάτητα. Για χρόνια. Οταν του ζητήσουμε να σταματήσει, θα βρίσκεται σε ένα λάκκο που έχει σκάψει με τα πόδια του. Και δεν θα μπορεί να βγει. Αυτή είναι η χώρα στη συγκεκριμένη περίοδο. Ενας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του και σκάβει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Η κυβέρνηση διαχειρίζεται τον πολιτικό χρόνο ως μέσο συντήρησης δημοσκοπικών ποσοστών, ενώ στην αντιπολίτευση ο προγραμματικός λόγος (ΠΑΣΟΚ) ακούγεται υποτονικός μπροστά στις εξαλλοσύνες των άλλων. Ακόμα και αν κάποιος καταθέσει προγραμματική πλατφόρμα με ορίζοντα δεκαετίας, η κοινή γνώμη θα ασχοληθεί με τη Ζωή που εγκατέλειψε το τηλεοπτικό πλατό όταν ρωτήθηκε για τον Τσίπρα.
Οι πολίτες αφιερώνουν σε τίτλους, συνθήματα και δηλητηριώδεις ατάκες τα λίγα δευτερόλεπτα που διαθέτει η προσοχή τους για την τρέχουσα πολιτική. Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Η πολιτική «είδηση» που μάζεψε τα περισσότερα κλικ αυτές τις μέρες, είναι για τη δήλωση του υπουργού Υγείας για την εμφύτευση μαλλιών, το μπότοξ και τις κρέμες προσώπου – συνταγή Τραμπ.
Τώρα προσπαθήστε να δείτε την εικόνα από ψηλά. Από πού εκπορεύεται όλη αυτή η μιζέρια; Ναι, ευθύνεται το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, απότοκο κρίσιμων χειρισμών της κυβέρνησης. Ναι, είναι η γκρίνια που φέρνει η δεινή οικονομική κατάσταση πολλών νοικοκυριών. Και κάτι ακόμα: η έλλειψη ενός οράματος για τη χώρα. Η απουσία του κοινού στόχου. Στον μισό αιώνα της αντιπολίτευσης πάντα υπήρχε ένα καρότο στην άκρη του μαστίγιου. Ο «εκσυγχρονισμός», η ΟΝΕ, το ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Και ύστερα η αγωνία για την επιβίωση της χώρας, όταν γονάτισε από τη χρεοκοπία.
Τώρα δεν υπάρχει σπορά προσδοκιών. Αν υπάρχει όραμα, αυτό δεν είναι συλλογικό, αλλά ατομικό. Και έτσι η κυβέρνηση συμπεριφέρεται εντελώς κυνικά, ενώ η αντιπολίτευση επενδύει τον λαϊκισμό στην οργή, καθώς δεν έχουν μείνει στο ράφι υποσχέσεις για να διατεθούν προς το εκλογικό κοινό. Ο σκύλος συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την ουρά του. Και πότε – πότε στέκεται, μυρίζει, σηκώνει το πόδι και μας δείχνει πώς εξελίσσονται τα πράγματα.
Ο κόσμος όπως είναι
Εκατομμύρια Αμερικανοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά του «βασιλιά Τραμπ». Και εκείνος απάντησε ανεβάζοντας βίντεο όπου εμφανίζεται ως πιλότος μαχητικού που, φορώντας στέμμα, πετά πάνω από μια διαδήλωση και ρίχνει περιττώματα στους πολίτες. Είναι σαν να συγκροτείται μια αλυσίδα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα και ο Μητσοτάκης να δηλώνει δημοσίως ότι «τους έχει χεσμένους».
Ναι, αυτό συνιστά πράξη πολιτικού εμφυλίου. Και δεν αποκλείεται την επόμενη φορά ο Τραμπ να απαντήσει με φωτογραφία του από την τουαλέτα του Λευκού Οίκου. Ομως υπάρχει κάτι πιο συνταρακτικό από τη χυδαιότητα: το γεγονός ότι αυτό το θέαμα θεωρείται πλέον κανονικότητα. Στα αμερικανικά Μέσα δεν βγήκε καν στις πρώτες γραμμές της ειδησεογραφίας. Δεν υπήρξε σοκ, ούτε καν έκπληξη. Απλώς: ακόμα μία μέρα στην Αμερική του Τραμπ. Ή, αλλιώς, στον κόσμο όπως είναι.
Ενα δέντρο στον αγρό
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του θυμίζουν το δέντρο που στέκεται μονάχο του σε έναν αγρό, το φθινόπωρο κλέβει τα φύλλα και ο χειμώνας έρχεται για να το παγώσει. Από τη μία είναι να λυπάσαι τον πρόεδρο Φάμελλο. Δεν τολμά να πει βαριά κουβέντα για εκείνον που έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Και από την άλλη είναι υποχρεωμένος να μείνει εκεί, αυτός που θα κλείσει την πόρτα, ο καπετάνιος που θα βουλιάξει μαζί με το πλοίο. Θα μου πείτε ότι όσο υπάρχει η επιχορήγηση, όλο αυτό έχει ένα κάποιο νόημα. Ομως, για φαντάσου, το κόμμα που είπε να πουλήσει τσαμπουκά σε όλη την Ευρώπη, αποσυντίθεται υπό καθεστώς πλήρους αναξιοπρέπειας, έχοντας δεχθεί το τελειωτικό χτύπημα από εκείνον που του έδωσε υπόσταση. Είναι να αναρωτιέσαι αν στην Κουμουνδούρου έχουν ακόμα τη φωτογραφία του σε κάδρο.
Ο star της ημέρας
Ο Φειδίας Παναγιώτου, ο εκκεντρικός (ας πούμε…) ευρωβουλευτής από την Κύπρο, ιδρύει κόμμα. Ναι, γιατί τα κόμματα σήμερα είναι σαν τα video club στα 80s. Kαι θα δημιουργήσει παράρτημα στην Ελλάδα. Ποιους θα πάρει; Στη θέση του θα ξεκινούσα από τη Θοδώρα την Τζάκρη.
