Συμμερίζομαι τον θυμό του Άδωνη Γεωργιάδη για το θράσος της κυρίας Πέτης (Θεοπίστης) Πέρκα, η οποία ζητάει και τα ρέστα από την κυβέρνηση, αντί να λέει ευχαριστώ, που μίσθωσε ειδική πτήση για να τη γυρίσει στην Αθήνα από την εκδρομή στη Γάζα. Εχει δίκιο ο κ. Γεωργιάδης, όμως δική του δεν είναι η κυβέρνηση που έφερε πίσω την κ. Πέρκα; Με τους συναδέλφους του λοιπόν να τσακωθεί και να αφήσει ήσυχη την κ. Πέρκα, η οποία άλλωστε δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει. (Νομίζει, λ.χ., ότι εκείνη έφερε την ειρήνη στη Γάζα. Οπως είπε χαρακτηριστικά, στη Βουλή, λογομαχώντας με τον κ. Γεωργιάδη: «Αν περιμέναμε από τις κυβερνήσεις δεν θα τελείωνε ποτέ ο πόλεμος». Το σημειώνω για την απίθανη περίπτωση που δεν το έχει πληροφορηθεί η επιτροπή που απονέμει το Νομπέλ…) Άν λοιπόν ο υπουργός θεωρεί άδικη τέτοια προνομιακή μεταχείριση για επώνυμους παραβατικούς, ας στρέψει το παράπονό του ή την οργή του προς το εσωτερικό της κυβέρνησης. Προς τα έξω, τι νόημα έχει να θυμώνει; Αφού αυτός είναι στην κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά, όμως, τι μπορείς να κάνεις μπροστά σε ένα πρόβλημα τέτοιου είδους; Γίνεται να τους παρατήσεις ξέμπαρκους στο Ισραήλ; Ο πολιτισμός μας προϋποθέτει έναν βαθμό ανοχής σε παραξενιές οι οποίες εμπίπτουν στη δικαιοδοσία των ατομικών δικαιωμάτων. Αυτή η ανοχή παρατηρούμε μάλιστα ότι διευρύνεται όσο διευρύνονται και οι ελευθερίες μας, σε σημείο ώστε ορισμένες συμπεριφορές να απενοχοποιούνται πλήρως και, επιπλέον, να κανονικοποιούνται ως «extreme sports». Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, δεν έχετε δει κάτι περίεργους, οι οποίοι για δικούς τους λόγους, σκαρφαλώνουν στα βουνά, πάνω στα χιόνια, φορώντας ειδικές στολές; Ή τους άλλους, τους ακόμη πιο παλαβούς, που αναρριχώνται σε κάθετους και λείους βράχους, παλεύοντας με τις ώρες για μισό μέτρο; Όταν συμβαίνει και κάποιος από αυτούς χάνεται, τραυματίζεται ή γενικώς κινδυνεύει, εμείς δεν θεωρούμε υποχρέωση της Πολιτείας να διαθέσει τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για να τον σώσει; (Εστω και αν προσωπικά πιστεύουμε ότι του χρειάζεται ψυχίατρος…)

Κάπως έτσι, αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα με τους ινφλουένσερ-ακτιβιστές της Γάζας και, συνεπώς, η Πολιτεία είχε την υποχρέωση να τους φέρει πίσω. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί να πρέπει να πληρώσουμε εμείς οι υπόλοιποι το κόστος, επειδή η κ. Πέρκα αντιλαμβάνεται με τον συγκεκριμένο τρόπο το «πολιτικό και ηθικό καθήκον» της, όπως είπε. Ας το πληρώσει η ίδια, γιατί εμείς; Επίσης, γιατί ήταν ανάγκη να επιστρέψουν αεροπορικώς; Με πλοία έφτασαν ως εκεί, με πλοίο έπρεπε να γυρίσουν. Ιστιοφόρο κατά προτίμηση, για να έχει μικρότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα – η Γκρέτα θα επικροτούσε, ελπίζω. Μια λύση για την επανόρθωση της αδικίας θα ήταν να χρεώσει το ελληνικό Δημόσιο στον καθένα τους το μέρος της δαπάνης που του αντιστοιχεί για το ταξίδι της επιστροφής. Είμαι βέβαιος ότι για την ΑΑΔΕ θα ήταν πολύ απλό. Και, βεβαίως, να δοθεί και η διευκόλυνση των δόσεων. Να ένα ωραίο θέμα, αν θέλει να ξεσπάσει ο κ. Γεωργιάδης. Προς την κυβέρνηση όμως, όχι προς τα έξω…

Η σειρά της

Έληξε ευτυχώς η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, χωρίς προβλήματα στην υγεία του και, επιπλέον, με τα αιτήματά του να έχουν γίνει δεκτά. Ξέρετε, όμως, ένα από τα παράδοξα της ζωής είναι ότι η λύση που δίνουμε σήμερα σε ένα πρόβλημα συχνά δημιουργεί το πρόβλημα που θα βρούμε μπροστά μας αύριο. Σώθηκε λοιπόν ο άνθρωπος, βρήκε και το δίκιο του, νομίζω ότι όλοι πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι. Ξαφνικά όμως ανοίγεται ένα κενό. Τώρα ποιος θα κάνει απεργία πείνας, μου λέτε; Δεν πρέπει κάποιος να πάρει τη θέση του κ. Ρούτσι; Γιατί η νίκη στο επίπεδο της τακτικής κερδήθηκε, όχι όμως και ο στρατηγικός στόχος. Θα πρότεινα, επομένως, να παραλάβει τη σκυτάλη από τον κ. Ρούτσι η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Λόγοι υπάρχουν. Μόλις τις προάλλες κατήγγειλε ότι μιλάει «με αυτοδιακινδύνευση». Υφίσταται, είπε, συνέπειες, τη «στοχοποιούν» και δέχεται «επιθέσεις» (ενώ κανονικά μόνο εκείνη δικαιούται να επιτίθεται…) Ας το τολμήσει η κ. Κωνσταντοπούλου και όλοι θα τη στηρίξουμε. Θα εκπλαγεί όταν διαπιστώσει το κύμα της συμπαράστασης!