Μπορεί να το δει κανείς από την αρνητική πλευρά. Η συμφωνία έχει πολλά κενά, όπως για παράδειγμα αν θα αφοπλιστεί η Χαμάς ή τι μέρος της Γάζας θα εξακολουθήσει να ελέγχει ο ισραηλινός στρατός. Η ίδια η Λωρίδα είναι ένας σωρός από ερείπια (το 78% των κτιρίων της είναι κατεστραμμένα) και το έργο της ανοικοδόμησης είναι τιτάνιο. Τα τελευταία δύο χρόνια, η δυσπιστία και των δύο πλευρών έχει απογειωθεί: εννιά στους δέκα Παλαιστίνιους αρνούνται ότι η Χαμάς διέπραξε ωμότητες την 7η Οκτωβρίου του 2023, ενώ μόλις ένας στους τέσσερις Ισραηλινούς υποστηρίζει τη λύση των δύο κρατών. Το ίδιο το παλαιστινιακό κράτος, που αναγνωρίζεται πλέον από 157 χώρες του ΟΗΕ (το 81% του συνόλου), είναι περισσότερο μια ιδέα, παρά μια εδαφική οντότητα με οριοθετημένα σύνορα, πρωτεύουσα, κυβέρνηση και θεσμούς.
Μπορεί όμως, ή μάλλον υποχρεούται, να δει κανείς και τη θετική πλευρά της συμφωνίας που υπεγράφη αυτήν την εβδομάδα από το Ισραήλ και τη Χαμάς. Για την ακρίβεια πρέπει να γίνουν τα πάντα για να ενισχυθούν τα θετικά σημεία της και να αποδυναμωθούν τα αρνητικά. Και το πιο θετικό απ’ όλα είναι ότι επιτρέπει την ελπίδα πως δημιουργείται μια νέα αρχή, όχι μόνο για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αλλά για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Το πρώτο βήμα, και δεν είναι ασφαλώς καθόλου μικρό, είναι η απελευθέρωση όλων των ομήρων που βρίσκονται ακόμη στα χέρια της Χαμάς και ο τερματισμός των επιθέσεων στη Γάζα που έχουν στοιχίσει ως τώρα τη ζωή τουλάχιστον 67.000 Παλαιστινίων. Θα ακολουθήσουν κι άλλα βήματα, με στόχο να πειστούν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι ότι έχουν περισσότερα να κερδίσουν από τη συνύπαρξη τους, παρά από την αλληλοκαταστροφή τους.
Η επίτευξη της συμφωνίας οφείλει πολλά στον Ντόναλντ Τραμπ και στην ικανότητα που έχει να πιέζει, να κλιμακώνει και να δημιουργεί μια αίσθηση του επείγοντος. Μακάρι να ακολουθήσει την ίδια μέθοδο και απέναντι στον πρόεδρο Πούτιν, ώστε να δοθεί τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ίσως τότε θα μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις το Νομπέλ Ειρήνης του 2026.
