Τόσο εύκολο ήταν λοιπόν τελικά να λυθεί το Παλαιστινιακό; Ηταν αρκετό ένα μεγάλο λάθος των Παλαιστινίων (η τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου του 2023), ένα μικρότερο των Ισραηλινών (η επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου του 2025 στην Ντόχα) και, πάνω απ’ όλα, ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας του Τραμπ, ώστε να τερματιστεί ένας πόλεμος που, ανάλογα με τις ερμηνείες, κρατάει από ογδόντα ως χιλιάδες χρόνια;
Οχι. Αυτό που μάθαμε την προχθεσινή νύχτα δεν ήταν η λύση του Παλαιστινιακού. Ηταν η επίτευξη μιας συμφωνίας που επιτρέπει στις δύο πλευρές, αλλά και σε όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους, να ελπίζουν για δύο πράγματα κεφαλαιώδους σημασίας. Πρώτον, ότι θα απελευθερωθούν άμεσα οι ισραηλινοί όμηροι που είναι ζωντανοί και θα επιστραφούν το ταχύτερο δυνατό οι σοροί των ομήρων που έχουν σκοτωθεί. Είναι αφόρητο να περνάς κάθε σου μέρα εδώ και δύο χρόνια με τη σκέψη ότι το αγαπημένο σου πρόσωπο βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που ενδεχομένως το βασανίζουν ή το εξευτελίζουν. Είναι αφόρητο να ξέρεις ότι το αγαπημένο σου πρόσωπο σκοτώθηκε και να μην μπορείς να το θάψεις όπως του αρμόζει.
Δεύτερον, ότι θα σταματήσει το μακελειό στη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν την τελευταία διετία από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα δεν είναι «αναπόφευκτες παράπλευρες απώλειες ενός δίκαιου πολέμου», όπως θέλουν να μας πείσουν οι απολογητές του Νετανιάχου, αλλά θύματα ενός εγκληματικού πολέμου που εξαπέλυσε ο ισραηλινός πρωθυπουργός με στόχο το Μεγάλο Ισραήλ. Στα τέλη Ιουλίου, οι νεκροί ήταν 60.199, στην πλειονότητά τους άμαχοι. Απ’ αυτούς, τα 18.457 ήταν παιδιά και η Guardian δημοσίευσε πρόσφατα τα ονόματά τους και μια σύντομη ιστορία για το καθένα. Τρομερό.
Αλλά όχι, δεν λύθηκε το Παλαιστινιακό. Οπως επαναλαμβάνουν ακούραστα όσοι έχουν παρακολουθήσει στοιχειωδώς αυτή την κρίση τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό θα συμβεί μόνο αν δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο και βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Και τα όσα έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια απομακρύνουν, δεν φέρνουν πιο κοντά, ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το Ισραήλ δεν χρειαζόταν την επίθεση της Χαμάς για να υπονομεύει με κάθε τρόπο την προοπτική ενός παλαιστινιακού κράτους – το έκανε και πριν. Μετά την 7η Οκτωβρίου, όμως, έπαψε να τηρεί και τα προσχήματα. Σάρωνε τα πάντα και, για όποιον αντιδρούσε, είχε έτοιμη την ταμπέλα του «αντισημίτη».
Στην εκστρατεία αυτή, είχε πιστό σύμμαχο τον Τραμπ. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι στην περίφημη συμφωνία των 20 σημείων οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής στα μεταπολεμικά δρώμενα (μεταξύ των οποίων και η απόσυρση των προσφυγών της στα διεθνή δικαστήρια) είναι τόσο ασφυκτικές, ώστε στην πράξη την αποκλείουν. «Ολοι με αγαπούν τώρα» φέρεται να είπε ο Νετανιάχου στον αμερικανό πρόεδρο μετά την επίτευξη της συμφωνίας. «Το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι αγαπούν ξανά το Ισραήλ», απάντησε εκείνος. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
