Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό του αξίωμα προφανώς οδηγεί σε συνολική αναδιάταξη τον κεντροαριστερό χώρο. Κατ’ αρχάς ρίχνει το συλλογικό βλέμμα πάνω στον πρώην πρωθυπουργό και τις δικές του επόμενες πολιτικές κινήσεις. Θα επιχειρήσει μία από τα πάνω ίδρυση ενός νέου φορέα, ένα κάλεσμα – ομπρέλα σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, μία πολιτική πρωτοβουλία ή θα προσπαθήσει να εμφανίσει το νέο εγχείρημα ως μία συνάντηση με την κοινωνία και με τις νέες ανάγκες της; Δύσκολα τα ερωτήματα, δύσκολες και οι απαντήσεις.
Από την άλλη τα ερωτήματα πάνε και προς το ίδιο τον πολιτικό σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Θα επιδείξει ανθεκτικότητα στη νέα ρευστότητα και ρευστοποίηση του κεντροαριστερού χώρου ενόψει και των επερχόμενων εθνικών εκλογών ή θα διαχυθεί μέσα σε ένα ομόσπονδο σχήμα, το οποίο πιθανώς θα προέλθει μετά τις πρωτοβουλίες του πρώην πρωθυπουργού; Και το ΠΑΣΟΚ, παρότι από την πρώτη στιγμή αποφάσισε να μη σχολιάσει τις εξελίξεις – και περισσότερο τις περιέγραψε ως εσωτερικές για την ίδια την Κουμουνδούρου –, θα κληθεί σύντομα να απαντήσει σειρά ερωτήσεων.
Κατ’ αρχάς αν θα μπορέσει τελικά να εκταμιεύσει εκείνο μία δυναμική που θα του δίνει τη δυνατότητα και το πλεονέκτημα να είναι θεσμικά, πολιτικά και επί της ουσίας αξιωματική αντιπολίτευση και εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος ή αν επίσης θα αποτελέσει ένα δορυφορικό σχήμα σε μία μελλοντική συνολικότερη σύγκλιση. Ο κύβος ερρίφθη για την Κεντροαριστερά πάντως.
