Ο Πάνος Ρούτσι συνεχίζει για 22η ημέρα την απεργία πείνας, ζητώντας την εκταφή του παιδιού του. Οπως ο ίδιος είπε, δεν θα σταματήσει, θα πάει μέχρι τέλους. Σε όποια πλευρά του ιδεολογικο-πολιτικού φάσματος κι αν τοποθετεί κανείς τον εαυτό του, είναι αδύνατο να μη νιώθει το βάρος που η μοίρα έχει βάλει πάνω στους ώμους ενός πατέρα, ο οποίος έχασε τον γιο του τόσο ξαφνικά. Είναι αδύνατον, δηλαδή, να μην ταυτιστεί σε κάποιον βαθμό με το δράμα του. Ωστόσο, η ιστορία του δεν προσφέρεται για μικροκομματική αντιπαράθεση.
Εδώ και μερικά εικοσιτετράωρα έχει ξεκινήσει όχι ένας αλλά πολλοί πολιτικοί πόλεμοι από εκλεγμένους, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχειρούν να εκμεταλλευτούν είτε για ίδιον, είτε για κομματικό όφελος το κύμα συμπαράστασης σε αυτόν τον άνθρωπο. Κάποιοι ελπίζουν να αναζωπυρωθεί ο θυμός που συντάραξε το πολιτικό σκηνικό στις αρχές της χρονιάς. Αλλοι χρησιμοποιούν το αίτημά του για να διαχωρίσουν τη θέση τους στο εσωκομματικό τους πεδίο.
Για όποιον λόγο κι αν επιλέγουν να εργαλειοποιήσουν τη συγκίνηση που προκαλεί σε όλους μας ο Πάνος Ρούτσι, όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: προσβάλλουν τόσο τον αγώνα του όσο και τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης.
Το σύνολο του πολιτικού συστήματος οφείλει να αφήσει έξω από την «κανονικότητα» των καβγάδων του τον τραγικό πατέρα. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να δείξει πως σέβεται τον πόνο του.
