Ας υποθέσουμε ότι το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα θα αποδειχθεί βιώσιμο και λειτουργικό. Οι όμηροι επιστρέφουν, η Χαμάς, ξεδοντιασμένη και διχασμένη, σηκώνει λευκή σημαία και ο Τόνι Μπλερ εγκαθίσταται ανάμεσα σε ερείπια. Αυτή η εξέλιξη θα φέρει μπροστά μας, εντελώς γυμνό, τον παραλογισμό πίσω από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Γιατί η Χαμάς ξεκίνησε το μακελειό; Δεν μπορούσε να προβλέψει την πιθανότερη εξέλιξη; Φυσικά και μπορούσε, αλλά ας δεχθούμε ότι το συσσωρευμένο μίσος και η οργή οδηγούν σε ακρότητες. Χάθηκαν εξήντα χιλιάδες άνθρωποι. Οι περισσότεροι νέοι, σπορείς μίας γενιάς που δεν πρόλαβε να ανθίσει. Τι θα αφήσει πίσω του όλο αυτό το κακό; Μίσος και πόνο. Περισσότερα δεινά για τους Αραβες της Παλαιστίνης. Ενδεχομένως και άλλα εκατό χρόνια στον βραχνά του Μεσανατολικού. Αλλά όχι μόνο. Ο πόλεμος της Γάζας βαθαίνει το πολιτισμικό χαράκωμα ανάμεσα στη Δύση και στη ριζοσπαστική εκδοχή του Ισλάμ. Και αυτή η μάχη για πολλούς μουσουλμάνους γίνεται ατομική. Ο μοναχικός λύκος που θα ανοίξει πυρ σε μία συναγωγή ή στη χριστουγεννιάτικη αγορά, δεν χρειάζεται οργανωτική καθοδήγηση. Ακόμα και αν δεν βρει το πυροβόλο, μπορεί πάντα να πιάσει το τιμόνι και να οδηγήσει, με πατημένο γκάζι, το αυτοκίνητο πάνω στο πλήθος. Σήμερα σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο μεγαλώνουν παιδιά που ορκίζονται, στο όνομα του Προφήτη, εκδίκηση για τη σφαγή των αδερφών τους στη Γάζα. Η ισλαμοφοβία θα ενταθεί. Οι επιβάτες στο λονδρέζικο και στο παρισινό μετρό θα κοιτάζουν με μεγαλύτερη επιφύλαξη τον μελαμψό τύπο με το σακίδιο στην πλάτη. Το μέτωπο εναντίον των μεταναστών, από μουσουλμανικές χώρες, θα διευρυνθεί. Θα οξυνθεί και ο αντισημιτισμός, έστω με την προκάλυψη της συμπαράστασης προς την Παλαιστίνη. Θα διεγερθούν, εκ νέου, τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά. Στο πρόσωπο του Μπλερ θα αποτυπώνεται ο κυνισμός και η αλαζονεία της Δύσης. Μπορεί να μην αλλάξει εντελώς ο κόσμος, αλλά θα γίνει χειρότερος, τουλάχιστον στη δική μας πλευρά του βορείου ημισφαιρίου. Η πληγή του Μεσανατολικού θα μείνει ανοιχτή. Και θα συνεχίσει να μαζεύει πύον.
Δημόσιο θέαμα
Ο Βασίλης Μπισμπίκης προσέφερε γλυκά, μαζί με τη συγγνώμη του, στους γείτονες επειδή στραπατσάρισε τα αυτοκίνητά τους. Ευγενικό. Και εν συνεχεία επισκέφτηκε τον Πάνο Ρούτσι στο Σύνταγμα. Καλό. Αλλος θα πήγαινε σε εκκλησία να ανάψει κερί, δηλώνοντας ότι ευχαρίστησε (προσωπικά) τον Υψιστο επειδή κανένας δεν έπαθε κακό. Ομως στον Μπισμπίκη ταιριάζει ο Ρούτσι. Ο ηθοποιός δήλωσε ότι πήγε στο Σύνταγμα όταν πληροφορήθηκε ότι ο απεργός πείνας επιθυμεί να δει τον ίδιο και μάλιστα μετά της Δέσποινας Βανδή. Η σύζυγος Ρούτσι το διέψευσε. Ομως καλό θα ήταν να προετοιμάσει τον άνδρα της για τα χειρότερα. Διότι σε λίγο θα αρχίσουν να εμφανίζονται και άλλοι καλλιτέχνες, που διακρίνονται για την ενσυναίσθησή τους. Οπως επίσης και περισσότεροι περαστικοί που, με την ευκαιρία, προσπαθούν να βγάλουν μία selfie με τον κ. Ρούτσι. Διότι η απόσταση που χωρίζει την προσωπική τραγωδία από το δημόσιο θέαμα είναι πολύ μικρή.
Γύρω από την ουρά
«Αν όχι τώρα, πότε;». Ηταν η ερώτηση έλληνα φοιτητή στο Παρίσι προς τον Αλέξη Τσίπρα. Και αφορούσε την ίδρυση του κόμματος. Ο Τσίπρας, με τη στόφα του ιστορικού ηγέτη, της χρυσής εφεδρείας, του statesman τέλος πάντων, είπε ότι αφουγκράζεται την κοινωνία. Γιατί τα κόμματα, όπως είπε, ξεκινούν από την κοινωνία. Εντάξει, το έχουμε εμπεδώσει και το ρεπορτάζ είναι σαφές. Παραιτείται από βουλευτής και προχωράει στην ίδρυση κόμματος. Καθαρά και τίμια.
Και ας υποθέσουμε ότι αυτό το κόμμα πάει καλά και καταγράφεται ως ισχυρός πόλος στο πολιτικό τοπίο. Για τον Μητσοτάκη αυτό θα είναι κάτι παραπάνω από ήττα – δεν μπορώ να βρω τη σωστή λέξη. Και για όλους εμάς θα είναι μία πλήρης περιστροφή γύρω από την ουρά μας.
Ο star της ημέρας
Ο Ρόμπι Γουίλιαμς επρόκειτο αύριο να εμφανιστεί στην Κωνσταντινούπολη. Η συναυλία ματαιώθηκε. Η γυναίκα του Ρόμπι είναι τουρκικής καταγωγής. Αλλά και Εβραία. Οπως και τα τέσσερα παιδιά τους. Οι τουρκικές Αρχές διέκριναν κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια. Και έτσι οι Τούρκοι δεν είδαν τον Ρόμπι. Ας επαναλάβει τη συναυλία στην Αθήνα. Με guest τη Γλυκερία.
