Τα αιτήματα του απεργού πείνας και πατέρα θύματος στα Τέμπη Πάνου Ρούτσι πρέπει να γίνουν δεκτά. Στο σύνολό τους. Οι λόγοι είναι κατ’ αρχάς ανθρωπιστικοί. Σήμερα διανύει τη 17η μέρα της απεργίας και η υγεία του, όπως λένε οι γιατροί που τον παρακολουθούν, είναι ήδη βεβαρημένη. Αυτό εκ των πραγμάτων θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, κάτι που θα ήταν τραγικό. Παράλληλα, με αφορμή τη διαμαρτυρία του παρατηρούμε πως διογκώνεται ένα κύμα συμπαράστασης γύρω του. Ενα μέρος – όχι όσοι ιδιοτελώς επιχειρούν ένα είδος εργαλειοποίησης του θυμού – έχει ανιδιοτελή ελατήρια και ενώνει τη φωνή του με τον Π. Ρούτσι.
Μια «στρατηγική της έντασης» σήμερα θα ήταν καταστροφική και η Δικαιοσύνη οφείλει να συνεξετάσει το θέμα και να δώσει λύση. Κάτι τέτοιο δεν θα ετεροκαθόριζε την πολιτεία, ούτε θα προσέδιδε ένα κλίμα «νίκης ή ήττας». Αντίθετα, μια λύση, στο πλαίσιο πάντα της Δικαιοσύνης και των ορίων της, θα ήταν σήμερα ανακουφιστική για τον ίδιο τον γονέα και βέβαια για το σύνολο της κοινής γνώμης.
Τα Τέμπη είναι μια υπόθεση που πρέπει σε όλο της το εύρος να διερευνηθεί και να αναζητηθούν ακέραια οι ευθύνες. Εχει αποδειχθεί πως όσο «σέρνεται» ανακινεί μια σειρά παθών και θυμού και πολύ περισσότερο σε μια ευάλωτη στιγμή για το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της χώρας. Τα ρεύματα του μίσους και της αντιπολιτικής καραδοκούν και δεν θέλουν πολύ ώστε να επωάσουν ένα νέο αβγό του φιδιού. Σοβαρότητα και Δίκαιο.
