Τα βλέμματα λοιπόν από σήμερα είναι στραμμένα στη συνάντηση των Μητσοτάκη – Ερντογάν που, όπως όλα δείχνουν, θα γίνει στο περιθώριο της 80ής Γενικής Συνέλευσης του OHE. Βεβαίως εδώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα θερμομετρηθούν κάπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και εκ παραλλήλου οι αμερικανοτουρκικές. Ας ξεκινήσουμε με ορισμένες παραδοχές. Πρώτον, ότι οι διπλωματικές αναδιπλώσεις δεν σημαίνουν πάντα και εθνικές υποχωρήσεις. Και αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος του Τύπου και δημοσιολόγων πλειοδοτούν εθνικά όλο αυτό το διάστημα κυρίως μετά το (άτυχο) περιστατικό της Κάσου και την κλιμακούμενη προκλητικότητα της Τουρκίας που σε όλα τα επίπεδα διαμορφώνει όρους σταθερής γραμμής μιας φαντασιακής «Γαλάζιας Πατρίδας» έναντι της χώρας μας. Ψυχραιμία και ρεαλισμό θα συνιστούσε ταπεινά η στήλη.
Εδώ βέβαια από την άλλη υπάρχει χώρος για σοβαρή μα χαμηλόφωνη κριτική στα εθνικά και διπλωματικά θέματα αφού, όπως φαίνεται, τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια δεν υπήρξε μια κινητικότητα δημιουργικού τύπου από τη δική μας μεριά σε σχέση με τις γειτονικές χώρες: την Αλβανία, τη Λιβύη (;), την Αίγυπτο, τη Βόρεια Μακεδονία (εκείνα τα μνημόνια θα επικυρωθούν ποτέ από τη Βουλή μας;), ακόμη και την παραδοσιακή φίλη Κύπρο που δεν κείται μακριά. Δεν καταγράφηκε επικαιροποίηση και εξέλιξη των σχέσεων με τις χώρες αυτές, δεδομένων των νέων συνθηκών και την εκλογή του κ. Τραμπ που εκ των πραγμάτων αναδιέταξε όλο το γεωπολιτικό σκηνικό. Μόνον προσφάτως είχαμε θετική εξέλιξη την έναρξη χάραξης ΑΟΖ με τη Λιβύη αλλά και ένα προχώρημα σε έγκριση για έρευνες νότια της Κρήτης από αμερικανικό όμιλο. Και η γκριζάδα διατηρείται όμως, και η Αγκυρα φροντίζει να την υπενθυμίζει. Πιο αναβαθμισμένα με την «αποστρατιωτικοποίηση των νησιών». Τελευταίο δε περιστατικό, το ωκεανογραφικό «Πίρι Ρέις» («Σοφός Ηγέτης») που μπορεί να μην προκαλεί ανησυχία – είναι ορθές οι διατυπώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας Νίκου Δένδια για το θέμα –, όμως επικαιροποιεί μια τουρκική στρατηγική.
Λεπτομέρεια: οι έρευνες του εν λόγω πλοίου στη Θάσο ήταν η αφορμή για να φτάσουμε στην κρίση του 1987. Ακολούθησε το Νταβός. Με όλα αυτά ως δεδομένα, η συνάντηση σήμερα Κυριάκου – Ερντογάν δεν είναι απλώς τυπική. Στο φόντο του παζαριού για τη ΝΑ Μεσόγειο, την υπαγωγή της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE, στο όλο κλίμα επιχείρησης της Aγκυρας να μετατραπεί σταδιακά σε περιφερειακή δύναμη ισχύος, θα έχει ενδιαφέρον η δική μας τακτική. Κάτι ακόμη: θα φανεί, έστω και πίσω από τις γραμμές, κατά πόσο ισχύει η Διακήρυξη των Αθηνών του 2023 και τα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Η καλή γειτονία δεν σημαίνει και σβήσιμο κόκκινων γραμμών. Οι κόκκινες γραμμές δεν σημαίνουν και απουσία διαλόγου και συνεννοήσεων.
Μοιραίος
Θα είναι ο μοιραίος πρόεδρος των ΗΠΑ ή απλώς θα καταγραφεί ως εκείνος που επιχείρησε να περισώσει την αμερικανική κυριαρχία σε έναν κινεζικό αιώνα; Σίγουρα η λογική «εσωτερικού εχθρού» που αναπτύσσει ο πρόεδρος Τραμπ, και με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του Κερκ, ενοποιεί σήμερα το άλλοτε διχασμένο δικό του δόγμα MAGA (από τη μια ο Μπάνον, από την άλλη ο Μασκ) και συσπειρώνει ένα σκληρό κοινό γύρω του. Την ίδια ώρα, η όλη λογική του επιταχύνει τον αντι- άξονα των «ανατολικών» σε μια συγκυρία όπου η Ευρώπη ψάχνει τα κομμάτια της.
#Hashtag: Λουκέτα
Kλείνει και ξεπουλά ο Πολύχρωμος Πλανήτης, βιβλιοπωλείο του Κέντρου και εκδόσεις με έμφαση στη διαφορετικότητα και με εξαιρετικά βιβλία. Η Αθήνα όλο και στερείται σημεία και χώρους που την καθιστούσαν μια πόλη, και πολύχρωμη και ανομοιογενή πολιτιστικά. Τα βιβλιοπωλεία πέραν του μεταπρατικού ρόλου τους επιτελούν και μια ιδιότητα συνύπαρξης, ανταλλαγής ιδεών, ζύμωσης, που κακά τα ψέματα δεν αντικαθίσταται από τις ψηφιακότητες και τα κοινωνικά δίκτυα. Η στήλη έχει ασχοληθεί ξανά με την τάση ομογενοποίησης και εκ-τουριστικοποίησης της πρωτεύουσας και ταπεινά ερωτά: τι θα έρχονται να δουν και να ζήσουν σε μερικά χρόνια οι επισκέπτες πέραν των μουσείων; Ξενοδοχεία, διαμερίσματα και μπραντσάδικα;
