Η νέα επιθετική κλιμάκωση με τίτλο «Αρματα του Γεδεών ΙΙ» του Μπίμπι Νετανιάχου κατά των Παλαιστινίων σε Γάζα και Δυτική Οχθη αποτελεί μία στρατηγική και επικίνδυνη αναβάθμιση των πολεμικών επιχειρήσεων του κράτους του Ισραήλ μέσα στην τελευταία διετία. Τώρα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και δεν χωράει καμία σχετικοποίηση του εν λόγω εγκλήματος. Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ που εξοργίστηκαν με την επίθεση και το έγκλημα της Χαμάς κατά των ομήρων της 7ης Οκτωβρίου φαντάζομαι πως δεν μπορούν να βρουν λόγια να δικαιολογήσουν αυτή την ασύμμετρη κλιμακούμενη τομή κατά αμάχων, κατά οικογενειών που συντελούν σε μία εθνοκάθαρση και σε έναν μαζικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων με ανεξέλεγκτες εκβάσεις και επιπτώσεις για τους ίδιους και την ανθρωπότητα. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ο δημόσιος λόγος να κανονικοποιεί ή να προσπαθεί να βρει δικαιολογίες πάνω στο σημερινό έγκλημα στη Γάζα όταν ακόμα και μέρος της συλλογικής Δύσης και του αστικού κόσμου εξεγείρεται βλέποντας τις εικόνες αυτές που θυμίζουν την Γκερνίκα.
Μόλις χθες «τα ΝΕΑ» έγραφαν πως το Ισραήλ έχει ρίξει σε δύο χρόνια, 120.000 τόνους εκρηκτικών στη Λωρίδα της Γάζας, μια περιοχή με έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων (περίπου όσο η Ανδρος…). Η τελική στρατηγική του Ισραήλ δεν έχει να κάνει προφανώς με την εξαφάνιση της Χαμάς. Αυτό μας τέλειωσε ως επιχείρημα εδώ και καιρό αφού σφυροκοπείται και η Δυτική Οχθη που Χαμάς δεν έχει. Το Ισραήλ έχει μια νέα αναθεωρητική πολιτική, με κήρυξη πολέμων ταυτόχρονα που, κακά τα ψέματα, αν δεν είχε τη στήριξη των ΗΠΑ του Τραμπ δεν θα ήταν τόσο εύκολο. Ομως εδώ συχνά γίνεται κάτι λανθασμένα από εμάς τους δημοσιολόγους. Στην όχι πάντα επιτυχή προσπάθειά μας να ακτινογραφήσουμε τη λογική του Νετανιάχου και το στρατηγικό βάθος της επιθετικότητάς του, χάνουμε κάτι κύριο ή χειρότερα ρίχνουμε και εμείς ασυνείδητα μια δόση αμοραλισμού στο εν εξελίξει έγκλημα. Γιατί τώρα προέχουν οι άνθρωποι. Τα γυναικόπαιδα. Οι μαζικές ροές εκτοπίσεων και τα διαλυμένα νοσοκομεία. Οι νεκροί και ο λιμός. Κι εδώ οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας. Τον συλλογικό μας νου.
Η Ελλάδα στο μέτρο που της αναλογεί κι ενώ καταγράφει ένα δυναμικό ρεύμα καταδίκης του εγκλήματος, στο επίπεδο της κυβέρνησης έχει αφωνία. Ως μη μόνιμο μέλος του ΟΗΕ δεν έχει πάρει πρωτοβουλίες και όμως και οι χώρες που καταδικάζουν καθολικά πληθαίνουν και ο ίδιος ο ΟΗΕ πια κάνει λόγο για γενοκτονία. Η καρδιά της ανθρωπότητας χτυπάει στη Γάζα και μαζί μια σειρά κεκτημένα ανθρωπισμού εκεί δοκιμάζονται.
