Προς μεγάλη απογοήτευσή μου, κανείς από τους δημοσιογράφους στην κοινή συνέντευξη Τύπου δεν ρώτησε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλο, για τα «χαρούμενα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ», με τα οποία μας είχε υποσχεθεί ότι θα γέμιζε η χώρα, τότε που εξελέγη πρόεδρος. Πολλοί ήταν εκείνοι όμως που τον ρώτησαν για το ενδεχόμενο ίδρυσης κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα και, για πρώτη φορά, ο κ. Φάμελλος έδειξε την έντονη ενόχλησή του. Χαρακτήρισε «αδιανόητη» τη σχετική συζήτηση, δεν καταδέχεται καν να συζητήσει τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έπλεξε και το εγκώμιο του κ. Τσίπρα, τον οποίο παρουσίασε περίπου ως ιερό κειμήλιο της Αριστεράς.
Το φρόνιμο όμως θα ήταν να αρχίσει ο κ. Φάμελλος να διανοείται το αδιανόητο, γιατί το ζήτημα των προθέσεων του κ. Τσίπρα δεν είναι προσωπικό, δεν είναι καν πολιτικό· είναι καθαρά επαγγελματικό. Αφορά το μέλλον του και τον μισθό του – ακριβέστερα την αργομισθία του, γιατί δεν θυμάμαι να κάνει και τίποτα στη Βουλή. Και είναι εύλογο να ανησυχεί για το μέλλον του ο κ. Τσίπρας, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει κατά διαόλου στις δημοσκοπήσεις. Αιωρείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το μόνο βέβαιο είναι ότι σημειώνει καλύτερες επιδόσεις από τη Νίκη και τη Νέα Αριστερά – ίσως και από το Μέρα25. Ακόμη και η Φωνή Λογική της κ. Λατινοπούλου, σε αρκετές από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, εμφανίζεται να καταγράφει καλύτερα νούμερα από εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αργά αλλά σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται. Η πορεία προς τον βυθό δεν είναι αναστρέψιμη, τώρα πια είναι φανερό ότι το κάζο με τον κ. Κασσελάκη ήταν το μοιραίο πλήγμα από το οποίο δεν επιβίωσε. (Βέβαια, σε όλα αυτά παραπάνω υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι, αν ξεφυτρώσουν επιτέλους τα εκατοντάδες χαρούμενα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ανά την επικράτεια, ίσως είναι δυνατή η αναστροφή της πορείας. Δεν διαφωνώ, όμως τα χαρούμενα γραφεία – όπως έχει δείξει η εμπειρία, άλλωστε – δεν δημιουργούνται ως εκ θαύματος και φοβάμαι δεν υπάρχει πια ο χρόνος…)
Επομένως, με αυτές τις προοπτικές, γιατί να μην ψάχνεται ο κ. Τσίπρας; Υποχρεώνεται να το κάνει, σας βεβαιώ. Γιατί, ξέρετε, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση να στήσεις από την αρχή ένα πολιτικό κόμμα και να μπεις στη Βουλή. Χρειάζεται κόπος, σκληρή προσπάθεια, γερή δουλειά και ο κ. Τσίπρας, όπως γνωρίζουμε όλοι μας, δεν είναι ο εργασιομανής τύπος, για να το πω με ένα σχήμα λιτότητας. Τι άλλο να κάνει όμως ο άνθρωπος με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ελεύθερη πτώση; Υποχρεώνεται λοιπόν να βγει στην αγορά – γιατί πώς να πάει να ζητήσει δουλειά στα άλλα μαγαζιά, αυτός κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός; Αφήστε που και αυτά έχουν τα προβλήματά τους και μάλλον δεν θα θέλουν να φορτωθούν το δικό του. Βγαίνει λοιπόν μόνος του (πού είναι το κράτος;) στην ελεύθερη αγορά και πάει να στήσει ένα μαγαζάκι για το μεροκάματο. Σκληρό; Αναμφισβήτητα. Το βλέπουμε κιόλας στο πώς δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις. Τι να κάνει όμως ο άνθρωπος που έχει και δυο μικρά παιδιά και πρέπει να τα σπουδάσει; Είναι σκληρή η επιβίωση στην αγορά, ο κ. Φάμελλος θα έπρεπε να το καταλαβαίνει αυτό, αφού το κόμμα του αρέσκεται να εκπροσωπεί τον «κόσμο της εργασίας». Υποθέτω ότι και η μικροεπιχειρηματικότητα – καλή ώρα, η προσπάθεια του κ. Τσίπρα – εμπίπτει στον «κόσμο της εργασίας»…
REBRANDING
Ορισμένοι διαφωνούν με τη χρήση του αγγλικού “rebranding” (προερχόμενου από το μάρκετινγκ) για την προσπάθεια του κ. Τσίπρα να επιστρέψει στην αγορά. Δεν συμφωνώ μαζί τους. Αντιθέτως, νομίζω ότι ο όρος είναι ακριβέστατος για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Τι σημαίνει “rebranding”; Οτι προωθείς στην αγορά το ίδιο προϊόν με νέα ονομασία, νέο πακετάρισμα, νέο σλόγκαν κ.λπ. Αυτό ακριβώς δεν είναι που κάνει ο πρώην πρωθυπουργός; Ο ίδιος που ήταν είναι και τώρα, με μόνο κάποιες αλλαγές επιφανειακές κι ένα ελάχιστο επίχρισμα κοσμοπολιτισμού. Για να έχει οποιαδήποτε αξία αυτό που υποτίθεται ότι σκοπεύει να επιχειρήσει, δηλαδή τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία ή πασοκοποίηση (αν ο όρος δεν τρομάζει), ώφειλε να το έχει επιχειρήσει πριν από δέκα χρόνια, όταν οι αυταπάτες του έκαναν τη μετωπική με τον τοίχο στις Βρυξέλλες. Τώρα πια, τι αξία μπορεί να έχει; Επομένως, “rebranding” είναι ο ενδεδειγμένος όρος για την περίπτωση.
