Μπορεί και να είμαι η μόνη που δεν καταλαβαίνει πώς θα λύσουμε το δημογραφικό, καλοπιάνοντας αυτούς που έχουν έστω ένα παιδί κι αφήνοντας στην απέξω εκείνους που βλέπουν τη γονιμότητά τους να φθίνει και δεν το αποτολμούν. Σε λίγο θα θεωρούνται πολύτεκνοι ακόμη και αυτοί που έχουν μόνον ένα τέκνο, και όντως θα είναι, γιατί θέλει μεγάλη αισιοδοξία να φέρεις κάποιον σ΄αυτή τη ζωή, στερώντας τη ζωή από κάποιον άλλον. Μολονότι πρωτότοκη, αφιερώνω τη σημερινή στήλη στα δευτερότοκα και στα τριτότοκα παιδιά που δεν θα γεννηθούν ποτέ γιατί απλούστατα δεν μας φτάνουν τα λφτά, τα συναισθήματα και οι ταυτίσεις. Ή μάλλον μας φτάνουν μόνον για ένα παιδί, με τις γνωστές συνέπειες τις οποίες δεν θα εξιστορήσω εδώ. Αφού λοιπόν αποφασίσαμε ότι το θέμα είναι μόνον οικονομικό, θα σφαλίσω κι εγώ το στόμα μου και δεν θα πω κάτι που χρόνια τώρα μου δαγκώνει τη γλώσσα. Οτι υπάρχει μια γενιά που είδε τον εαυτό της σαν μπελά για τους γονείς της και φυσικά το επαναλαμβάνει αφού δεν έχει δει άλλο σχέδιο. Μπελάς για το πορτοφόλι, μπελάς για την αιώνια νεότητα και ελευθερία, μπελάς για την καριέρα ή για το μεροκάματο, μπελάς για το babysitting κι αργότερα για τα φροντιστήρια, τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα καλλιτεχνικά, τα αθλητικά, τα χοροδιδασκαλεία και τα πρωτοκλασάτα σχολεία. Θα έλεγε κανείς ότι μεγαλώνουμε τον Λεονάρντο ντα Βίντσι –λυπάμαι αλλά όχι…
Χρειάζεται κι ένας ενθουσιασμός για να κάνεις παιδί. Χρειάζεται πολύς έρωτας και επιθυμία για τον άλλον, πάθος για δημιουργία, περιέργεια και ψυχικός χώρος που δεν έχει να κάνει με τα τετραγωνικά. Ούτε με τα φροντιστήρια έχει να κάνει αφού καθιερώνεται (σιγά – σιγά) το Εθνικό Απολυτήριο, ούτε με τα γυμναστήρια (αφού εν τω μεταξύ έχει καταργηθεί το body shaming), ούτε με τις ξένες γλώσσες (αφού lingua franca δεν θα είναι πλέον τα εγγλέζικα αλλά τα κινέζικα).
Ενας παιδοφοβικός πολιτισμός ροκανίζει τις ψυχές μας. Και μια καθημερινή ειδησεογραφία, τίγκα σε δολοφονίες και κακοποιήσεις βρεφών, ίσα για να λέμε «Πω πω. Αγιοι είμαστε, άγιοι». Και όντως, με έναν τρόπο είμαστε.
