Το ένα κόμμα της αντιπολίτευσης κατακεραύνωσε τον Πρωθυπουργό γιατί «αρνείται πεισματικά» να προβεί στη νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία και «να ακούσει τους ειδικούς οργανώνοντας ένα ουσιώδες πλαίσιο προστασίας και υποστήριξης των γυναικών». Το άλλο κάλεσε την κυβέρνηση να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της γιατί έχασε «δύο χρυσές ευκαιρίες να καλύψει τα κενά του συστήματος αντιμετώπισης της έμφυλης βίας», αφού «κατά την προσφιλή της μέθοδο προχώρησε για μια ακόμα φορά σε αποσπασματικού και επικοινωνιακού τύπου ρυθμίσεις χωρίς ολιστικό σχέδιο αντιμετώπισης και αγνοώντας τις πρόσφατες Συστάσεις της Grevio». Τα αντιπολιτευτικά τους ανακλαστικά ενεργοποιήθηκαν από τις δολοφονίες δύο γυναικών μέσα σε μία εβδομάδα. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο είχαν δολοφονηθεί δύο σε διάστημα λίγων ωρών. Τα τελευταία χρόνια κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών – από την κακοποίηση μέχρι την ενδοοικογενειακή και από την ψυχολογική μέχρι τον φόνο – επανέρχεται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Επανέρχεται και αναδεικνύεται σαν ένα ακόμα τετριμμένο θέμα για κομματική αντιπαράθεση. Κάποιοι καταφεύγουν στις γνωστές τους μανιέρες, θεωρώντας πως αν γράφει ο Ποινικός Κώδικας «γυναικοκτονίες», υπάρχουν ελπίδες να μειωθεί ο αριθμός τους (τι κι αν δεν αλλάζει η ποινική μεταχείριση των υποθέσεων;).
Φαινόμενο
Άλλοι εισηγούνται τα αυτονόητα. Οπως ενίσχυση των δομών στήριξης των θυμάτων, εκστρατείες ενημέρωσης και εκπαίδευσης για να σπάσει ο κύκλος της σιωπής ή συνεχή εκπαίδευση αστυνομικών, δικαστικών και υγειονομικών ώστε να αναγνωρίζουν έγκαιρα τα «σημάδια». Οι προτάσεις τους δεν είναι προς τη λάθος κατεύθυνση. Το αντίθετο. Αλλωστε, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως ακόμη το κρατικό δίχτυ προστασίας δεν προσφέρει τα υπεσχημένα επίπεδα ασφάλειας. Ωστόσο, όποτε οι επαγγελματίες της πολιτικής συζητούν για την έμφυλη βία, μιλάνε για αξιόποινες πράξεις και κυβερνητικές ή υπηρεσιακές παραλείψεις, αλλά αποφεύγουν να βουτήξουν πιο βαθιά στο φαινόμενο. Δεν κουβεντιάζουν για τις νοοτροπίες που την ευνοούν. Ούτε για το κοινωνικό περιβάλλον που την ανέχεται. Δεν αγγίζουν καν τον τρόπο με τον οποίο ανατρέφονται οι γιοι. Ούτε τους μικρούς, δήθεν ασήμαντους, διαχωρισμούς ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια που συνεχίζουν να καλλιεργούνται στις σχολικές αίθουσες και τα προαύλια. Δεν βλέπουν τις διακρίσεις – μισθολογικές και άλλες – που κυριαρχούν στους επαγγελματικούς χώρους κι επιδεινώνουν τη θέση των γυναικών. Είναι πανεύκολο να καταγγέλλεις τον πολιτικό σου αντίπαλο. Απαιτεί λιγότερο κόπο να εντοπίσεις τις αστοχίες των πολιτικών του. Το δύσκολο είναι να επιχειρήσεις να «εκπαιδεύσεις» το εκλογικό σώμα.
