Οι συγκινήσεις και οι δυσκολίες του μεγαλώματος ενός παιδιού μέσα σε μονογονεϊκή οικογένεια είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ “Motherboard“. Η δημιουργός του το κινηματογράφησε μέσα σε 20 χρόνια ξεκινώντας να φιλμάρει τον γιο της με κάμερες κινητών τηλεφώνων από το εμβρυακό του στάδιο συνεχίζοντας μέχρι την ενηλικίωσή του. Είναι μια καταγραφή της κοινής τους ζωής ανάμεσα σε λογομαχίες, γιορτές και μια διάγνωση καρκίνου που αντιμετώπισε η σκηνοθέτις – μητέρα έχοντας έναν γιο στην εφηβεία.
Το 2004 η Βικτόρια Μέιπλμπεκ ήταν μια ανεξάρτητη τηλεοπτική σκηνοθέτις 38 ετών, όταν έμεινε έγκυος έπειτα από ένα σύντομο ειδύλλιο με έναν άνδρα ο οποίος δεν ήθελε να γίνει πατέρας. Αποφάσισε να συνεχίσει μόνη της και να βρει τα πατήματά της συνδυάζοντας την επαγγελματική ζωή της και τη μητρότητα. Καθώς η τηλεσκηνοθεσία δεν ήταν και η πιο σταθερή οικονομικά δουλειά, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία ως καθηγήτρια ψηφιακών μέσων στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το αποτέλεσμα των προσπαθειών της είναι το “Motherboard” που θα βγει στις 15 Αυγούστου στις βρετανικές κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι ένα μείγμα επισφαλών καταστάσεων, τραύματος και χιούμορ.
Η “Guardian” αναφέρει ότι το “Motherboard” συγκρίνεται με την επιδραστική τηλεοπτική σειρά “Seven Up!” που γύρισε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο Μάικλ Απτεντ. Η σειρά παρακολουθούσε τα ίδια 14 παιδιά με την πάροδο των ετών για να δει πώς άλλαξε η ζωή τους. Εχει επίσης παρομοιαστεί με την ταινία ενηλικίωσης “Boyhood” (2014) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, που γυρίστηκε σε διάστημα 12 ετών με τους ίδιους ηθοποιούς. Ενώ αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν από σκηνοθέτες που έκαναν μοντάζ μιας αφήγησης και δεν εμφανίζονται στην οθόνη, στο επίκεντρο του “Motherboard” είναι η ίδια η σκηνοθέτις και το παιδί της σε μια ιστορία εναλλαγής τού να είναι γονέας και κινηματογραφίστρια. Ο γιος της, Τζιμ, εμφανίζεται για πρώτη φορά ως έμβρυο σε μια οθόνη υπερήχων. Στα επόμενα 90 λεπτά τον βλέπουμε να εξελίσσεται σε έναν καλόκαρδο νεαρό άνδρα με ταλέντο στην κωμωδία.
Ο καρκίνος
Το 2019 η Μέιπλμπεκ είχε υποβληθεί σε θεραπεία για καρκίνο του μαστού και ανησυχούσε ότι δεν θα ζούσε αρκετά για να δει τον Τζιμ να μεγαλώνει. «Πάντα έβλεπα τις επώδυνες εμπειρίες μέσα από έναν φακό και σε γενικές γραμμές αυτό βοήθησε», λέει η ίδια στην “Guardian“. «Με τον καρκίνο δεν έχεις κανέναν έλεγχο και πρέπει να σκύψεις πάνω σε αυτό. Ηθελα να έχω κάποια αίσθηση εξουσίας και αποφάσισα να καταγράψω ολόκληρο αυτό το έτος θεραπείας του καρκίνου και να εξερευνήσω την επίδρασή του στην οικογενειακή ζωή». Υπάρχει μια σκηνή στο ντοκιμαντέρ όπου ο τότε 14χρονος γιος της διασκεδάζει πολύ και αρνείται να κάνει τα μαθήματά του. Υστερα από έναν μεγάλο καβγά, φεύγει από το σπίτι. Η μητέρα του καταγράφει την τηλεφωνική τους επικοινωνία που ακολουθεί. «Οταν είπε ότι δεν μπορούσε να περιμένει να μεγαλώσει αρκετά για να μετακομίσει, αυτό ήταν σαν μαχαίρι στην καρδιά», λέει.
Ο Τζιμ σήμερα είναι 21 ετών, παρακολουθεί μαθήματα θεατρικών σπουδών στο πανεπιστήμιο και ακόμη ζει στο ίδιο διαμέρισμα του Νότιου Λονδίνου, στο οποίο μετακόμισε η μητέρα του πριν εκείνος γεννηθεί. Επίσης συμμετείχε στενά στη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας και αναφέρεται ως δημιουργικός σύμβουλος στο “Motherboard”.
Ολα όσα φαίνονται σε αυτό το ντοκιμαντέρ δεν είναι πλάνα της Μέιπλμπεκ. Τα στιγμιότυπα από τη ζωή του Τζιμ έξω από το διαμέρισμα της μητέρας του που τον δείχνουν να περπατάει στη λάσπη στη διάρκεια μουσικών φεστιβάλ ή να διασκεδάζει με τους φίλους του προέρχονται από πλάνα που τραβήχτηκαν με το τηλέφωνό του και τα οποία η σκηνοθέτις – μητέρα τα ενέταξε στο φιλμ της με την άδειά του. «Ηταν ωραίο να συμπεριλάβει πολλούς από τους φίλους μου γιατί θα είναι πάντα ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου, ειδικά εκείνα τα χρόνια», λέει ο σημερινός Τζιμ.
Ο πατέρας
Οσο για τον πατέρα, ο Τζιμ ήταν 14 ετών όταν τον γνώρισε. Συναντήθηκαν τη χρονιά που η μητέρα του διαγνώστηκε με καρκίνο, ειδώθηκαν τρεις φορές και από τότε ποτέ ξανά. Ο Τζιμ εκφράζει μια αμφιθυμία για τον πατέρα του: «Δεν τον μισώ, ούτε τον αντιπαθώ. Εχω απλώς μια πολύ ουδέτερη άποψη για ό,τι έκανε στη ζωή του. Δεν θέλω να δει την ταινία και να μετανιώσει για τίποτα. Ολοι κάνουμε επιλογές, και νομίζω ότι μπορεί κάποια στιγμή να σκεφτεί ότι δεν ήταν η καλύτερη επιλογή. Αλλά δεν θα ήθελα να νιώσει ότι πρέπει να μετανιώσει για οτιδήποτε έκανε. Ξέρω ότι έχω έναν μπαμπά εκεί έξω, αλλά είμαι πολύ, πολύ ευτυχισμένος με την τωρινή μου οικογένεια και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα ήμουν αυτός που είμαι αν ήταν στη ζωή μου».
