«Ο Γιάννης ο φονιάς», το τραγούδι σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και στίχους του Νίκου Γκάτσου από τον δίσκο «Αθανασία» που πρωτοακούσαμε με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά, γίνεται θεατρικό έργο και ανεβαίνει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Πηγή έμπνευσης, όπως είχε αναφέρει ο στενός συνεργάτης του συνθέτη, Γιώργος Μητρόπουλος, στάθηκε μια αληθινή ιστορία, ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο, μια γυναικοκτονία στην Ελλάδα του 1960. Από εκεί πιάνει το νήμα ο Βασίλης Κατσικονούρης για να γράψει το δικό του κείμενο με τίτλο «Εγκλημα δίχως τιμωρία, ο Γιάννης ο φονιάς». (Ωστόσο υπάρχουν κι άλλες εκδοχές στη μυθολογία για την αφετηρία του τραγουδιού). Τι συνέβη λοιπόν τον Αύγουστο του ΄60; Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, σε ένα χωριό του νομού Ηλείας, ένας άντρας σκότωσε τη γυναίκα του γιατί τον απάτησε. Ο δράστης ομολόγησε το έγκλημά του και στη δίκη που ακολούθησε αθωώθηκε ομόφωνα από τους δικαστές και τους ενόρκους του Μεικτού Κακουργοδικείου Πατρών, ως «τελέσας έγκλημα τιμής εν βρασμώ ψυχικής ορμής εν συγχύσει». Το εντυπωσιακό είναι ότι υπέρ του φονιά στη δίκη κατέθεσε σχεδόν όλο το χωριό, στο οποίο και επέστρεψε μετά την αθώωσή του. Η υποδοχή του «ήρωα» ήταν πανηγυρική γιατί «αποκατέστησε την τιμή του», σκοτώνοντας τη γυναίκα του που είχε εξωσυζυγική σχέση. Εξήντα πέντε χρόνια μετά, με την κοινωνία να έχει προχωρήσει και, τουλάχιστον, να μην επιδοκιμάζει ούτε να αθωώνει τους γυναικοκτόνους, το φαινόμενο δεν έχει εξαλειφθεί, παραμένει. Το έργο επιχειρεί να ανιχνεύσει και να αναδείξει τους μηχανισμούς εκείνους της ελληνικής πατριαρχίας, που οδηγούν σε αυτές τις πράξεις ακόμα και στις μέρες μας. Λες και έχει καταγραφεί στο DNA κάποιων (πολλών;) ανδρών και αναπαράγεται ως αυτονόητο, κόντρα σε κάθε έννοια προόδου και πολιτισμού.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
