Διέξοδος «ελευθερίας» με Αριστοφάνη στο προαύλιο του Κορυδαλλού

Το απόγευμα της Δευτέρας, η σκηνή σαν να είχε ξεπηδήσει από ένα όνειρο φυλακισμένο, είχε στηθεί εκεί που δύσκολα το θέατρο φυτρώνει: στον κήπο του διοικητηρίου των Φυλακών Κορυδαλλού Ι, στο περιθώριο της ελευθερίας. Μαύρα πανιά όριζαν τον χώρο, διακοσμημένα με πλαστικά φυτά και δίχτυα, σαν αυτά που πιάνουν ψάρια ή ανθρώπους. Στο κέντρο του γκαζόν, δύο κίτρινα κασόνια, το ένα κουβαλώντας ένα συρμάτινο πλέγμα και το άλλο δύο μεγάλα πουφ. Το ζωηρό τους χρώμα έκανε αντίθεση στο σκηνικό που ορθωνόταν δίπλα σαν σκιά απειλής ή υπόμνηση αλήθειας, ο ψηλός τοίχος με τα πολλά συρματοπλέγματα στην κορυφή του, μα κι ένα γκραφίτι που σπάει τα τούβλα ανοίγοντας τον δρόμο προς ένα τροπικό νησί, εκεί που η ελπίδα, όπως και το θέατρο, είναι πάντα πιο αληθινή όταν δεν την πιστεύεις πια. Με τον ήλιο να έχει δώσει πλέον τη θέση του στο φεγγάρι και τις πλαστικές καρέκλες της «πλατείας» να έχουν γεμίσει με κόσμο, η αόρατη αυλαία άνοιξε αποκαλύπτοντας δύο άνδρες που έτρεξαν να ξαπλώσουν στα πουφ. Ανάμεσα στα χασμουρητά και τα τεντώματά τους, σημάδια της μεγάλης νύστας τους, άρχισαν να αφηγούνται τα όνειρα που βλέπουν στον ύπνο τους. Οταν όμως κι αυτά τους τελείωσαν, πετάχτηκαν όρθιοι και, απευθυνόμενοι στο κοινό, άρχισαν να τους δίνουν μια εικόνα της παράστασης που θ’ ακολουθούσε.