Υπήρξε ένας από τους πνευματικούς ανθρώπους του ελληνικού 20ού αιώνα, χωρίς η έκφραση να συνιστά στην περίπτωσή του υπερβολή ή κατάχρηση. Ηταν, όμως, ταυτόχρονα και ο άνθρωπος της δράσης, τον οποίο έπλασε η ανάγκη: στρατευμένος στην ΕΠΟΝ Πειραιά (όπου γεννήθηκε το 1924), τραυματίας από άτσαλο πυροβολισμό συναγωνιστή του στα Δεκεμβριανά, εξόριστος στην Ικαρία, στον Αϊ-Στράτη και στη Μακρόνησο. Μια ζωή σαν τα μυθιστορήματα, τη γοητεία των οποίων θα ανακάλυπτε στα κατοπινά χρόνια. «Από το ’43 και έπειτα, ήταν πολύ εύκολο να αποκτήσεις όπλο. Θυμάμαι ότι γύριζα στο σπίτι μου, στον Πειραιά, και έκρυβα το περίστροφό μου σε ένα ανθοδοχείο! Θυμάμαι επίσης να παίζω τάβλι με τον αδελφό μου και να έχουμε τα πιστόλια ακουμπισμένα δίπλα μας, στο τραπέζι», θα αναφέρει στη συνέντευξη προς τον Ανδρέα Παππά για «ΤΑ ΝΕΑ» (5/2/2023).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή