Το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν καμουφλάρει τις επιδιώξεις του, πάντως, τα αποδυναμώνει όλα. Διαπραγματευόμενα το αν θα έχει την ευκαιρία του ο συριζαίος πρόεδρος να αγορεύσει από βήματος κι η αρχηγός με τους λιγότερους βουλευτές να ακουστεί όπως τα δακρυγόνα που έπεσαν στο σερβικό κοινοβούλιο, δίνουν την εντύπωση πως ο καθένας φροντίζει μόνο για τα δικά του πλάνα στο Κανάλι της Βουλής. Συζητώντας για τις διατυπώσεις του κειμένου της μομφής στην παράγραφο η οποία αναφέρεται στη σύμβαση 717 φανερώνουν ότι η διερεύνηση της αλήθειας έχει όρια – μπορεί να φτάσει μέχρι τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όχι έως τους συντρόφους τους.  Ο κοινός τους στόχος, η απομόνωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, φέρνει στην επιφάνεια εκείνο που πραγματικά τα χωρίζει: τον ναρκισσισμό των μικρών διαφορών. Οι ομοιότητες της αντιπολιτευτικής τους ρητορικής, τα ίδια ακροατήρια που επιχειρούν να προσεγγίσουν, η αδυναμία τους να υποβάλουν προτάσεις αντί για καταγγελίες, τα ενώνουν και ταυτόχρονα τα απομακρύνουν. Οι ψηφοφόροι δεν χρειάζεται να έχουν εντρυφήσει στις θεωρίες του Φρόιντ για να αντιληφθούν τι στ’ αλήθεια παρακινεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και γι’ αυτό οι πρώτοι απωθούν το επικοινωνιακό ρετουσάρισμα της εικόνας των δεύτερων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή