«Δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που δεν τα παρατάει, αυτός που, με τις δυνατότητες που του δίνονται τη δεδομένη στιγμή, προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Ενα παιδί το οποίο η οικογένειά του δεν έχει δυνατότητα να το στείλει σε ακριβό σχολείο, να πει ότι σε αυτό το σχολείο που μπορώ να πάω εγώ, θα προσπαθήσω να είμαι ο καλύτερος μαθητής. Οταν ο πατέρας του παιδιού που παίζουμε μαζί στη γειτονιά έχει καλύτερο σπίτι ή αυτοκίνητο, να πει ότι εγώ θα προσπαθήσω να είμαι ο καλύτερος σε αυτό στο οποίο θα ανταγωνιστούμε». Και αυτό έκανε ο Αλέξης Κούγιας. Προσπάθησε να γίνει ο καλύτερος. Και το πέτυχε. Ξεκίνησε από χαμηλότερη βάση, «σε ένα υπόγειο στη φτωχογειτονιά της Πετρούπολης», όμως κατάφερε να φτάσει στην υψηλότερη δυνατή. Στην κορυφή. Πολλοί τον συμπαθούσαν, άλλοι τον αντιπαθούσαν, λίγοι τον λάτρευαν, οι περισσότεροι λάτρευαν να τον μισούν, όμως στο βάθος όλοι παραδέχονται ότι ήταν αληθινός μαχητής. Ασυμβίβαστος, γνήσιος μάγκας, παθιασμένος, δεν τον ενδιέφερε να είναι συμπαθής, αλλά χρήσιμος. Εξέφραζε με τόλμη τις πιο αντιδημοφιλείς απόψεις, υπερασπιζόταν με απαράμιλλο πάθος αυτό που πίστευε κάθε στιγμή: «όταν βλέπω ότι ένα σύστημα προσπαθεί να κονιορτοποιήσει κάποιον δεν μπορώ να σιωπήσω».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
