«Mα όλα για μένα εσφάλασι, και πάσιν άνω-κάτω, για με ξαναγεννήθηκεν η Φύση των πραμάτω»: μπορεί να έχουν περάσει κάπου τέσσερις αιώνες από τότε που ο Βιτσέντζος Κορνάρος έβαλε αυτά τα λόγια, για άλλο λόγο, στο στόμα της Αρετούσας στον «Ερωτόκριτο», όμως αυτά ακριβώς απεικονίζουν σήμερα τις δυτικές διατλαντικές σχέσεις, εκείνες των δύο υπερδυνάμεων, τη Μέση Ανατολή και, εξίσου, τα ελληνοτουρκικά. Αλλωστε οι σχέσεις των δύο χωρών στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξαν απλώς διμερείς: πάντοτε ο διεθνής παράγοντας διαδραμάτιζε κεντρικό ρόλο στην εξέλιξή τους. Και αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι πλέον ουδείς έχει την ελάχιστη τεκμηριωμένη ή αναλυτικά επαρκή ιδέα για το ποιος θα είναι στο εξής αυτός ο ρόλος. Το πιθανότερο πάντως είναι ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε και να ετοιμαζόμαστε για ένα εντελώς νέο πλαίσιο αναφοράς, που τα πρώτα σημάδια του δεν δείχνουν θετικά για την Ελλάδα, αν και σοβαρές ανατροπές παραμονεύουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή