Είναι γεγονός πως σχεδόν αυθορμήτως προκαλείται μια σύγκρουση όταν συνομιλούν δύο άνθρωποι, και μάλιστα διαφορετικών γενεών, πάνω σε επικίνδυνα θέματα της τέχνης και της ζωής, όπως για παράδειγμα κατά πόσο ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται ένας σκηνοθέτης κάνοντας τη διασκευή ενός κλασικού θεατρικού έργου ή αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μια «σύγκρουση» που γίνεται ανύπαρκτη και σχεδόν μεταβάλλει σε δημιουργικές τις διαφορές ανάμεσα στις γενιές, όσο απομακρυσμένες κι αν είναι αυτές μεταξύ τους, όταν την αναπόφευκτη ηλικιακή αντιπαλότητα την αντικαθιστά μια ειλικρινής πρόθεση επικοινωνίας και δημιουργίας. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ο πνευματοφόρος ήπιος τόνος του νεότατου σκηνοθέτη Γιώργου Κουτλή, που αισθάνεσαι ακόμα και την πιο ρηξικέλευθη θέση του να τη διαχωρίζει από κάθε μορφής προκλητικότητα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
